چند روز پیش در گفت‌وگویی چند ساعته با یکی از قدیمی‌های نوجوانه به این نتیجه رسیدم در عین اینکه از متقدمین نسل زِد(Z) محسوب می‌شوم؛ از متاخرین نسل آرمان‌گرا هم هستم که هیچ‌جوره توی کَتَش نمی‌رود، بخواهد اینقدر معادلات خدا را دو دوتا چهارتایی و واقع‌بینانه محاسبه کند و با زرت قمصور و کج‌کج مسیر زندگی را ادامه دهد.
چندی قبل به‌بهانه‌ی روزمبارک ولادت امیرالمؤمنین علی(ع) به گفت‌وگو با پدر شهید مرتضی کریمی، یکی از شهدای شاخص مدافع‌جرم و فرماندهان شهید خان‌طومان، پرداختیم. این روز فرصتی است برای یادآوری پدرانی که با ایثار و فداکاری، نه تنها در خانواده بلکه در میدان‌های بزرگ‌تر، الگویی برای ما هستند."
اولین کلمه‌ای که اکثر ما هجی‌کردن آن را می‌آموزیم، «بابا» است. نخستین واژه‌ای که یاد می‌گیریم بنویسیم، «بابا» است و اولین آغوشی که به آن پناه می‌بریم، آغوش اوست.پدر همیشه نخستین و بزرگ‌ترین تکیه‌گاه ما بوده و خواهد بود. حتی در مواجهه با چالش‌ها، کشمکش‌ها و ناملایماتی که ممکن است رابطه‌مان را کمی تحت‌الشعاع قرار دهد، بازهم وقتی بزرگ می‌شویم، در زمان‌های دشوار زندگی، به‌دنبال مأمن امن پدرانه خواهیم بود.
دلتنگش شده‌ام امانمی‌دانم چه چیزی توی گوشم وزوزمی‌کندکه به او زنگ نزنم.بالاخره بعد ازدوهفته دلم می‌خواهدصدایش را بشنوم. به مامان سپرده‌ام ته چاق‌سلامتی‌هایش سلامم را برساندوبگوید دلم برایش یک‌ذره شده وهروقت دورش خلوت شد،یک زنگ به من بزند.
خوشبختانه هیچ‌کدام از شما پدر نشده‌‌اید و من می‌توانم به‌عنوان تنها پدر تحریریه نوجوانه، هر‌چیزی دوست دارم بگویم. ولی جدای از شوخی مثل هر‌چیز دیگری می‌شود قبول کرد که پدرها هم انواع و اقسام مختلفی دارند،لااقل درمورد نوع رابطه‌شان با دیگران و اینکه وظیفه خود را در مقابل خانواده و فرزندان‌شان چه می‌دانند.
درسال های اخیر به واسطه سفارت و ارتباط های به ظاهر ناممکن در نوجوانه جام جم با یک نوجوان فلسطینی به نام سلیم گفتگو داشتم. در ماه های اخیر این خبر به صورت رسمی به من و تحریریه نوجوانه رسید که سلیم، دیگر در این دنیا نیست و او هم مانند آزاده‌های دیگر فلسطینی، قرار است نماز روز آزادی قدس را در بهشت بخواند.
پدربزرگ بساط بازی همیشگی‌اش باما رافراهم کرد.یک برگه که خطوطی روی آن کشیده شده بودبامشتی نخود و لوبیا. اغلب وقتی مانوه‌ها پیشش می‌رفتیم،با ما دوز بازی می‌کرد.
همه ما در برهه‌هایی از زندگی رنج و مکافاتی را بر دوش کشیدیم که گاها از توان شانه‌های کوچک‌مان سنگین‌تر بوده و ممکن است روحمان چهل پاره شده باشد. اما همیشه مسیر درمان و بهبودی وجود دارد که می‌توان با قرارگرفتن در آن جاده، باز دوباره تکه‌های روحمان را به هم کوک بزنیم و باز سر پا شویم، همچون شاخه خم‌شده‌ای که بعد از توفان حوادث به حالت اولیه خود باز‌می‌گردد.
از اتاق یکراست آمد درست رو‌به‌روی من ایستاد. درجه هوا که روی گوشی‌ها عددش هی پایین آمده و کف سنگی خانه سرد شده، دمپایی پایش می‌کند. از این دمپایی‌های مدل چرم چند رنگ با کفی ضخیم و یوغور که نمی‌دانی کی، کِی، از کجا، سوغات آورده و سروکله‌اش امروز توی خانه پیدا شده است.
روزی حکیم به ساعتش نگاهی در افکند و متوجه شد دیگر شب است. اما خوابش نمی‌آمد؛ به همین خاطر، برای هزار و چهارصد و سومین بار نشست پای جعبه جادو تا مجموعه مورد پسندش یعنی جومونگ را رؤیت کند.