وقتی قرار شد این شماره را به مناسبت نیمه شعبان درباره منجی بنویسیم، تنها کلمه‌ای که درخاطرم نشست«امید» بود. برای من که روزهای کرونا را با نامه‌هایی به مهدی(عج) گذراندم و یک دفتر دارم خطاب به اوکه وقت بی‌چارگی پناهم می‌شود، منجی یعنی امید. یعنی قسم راست زن شریف و فقیری که هر بار می‌خواهد دعا به جان مادرم کند، از او یاد می‌کند.
آیین جشن امضا و رونمایی از کتاب «از نوجوان دیروز به نوجوان امروز» با حضور احسان منصوری مدیرکل کانون پرورش فکری استان مرکزی، فرهود عباسی فرد نویسنده کتاب، مربیان مراکز کانون و جمعی از اهل قلم و علاقمندان در اداره کل کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان اراک برگزار شد.
نزدیک دهه فجر که می‌شویم، چند چیز توی ذهن‌مان نقش می‌بندد. احتمالا اول یاد سرودهای معروف اول انقلاب می‌افتیم که همزمان با تصاویر پیاده شدن امام خمینی(ره) از هواپیما و شور و شوق مردم در کوچه و خیابان‌های کشور، از صداوسیما پخش می‌شود.البته برای برخی هم یادآور جشن‌هایی است که در مدرسه‌ها برگزار می‌شد و دانش‌آموزان هر کلاس دررقابت با بقیه، تلاش می‌کردند کلاس‌شان را بهتر آذین ببندند.
هلیای ۱۶ ساله با علاقه و پشتکاری که از کلاس سوم آغاز کرد، به یکی از موفق‌ترین نوجوانان در زمینه رباتیک تبدیل شد. او، که استعداد و تلاشش با چهار مدال طلا درمسابقات مختلف به ثمرنشسته، ازهمان دوران کودکی باهمراهی وتشویق خانواده‌اش وارد دنیای تکنولوژی شد.
این روزها بحث طلا به‌شدت داغ است. از افزایش قیمت‌ها گرفته تا خرید و فروش آن به‌عنوان یک فلز ارزشمند و سرمایه‌گذاری برای آینده...با افزایش پلتفرم‌های خرید و فروش طلا، موضوعات و نظرات مختلفی در این زمینه مطرح می‌شود؛ از سرمایه‌گذاری‌هایی با ارقام پایین گرفته تا تجارت و اقتصاد طلا که دنیا و ایران را دگرگون کرده است.
صحنه، یک آشپزخانه است و این سناریو را حکیم ترتیب داده بود تا ما ازتاریخ میوه‌های مختلف در ایران باخبر شویم.پیاز اینجا در برابرحکیم به دفاع از سیب‌زمینی و گوجه پرداخت و گفت: نامبرده، جناب آقای سیب‌زمینی در سال‌های اخیر و در دوره فتحعلی‌شاه قاجار ازطریق آب‌های شمالی ایران به مملکت محروسه ایران واردشده وقصد وغرض ایشان از این کارهنوز دردست بررسی است.
صبح خیلی زود یعنی فقط وقتی پاکبان‌ها و سربازها مجبورند بیدار باشند و مشغول کار؛ یک گروه دیگر هم کم‌کم پا به خیابان‌ها می‌گذارند؛ بله دانش‌آموزان. گاهی وقتی خودم دارم مهدی،نوجوان ۱۳ساله‌ام رابه مدرسه می‌برم هنوز آن‌قدر هوا تاریک است که چشم‌چشم را نمی‌بیند؛چون حتی مغازه‌ها هم که شب‌ها با نورشان خیابان را روشن می‌کنند،بسته‌اند.
قدیم‌تر‌ها که نمی‌شود گفت اما درطی همین۱۰یا۱۵سال گذشته اگر شما به‌عنوان رهگذردرخیابان دردستان یک نوجوان یادانش‌آموز سیگار می‌دیدید؛ قطعا تا بخشی از روزتان به آن تصویر فکر می‌کردید و از دیدن آن لحظه و اتفاق افسوس می‌خوردید! اما متأسفانه با گذشت زمان و شکاف بیش از حد ارتباطی بین والدین و فرزندان، دیگر شاید تعجب کنیم اگر یک‌نوجوانی اهل این دنیای خطرناک نباشد. به هرحال به‌عنوان یک خبرنگار تصمیم گرفتم به سطح شهر بروم تا از نزدیک نظر خود آنها را درباره شروع‌کردن مسیر موادمخدر و استعمال دخانیات بشنوم.
شاید در طول زندگی به خیلی چیزها عادت کنیم. عادت‌های خوب مثل چرخ‌های دایره‌شکل هستند. آدم را جلو می‌برند اما عادت‌های بد شبیه چرخ‌های چندضلعی، سه‌ضلعی، چهارضلعی یا هر شکل دیگری جز دایره. آدم را جلو نمی‌برند بلکه بیشتر درجا می‌زنیم. دل‌مان می‌خواهد کاری کنیم اما کوله‌پشتی سنگینی روی دوش ما است که اجازه حرکت نمی‌دهد. اینجا است که ممکن است دم به تله بدهیم و دچار اعتیاد تخدیر شویم.
پیش از این معتاد فحش بود. چه به شوخی چه جدی. بین معتاد سیگار و هر دخانیات سنگین‌تری هم فرق نبود. می‌گفتند سیگار بکشی تا تهش می‌روی. از نظر علمی هم حرف درستی بود. نیکوتین مغز را شرطی می‌کند تا برای لذت به آن وابسته شود. رفته رفته، نیکوتین سیگار هم برای فرد کافی نیست و بعد از یک نخ و یک پاکت، می‌رود سراغ گزینه‌های قوی‌تر.