سه «راند» گفت و گو با دختران بوکسور ایرانی

به گزارش جام جم ورزشی ، البته با توجه به ممنوعیت طولانی مدت پخش بوکس از صدا و سیما این اظهار نظر ناطق نوری پر بیراه نبود. اکنون بوکس با حساسیت های کمتری روبرو شده و به عنوان مثال در همین مدت اخیر شما می توانستید رقابت های آسیایی اینچئون در رشته بوکس را ازتلویزیون ببینید. اما اکنون بوکس با یک چالش جدی روبرو شده است؛ افزایش بی سابقه روی آوردن دختران به این رشته خشن رزمی آن هم در حالی که بوکس بانوان در ایران راه اندازی نشده و قرار هم نیست ساختار مشخصی برای آن در نظر گرفته شود با این اوصاف این بوکسورهای دختر از کجا آمده اند و چه می کنند؟

راند اول: لیلا ابراهیم زادگان

نامش لیلا ابراهیم زادگان است، 27 سال دارد و می گوید که هفت سال است بوکس کار می کند. اما وقتی باشگاهی در کار نیست و وقتی چیزی به نام "آموزش بوکس به بانوان" وجود ندارد او چطور بوکسور شده است؟ او که در یک باشگاه رزمی در کرج مربی تکواندو است برادر بوکسوری دارد که فنون بوکس را از همین برادرش آموخته.

ابراهیم زادگان به سایت جام جم ورزشی می گوید: «برادرم از من کوچک تر است. هر دو از سنین کودکی ورزش های رزمی را شروع کردیم. هر دو تکواندو. اما وقتی به وارد دبیرستان شدیم او به بوکس روی آورد در حالی که من هنوز تکواندو کار می کردم.»

این دختر رزمی کار در ادامه می افزاید:« با مشاهده تمرین های برادرم متوجه شدم که انگار تمایل بیشتری به بوکس دارم. دستکش های او را برمی داشتم و از او خواستم فنون بوکس را به من یاد بدهد. کم کم متوجه شدم انگار بوکس را از تکواندو بیشتر دوست دارم. از هفت سال پیش نیز بوکس را به عنوان یک علاقه دنبال می کنم.»

وی اظهار داشت:« مطمئن باشید اگر برای خانم ها بوکس می گذاشتند من الان قهرمان بوکس ایران بودم. همین الان هم گاهی اوقات در برخی مبارزه ها برادر کوچک ترم را که از نظر جثه و وزن از من خیلی بیشتر است شکست می دهم!»

لیلا یکی از همین بوکسورهای "پنهان" ورزش بانوان است. او در یکی از باشگاه های ورزشی کرج تکواندو آموزش می دهد اما علاقه او به بوکس بیشتر است. البته لیلا تنها بوکسور زن ایران نیست.

راند دوم: عطیه غیاثی

این یکی برای بوکسور شدن سختی های زیادتری را تحمل کرد، ابتدا در مجموعه انقلاب تمرین می کرد، بیرونش کردند، رفت باشگاه (....) عذرش را خواستند، به فدراسیون مراجعه کرد پاسخ صریحی نگرفت. او نامش "عطیه غیاثی" است. می گوید بوکس را از هیچکس نه که از خودش یاد گرفته و از فیلم های آموزشی. او حتی ادعای این را دارد که می تواند بنیان گذار بوکس بانوان در ایران باشد البته به این شرط که دیگران کمکش کنند.

او نیز در اینباره به سایت جام جم ورزشی می گوید: «وقتی پای عشق و علاقه در کار باشد هیچ چیز نمی تواند جلوی آدم را بگیرد. من به بوکس علاقه بسیار زیادی دارم. باورتان می شود خودم بوکس را یاد گرفتم آن هم از روی چند سی دی آموزشی؟ متاسفانه به افرادی مثل من بهای زیادی داده نمی شود. مگر چه اشکالی دارد که بوکس بانوان هم داشته باشیم؟ مگر برای بانوان کاراته، ووشو، تکواندو و یا جودو ندارد؟»

وی با بیان اینکه رشته رزمی دیگرش کاراته است خاطر نشان کرد:« اکنون در باشگاهی که کاراته کار می کنم بوکس هم تمرین می کنم. گاهی اوقات دلسرد می شوم و می گویم آخرش که چه؟! اما به هر حال این هم علاقه و یک تفریح است.»

غیاثی در پایان گفت:«از مسئولان تقاضا دارم بوکس بانوان را سر و سامان بدهند چون تا آنجایی که می دانم دخترهای زیادی بوکس کار می کنند. درخواست می کنم حداقل یک دوره مسابقه آماتور برای ما بگذارند. نه جایزه می خواهیم نه چیز دیگر. همین که بتوانیم مسابقه بدهیم کافی است.»

راند سوم: فاطمه عزیزی

این یکی می گوید اصلا امیدوار نیست بوکس بانوان راه اندازی شود اما بوکس را ترک نمی کند. او یکی از یاران تمرینی عطیه غیاثی است و با او در طول ماه چندین بار به باشگاه می روند تا بوکس تمرین کنند.

عزیزی که دوست صمیمی غیاثی است و فنون بوکس را از همین دوستش یاد گرفته هم به سایت جام جم ورزشی چنین می گوید:«من هم با کاراته شروع کردم اما بعد از اینکه همدوره ای من به بوکس علاقه مند شد من هم ناخواسته به طرف بوکس کشیده شدم. بوکس رشته جذابی است اما حیف که برای خانم ها این رشته ممنوع است. »

وی در ادامه افزود: « آسیب های شدیدی که در بوکس وجود دارد باعث شده تا این رشته برای بانوان حذف شود. اما به نظر من بهتر بود حق انتخاب را به خود خانم ها می دادند. کسی که بوکس دوست دارد به طرف بوکس می آید اما کسی که دوست ندارد و فکر می کنند ضرر دارد اصلا طرفش نیاید.»

ورود بانوان ممنوع

پرویز بادپا قهرمان سابق بوکس ایران نیز دختری دارد که دختر او بسیار به بوکس علاقه مند بود و با کمک پدرش فنون بوکس را آموخت. فقط او نبود. باید به دختر دیگری به نام مهتاب فرخی آذر اشاره کنیم که مدت ها در یکی از مجموعه های ورزشی بوکس تمرین می کرد. اما در حالی که آمار غیررسمی بوکسورهای زن روز به روز بیشتر می شود به صراحت می توان گفت که بوکس ورزش چندان خوبی برای بانوان نیست. آسیب های شدید به صورت جدی ترین خطر است.

مرضیه اکبرآبادی معاونت وقت ورزش بانوان در وزارت ورزش نیز تاکید کرده بود که رشته هایی رزمی چون بوکس، موی تای و کیک بوکسینگ که در دایره رشته های رینگی جای می گیرند نباید جایگاهی برای بانوان داشته باشند. وقتی پای سلامتی در میان باشد حق را به اکبرآبادی می دهیم اما وقتی علاقه بیش از اندازه بانوان به بوکس را می بینیم موافق راه اندازی این رشته می شویم. بالاخره چه می توان کرد؟ پاسخ این سوال هر چه باشد مشخص است که راهی بسیار بسیار طولانی جهت راه اندازی بوکس بانوان در ایران وجود دارد.