شاید تجربیات شخصی خودش از دوران جوانی بود. درست همان زمانی که با جیب خالی به سرش زد برای خود آستین بالا بزند و صاحب خانواده شود. زندگی سخت در یک اتاق کوچک اجاره‌ای در خیابان پیروزی تهران و نداشتن امکانات حداقلی، چون حمام چیز کمی نبود تا زبان نصیحت به پسرش، نوید را باز نکند. نوید هم دست کمی از او نداشت. هرچند زمان پدر، فرق داشت و زمان تظاهرات بود و راهپیمایی و تیراندازی.
وچه خلوت است و برای پیداکردن منزل خانم اسعد شماره پلاک منازل را از نظر می‌گذرانیم که مردی روحانی و بلندقامت، در کوچه می‌پیچد. حدس می‌زنم باید شیخ پاز باشد. می‌آید و به ما می‌رسد. بعد از سلام و احوالپرسی، معلوم می‌شود منتظر ماست و در جریان بوده که برای مصاحبه با همسرش آمده‌ایم. وارد حیاط می‌شویم. حیاط نقلی‌تر از آن است که در تصور ماست، با صفایی غیرقابل توصیف. بعد وارد خانه‌ای که در همکف قرار دارد می‌شویم. سادگی و بی‌آلایشی خانه چشمم را می‌گیرد. خانم معصومه اسعد هم برای خوشامد‌گویی وارد می‌شود. می‌دانم در برابر شیخ عبدالکریم پاز، مسئول مسجد توحید در بوئنوس‌آیرس و اداره مسلمانان در آرژانتین نشسته‌ام و وی مسلط به زبان‌های عربی، انگلیسی، اسپانیولی و فارسی است. او در سابق مسیحی بوده اما همزمان با انقلاب اسلامی، آشنایی با مذاهب و فرق گوناگون را به شکل تحقیقی آغاز کرده و درحال‌حاضر شیعه است. آنچنان زیبا و راحت فارسی حرف می‌زند که به نظر می‌آید زبان مادری‌اش باشد. شرح حال این خانواده فرهنگی و مهاجر را کم‌وبیش مطالعه کرده‌ام و اطلاع دارم که خانم معصومه اسعدپاز سال 1966 میلادی در آرژانتین متولد شده‌است. او سه سال در رشته پزشکی درس خوانده و پس از ازدواج، همراه همسرش به ایران آمده و حدود سه سال در جامعه‌الزهرا (علیهاالسلام) تحصیل کرده. سال 1993 به آرژانتین بازگشته و به‌عنوان مبلغ در مسجدالتوحید مشغول تدریس و تبلیغ علوم دینی و قرآنی شده. خانم اسعدپاز مادر سه فرزند به نام‌های فاطمه‌معصومه، مریم و زهراست. او با زبان‌های انگلیسی، عربی و فارسی آشنا و به زبان اسپانیولی مسلط است. خانم اسعدپاز ریاست سازمان زنان مسلمان در آرژانتین OA، مسئولیت بخش زنان روزنامه مؤذن، مسئولیت کمیته اسلامی امدادهای اجتماعی AIAS و مسئولیت انستیتوی آرژانتین فرهنگ اسلامی را برعهده دارد.
مقداد، عمار، یاسر، ابوذر. مانده بود نام بچه اولش را کدام بگذارد که پدرش از راه رسید و گفت: «تا وقتی اسم ائمه هست، چرا شما دنبال این اسامی می‌روید؟!» بالاخره با مشورت هم نامش را گذاشتند محمود. محمود نام دایی مرحوم خانواده بود که پدربزرگ همیشه حسرت ازدست‌دادنش را داشت. با یک تیر دو نشان زدند. هم یکی از نام‌های پیامبر را رویش گذاشتند و هم دل پدربزرگ را شاد کردند. پدربزرگی که در ایام بارداری مادر، مدام سفارش می‌کرد سوره‌هایی از قرآن را بخواند که بیشتر در آن نام پیامبران است. می‌گفت: «طفل داخل رحم، اگرچه شما به‌ظاهر درک نمی‌کنید ولی گوش شنوا دارد و شما که این آیات را می‌خوانید، او می‌شنود. نام پیغمبر یعنی درس رسالت، یعنی درس مقاومت، یعنی درس ایستادگی. پیامبران همه در راه دین خدا و برای بقای آن کشته شدند. اینها در تربیت فرزندان‌تان تأثیر مستقیم خواهد گذاشت».
اگر شما از آن دسته زنانی هستید که دلتان می‌خواهد زندگی مشترک‌تان پر باشد از آرامش و آسودگی، برایتان پیشنهادی داریم؛ یک پیشنهاد متفاوت. پیشنهاد ما نگفتن حرف‌هایی است که خیلی‌ها می‌گویند و زندگی‌شان را به چالش می‌کشند. پس لطفا این جملات را به مرد زندگی‌تان نگویید.
اساس زندگی مشترک موفق، مودت و رحمت است. وقتی با ازدواج دو نفر یک خانواده شکل می‌گیرد، هر عضو، شریک زندگی عضو دیگر می‌شود. برای این‌که اعضای این خانواده به رشد و تعالی برسند باید زن و مرد با حمایت، همیاری و همراهی یاور یکدیگر باشند. در این صورت این خانواده مراحل رشد و تعالی را طی خواهندکرد و همه اعضای آن احساس شادمانی و رضایت می‌کنند.
تا وقتی از درون یک موضوع و حیطه‌ای خاص، بخواهیم آن را توصیف و تبیین کنیم، خواه ناخواه دیدمان ناقص و به احتمال زیاد اسیر قالب‌هایی است که به‌صورت پیش‌فرض از آن مساله در ذهن داریم. اما اگر کسی همان موضوع را از بیرون و بدون پیش‌فرض و قصد و غرض ببیند و بیان کند، می‌تواند مطالب جامع‌تری را ولو با جزئیاتی کمتر نسبت به کسی که درون آن است بگوید. بسیاری از مسائل بدیهی برای افراد درون یک موضوع، برای فرد بیرونی ممکن است بسیار سخت و پیچیده باشد و هر دو ناظر بیرونی و درونی اگر بتوانند نظر دیگری را در مورد موضوع مورد نظرشان بخوانند و بدانند، هر دو دیدی جامع و کامل پیدا خواهند کرد؛ دیدی که هم شامل کلی‌نگری بیرونی خواهد بود و هم جزئی‌نگری‌درونی.
معلوم نیست دعای مادرش بود که آخر عاقبت به‌خیری را برایش خرید، یا دعای آن پیرمرد درشت‌اندامی که در سرمای زمستان به خود می‌لرزید و گدایی می‌کرد. شاهرخ با دیدن او طاقت نیاورد، سریع کاپشن گران‌قیمتش را از تن درآورد و آن را همراه با یک دسته اسکناس، به پیرمرد فقیر‌داد.
بعضی آدم‌ها تحت هیچ شرایطی حاضر به پذیرش اشتباه یا عذرخواهی نیستند. طبق مطالعه محققان، این‌گونه افراد، تصویر ناپایداری از خود دارند و خیال می‌کنند اگر عذرخواهی کنند، همین پذیرش اشتباه، آنها را نابود می‌کند اما خب هر‌کسی اشتباهاتی دارد و دقیقا به همین دلیل باید هم اشتباهاتش را بپذیرد و هم عذرخواهی کند. ولی این‌که دلیل این رفتار چیست را گای وینچ، روان‌شناس با ذکر چند سؤال مطرح کرده است.
