مجموعه‌های عروسکی از دیرباز مورد استقبال مخاطبان به‌ویژه کودکان و نوجوانان بوده، به‌ویژه اگر در ساختار درست و با آدم‌های کار بلد این حوزه تولید شود، حتی با گذشت سال‌ها از تولید و پخش آنها، یاد و خاطرات‌شان فراموش نخواهد شد، همچون مجموعه عروسکی کلاه قرمزی، مدرسه موش‌ها و...که برای ما بچه‌های دیروز تمام این مجموعه‌ها نوستالژیک و خاطره‌انگیز است.
در جهان رنگارنگ تلویزیون، هر نقش فرصتی است برای تولد دوباره یک چهره آشنا. بازیگران تلویزیون، برخلاف تصور عمومی، شاید بیش از هر هنرمند دیگری، در میدان تجربه و دگرگونی حضور دارند. از نقش‌های تاریخی و اجتماعی گرفته تا چهره‌های طنز، درام و حتی شخصیت‌های منفی یا آرمان‌گرایانه، هرکدام بخشی ازدنیایی است که در قاب تلویزیون جان می‌گیردوبه مخاطب امکان شناخت تازه‌ای از انسان و زندگی می‌دهد.
هنرمندان سینما و تلویزیون طی سال‌ها، نقش‌های مختلف و متنوعی را ایفا کرده‌اند؛ نقش‌هایی که هر کدام رنگ و لعاب خاص خود را دارند و با ویژگی‌ها و چالش‌های مخصوص به‌خود همراه‌اند. بازیگری که هر نقشی را بر‌عهده می‌گیرد، باید با تمام وجود در آن غرق شود و به‌درستی آن را به تصویر بکشد اما این نقش‌ها همیشه ساده و قابل لمس نیستند.
سوسن مقصودلو سال‌هاست که با نقش‌هایش زندگی کرده؛ نه فقط بازی. او از آن دسته بازیگرانی است که نقش را لمس می‌کند، با آن نفس می‌کشد و بعد بی‌هیاهو از آن جدا می‌شود. حالا در آستانه فصل تازه‌ای از فعالیت‌های هنری‌اش، از حضور در برنامه «چهل‌تیکه» با اجرای داریوش کاردان می‌گوید، از پیشنهادهایی که به‌خاطر شرایط جنگی متوقف شده‌اند و از عشقی که هنوز به بازیگری دارد؛ عشقی که با مطالعه، تجربه و همدلی زنده نگهش داشته است.
در عصر تصویر و سرعت، جایی که چشم‌ها مدام درگیر صفحه‌ها هستند، هنوز صدایی هست که بی‌تصویر می‌خنداند، نقد می‌کند و خیال می‌سازد. طنز رادیویی، هنری است که با ابزار محدود، جهانی بی‌مرز خلق می‌کند؛ جهانی که در آن بازیگر با صدا نقاشی می‌کشد، نویسنده با کلمات تیپ می‌سازد و مخاطب با گوش، تصویر می‌بیند.
در امتداد تحقق اهداف سند تحول رسانه ملی، کارگروه تخصصی «پیشرفت» با مأموریت روایتگری امیدآفرین از توانمندی‌های علمی، صنعتی و فناورانه کشور شکل گرفته است؛ کارگروهی که با تکیه بر گفتمان ایرانی_اسلامی در تلاش است تصویر ایران پیشرفته را در قاب رسانه ملی بازآفرینی کند و با بهره‌گیری از قالب‌های نوآورانه برنامه‌سازی، روایت‌هایی الهام‌بخش و غرورآفرین از مسیر را به مخاطبان ارائه دهد.
محیط بیمارستان و تلاش بی‌وقفه کادر درمان برای نجات بیماران در موقعیت‌های حساس مرگ و زندگی همیشه از سوژه‌های دراماتیک و پرهیجان فیلمسازی بوده است. تقابل بیماران و پزشکان در شرایط اورژانسی، سوژه‌هایی جذاب و پرکشش برای روایت داستانی خلق می‌کند. آثار تلویزیونی به‌دلیل گستره وسیع مخاطبان بیشتر زیر ذره‌بین قرار دارند و همین، کار سازندگان آثار نمایشی را سخت‌تر می‌کند. بنابراین انتظار می‌رود که پرداخت دقیق‌تر و واقع‌گرایانه‌تری در شخصیت‌پردازی و فضاسازی داشته باشند.
تلویزیون آینه‌ای از جامعه بوده است؛ آیینه‌ای که گاه در آن، چهره طبقات مختلف اجتماعی بازتاب یافته و گاه تصویری آرمانی یا متفاوت از آنها ارائه شده است.
در «روز جهانی عصای سفید»، پای صحبت مردی نشستیم که زندگی‌اش تجسم عینی شعار «معلولیت، محدودیت نیست» است. حمید بهمنی، رزمنده، خبرنگار، تصویربردار جنگ و اکنون تهیه‌کننده رادیو ورزش، با چشمانی که در میدان نبرد از دست داد، اما با نگاهی روشن‌تر از همیشه، صدای توان‌یابان و قهرمانان خاص کشور را به گوش مردم می‌رساند. مسیری که از خاکریزهای جبهه آغاز شد و تا استودیوی رادیو امتداد یافت، قصه‌ای است از ایستادگی، امید و ایمان به رسالتی که در صدای او طنین دارد.
رسانه‌ملی در قامت یکی از مهم‌ترین نهادهای فرهنگی کشور، مسئولیتی سنگین در انتقال تاریخ، فرهنگ و هویت ملی بر دوش دارد. در میان ظرفیت‌های گسترده این رسانه، «رادیو» جایگاه ویژه‌ای دارد؛ جایی که تصویر و صحنه فقط در ذهن شنونده ساخته می‌شود و هر واژه، هر صدا و هر موسیقی، نقشی حیاتی در بازآفرینی گذشته ایفا می‌کند. در این میان، نمایش‌های تاریخی رادیویی به‌دلیل اتکای کامل بر تخیل مخاطب، بیش از هر گونه دیگر نیازمند زبان اصیل، ادبیات دقیق و پژوهش عمیق است.