پیمان طالبی، گوینده برنامه صبحگاهی «جوان ایرانی سلام» در رادیوجوان، بیش از یک دهه است که هر صبح با شنوندگان همراه میشود. او تأکید میکند که رادیو برایش فراتر از اجرا، فضایی خانوادگی است؛ جایی که مخاطبان او را عضوی از جمع خود میدانند و همین ارتباط صمیمانه، انگیزه اصلی ادامه فعالیتش است.
با پرتو صبح، صداهایی گرم و آشنا از رادیوهای سراسری به گوش میرسد؛ صداهایی که نهتنها نوید آغاز روزی تازه را میدهد، بلکه پیامآور امید، آرامش و همدلی است.برنامههای صبحگاهی شبکههای معاونت صدای رسانهملی، با رویکردی چندوجهی و هدفمند، تلاش میکنند تا شنوندگان را با انرژی مثبت، دیدگاهی روشن وروحیهای سرشاراز نشاط، به استقبال روز بفرستند.ازتلاوت دلنشین آیات الهی گرفته تاپوشش ورزش همگانی، تحلیلهای اجتماعی، روایتهای فرهنگی و... همه در راستای تقویت امید اجتماعی و سبک زندگی سالم، پویا و معنوی گام برمیدارند.
در معماری رسانهای امروز، که هر لحظه از زندگی مخاطب در معرض سیلاب اطلاعات و هیاهوی تصویری است، رادیو همچنان رسانهای استوار و زنده باقیمانده؛ رسانهای که با تکیه بر قدرت صدا، گفتوگو و تخیل، توانسته جایگاهی بیبدیل در شکلدهی به حالوهوای جامعه حفظ کند. از میان تمامی قالبهای رادیویی، برنامههای صبحگاهی جایگاه ویژهای دارند؛ چراکه نخستین تماس مردم با رسانه در ابتدای روز را رقم میزنند و بر کیفیت ذهنی و عاطفی مخاطب در ساعات بعدی تاثیری مستقیم میگذارند.
محمدباقر رضایی، نویسنده و فعال رسانهای از سال ۱۳۷۲ وارد رادیو شده و نویسنده برنامههای ادبی این رسانه بوده است. او در واقع داستاننویس و منتقد ادبی است که تا به حال ۱۶ کتاب داستانی و نقد و بررسی کتاب منتشر کرده. برخی از کتابهای او با نام مستعارش «باقر رجبعلی» منتشر شده، ولی کتابهای اخیرش همه با نام اصلیاش به بازار کتاب آمدهاند.
رادیو گفتوگو با تنوع برنامهها و گستره وسیع موضوعات، محیطی فراهم میکند که مجریان آن با گفتوگوهای تخصصی و چالشبرانگیز مواجه میشوند و نیازمند آمادگی چندجانبه و تسلط حرفهای هستند. در این شبکه، اجرای برنامه تنها به دانش عمومی و آگاهی از اخبار روز محدود نمیشود بلکه مجریان برای ارائه برنامهای دقیق و مؤثر باید توانایی بداههگویی، مدیریت شرایط غیرمنتظره و تعامل مؤثر با مخاطب را داشته باشند.
مجموعههای عروسکی از دیرباز مورد استقبال مخاطبان بهویژه کودکان و نوجوانان بوده، بهویژه اگر در ساختار درست و با آدمهای کار بلد این حوزه تولید شود، حتی با گذشت سالها از تولید و پخش آنها، یاد و خاطراتشان فراموش نخواهد شد، همچون مجموعه عروسکی کلاه قرمزی، مدرسه موشها و...که برای ما بچههای دیروز تمام این مجموعهها نوستالژیک و خاطرهانگیز است.
در جهان رنگارنگ تلویزیون، هر نقش فرصتی است برای تولد دوباره یک چهره آشنا. بازیگران تلویزیون، برخلاف تصور عمومی، شاید بیش از هر هنرمند دیگری، در میدان تجربه و دگرگونی حضور دارند. از نقشهای تاریخی و اجتماعی گرفته تا چهرههای طنز، درام و حتی شخصیتهای منفی یا آرمانگرایانه، هرکدام بخشی ازدنیایی است که در قاب تلویزیون جان میگیردوبه مخاطب امکان شناخت تازهای از انسان و زندگی میدهد.
هنرمندان سینما و تلویزیون طی سالها، نقشهای مختلف و متنوعی را ایفا کردهاند؛ نقشهایی که هر کدام رنگ و لعاب خاص خود را دارند و با ویژگیها و چالشهای مخصوص بهخود همراهاند. بازیگری که هر نقشی را برعهده میگیرد، باید با تمام وجود در آن غرق شود و بهدرستی آن را به تصویر بکشد اما این نقشها همیشه ساده و قابل لمس نیستند.
سوسن مقصودلو سالهاست که با نقشهایش زندگی کرده؛ نه فقط بازی. او از آن دسته بازیگرانی است که نقش را لمس میکند، با آن نفس میکشد و بعد بیهیاهو از آن جدا میشود. حالا در آستانه فصل تازهای از فعالیتهای هنریاش، از حضور در برنامه «چهلتیکه» با اجرای داریوش کاردان میگوید، از پیشنهادهایی که بهخاطر شرایط جنگی متوقف شدهاند و از عشقی که هنوز به بازیگری دارد؛ عشقی که با مطالعه، تجربه و همدلی زنده نگهش داشته است.
در عصر تصویر و سرعت، جایی که چشمها مدام درگیر صفحهها هستند، هنوز صدایی هست که بیتصویر میخنداند، نقد میکند و خیال میسازد. طنز رادیویی، هنری است که با ابزار محدود، جهانی بیمرز خلق میکند؛ جهانی که در آن بازیگر با صدا نقاشی میکشد، نویسنده با کلمات تیپ میسازد و مخاطب با گوش، تصویر میبیند.