نقاط ضعف «هوشنگ» دوست‌داشتنی است

نادری دانش‌آموخته تئاتر است و پله‌های دنیای بازیگری را به نوبت طی کرده و سال‌ها خاک صحنه تئاتر را خورده است. از نمایش‌های او می‌توان به دایره بسته، قصه شب یلدا، لاشخورها، ساحره سوزان، سکوت و کافه هملت اشاره کرد. دریافت جایزه بازیگری دوم مرد برای نمایش «دایره بسته» از اولین جشنواره نمایشنامه‌خوانی مولوی در سال 1384 از موفقیت‌های نادری محسوب می‌شود. او پس از کسب تجربه‌های متفاوت اولین کارش را در تلویزیون با سروش صحت آغاز کرد و در سریال شمعدونی نقش یک پدر مهربان، دلسوز و ساده‌دل را بازی می‌کند که تمام هم و غمش مدیریت درست خانواده‌اش است.

برخی از بازیگران تئاتر در تجربه کارهای تلویزیونی موفق بودند، بعضی‌ها هم نه، وقتی پیشنهاد بازی در سریال شمعدونی به شما شد با چه پیشفرضی نقش را پذیرفتید؟

بله، اطمینان داشتم سریال شمعدونی اثر خوبی خواهد شد. این اعتماد هم به سابقه سروش صحت در مقام کارگردان برمی‌گردد که تا به امروز کارهای موفق و پرمخاطبی در گونه طنز ساخته است. ضمن این‌که بخشی از بازیگران کارهای او از تئاتری‌ها هستند که توانستند به واسطه حضور در کار صحت مطرح و کارهای مختلف به آنها پیشنهاد شده است.

این اطمینان به واسطه نام سروش صحت تامین شد. البته قبل از آن‌که در تئاتر بخواهم با نقش درگیر شوم، اضطراب و نگرانی دارم تا بتوانم کارم را به نحو مطلوب انجام بدهم. به نظرم این نگرانی خوب است، چون باعث می‌شود تلاشمان را برای بهتر اجرا کردن نقش بیشتر کنیم.

آیا این نگرانی در روز اول که جلوی دوربین تلویزیون حاضر شدید، بیشتر از اجرای تئاتر بود؟

این اضطراب در میان بازیگران طبیعی است و همه قبل از اجرای نمایش نگران هستند، اما بعد از اولین اجرا دیگر از بین می‌رود. بنابراین من هم از این قاعده مستثنی نیستم. علاوه بر آن گستره تماشاگران چند هزار نفره تئاتر با مخاطبان چند میلیونی تلویزیون متفاوت است.

بخش عمده تجربه من در تئاتر بوده و ورود به تلویزیون باعث نگرانی‌ام شده بود، اما از روز اول که جلوی دوربین رفتم، انرژی مثبت از سروش صحت و دیگر عوامل این سریال به من منتقل شد و احساس می‌کردم کارم را درست انجام می‌دهم، به همین دلیل براحتی و با خیال آسوده کارم را انجام می‌دادم.

سلایق و دیدگاه‌های مخاطبان تئاتر و تلویزیون با هم تفاوت دارد. وقتی بازی در تلویزیون را آغاز کردید، چه تعریفی از مخاطبان این رسانه داشتید؟

مسلماً تماشاگران سینما، تئاتر و تلویزیون تفاوت‌های عمده‌ای دارند. نمی‌خواهم بگویم مخاطبان تئاتر از نخبگان هستند، اما به هر حال ویژگی‌های خاص خودشان را دارند و ضمن این‌که محدود هم هستند. مخاطب سینما هم با بینندگان تلویزیون تفاوت دارد. به هر حال مخاطبان سینما و تئاتر انتخاب می‌کنند و برای تماشای اثر هزینه هم پرداخت می‌کنند، اما بینندگان تلویزیون بدون هزینه می‌توانند با تغییر یک کانال شاهد یک سریال و یک برنامه باشند.

بنابراین ما در تلویزیون با قشر متنوعی از مخاطبان، از تحصیلکرده‌ها گرفته تا کسانی که زیر دپیلم هستند، انواع مشاغل و طبقات اجتماعی رو‌به‌رو هستیم. این گستردگی تنوع باعث می‌شود که بازیگر و کارگردان بیشتر حواس‌شان را جمع کنند، چون باید به همه گروه‌ها و افرادی که سریال را تماشا می‌کنند، توجه نمایند. بنابراین باید کارهایی ساخته شود تا بتواند بخش عمده نظرات مردم در هر رده سنی و صنفی را تامین کند.

بازیگران تئاتر همیشه وسواس دارند و راحت هر نقشی را نمی‌پذیرند، وقتی نقش هوشنگ مظاهری به شما پیشنهاد شد به لحاظ ویژگی‌های شخصیتی با ایده‌آل‌هایی که شما برای اولین کار تلویزیونی‌تان سراغ داشتید، مطابقت داشت یا نه؟

مسلماً من از قبل ذهنیتی برای اولین تجربه بازی در تلویزیون نداشتم، اما هر بازیگری دوست دارد به سمت ایفای نقش‌های چالش‌برانگیز برود که شاید خیلی‌های دیگر نتوانند ان را اجرا کنند و برای به دست آوردن آن تلاش کند تا از این طریق توانمندی‌هایش را به دیگران اثبات کند، اما بخش دیگر این است که وقتی بازیگری فعالیتش را در یک مدیوم جدید شروع می‌کند انتخاب می‌شود و امکان انتخاب کردن برای او کم است.

وقتی من فیلمنامه سریال شمعدونی را خواندم و برای نقش تست دادم، متوجه شدم نقش خوبی است و ابعاد مختلفی هم دارد و به لحاظ حسی بالا و پایین زیاد دارد. در واقع هوشنگ مظاهری جزو نقش‌هایی است که برای بازی کردنش باید یک‌سری قابلیت‌ها را خرج کرد، به همین دلیل نقش هوشنگ را دوست داشته و حس خوبی به من منتقل می‌کرد.

تکلیف مخاطب با شخصیت هوشنگ مشخص نیست. او گاهی ساده‌دل و مهربان است و برخی مواقع هم نسبت به برادرزنش بدجنسی‌های خاصی دارد. به نظرتان این بلاتکلیفی مخاطب را خسته نمی‌کند؟

رفتارهای هوشنگ مثل بقیه آدم‌هاست. همه آدم‌ها مطلق خوب و بد نیستند. همه در کنار خوبی‌ها، بدی‌هایی هم دارند و نقاط قوت و ضعف در کنار هم معنا پیدا می‌کنند. در مجموع شخصیت‌های درام زمانی جذاب می‌شوند، پیش می‌روند و شکل می‌گیرند که نقطه ضعف داشته باشند.

به نظرم اگر شخصیت نقطه ضعف نداشته باشد، خنثی خواهد بود. هوشنگ مظاهری هم فارغ از این قاعده نیست. او ساده‌دل و مهربان بوده و کودک درونش فعال است، اما در عین حال با عطا کل‌کل دارد. در مجموع من این شخصیت را خوب دیدم و معتقدم ویژگی‌ها و ابعاد او برای مخاطب جذاب و دیدنی است.

زمانی که فیلمنامه را خواندید درباره نقش به کارگردان پیشنهاد دادید؟ و این‌که برخی از ویژگی‌های شخصیتی هوشنگ پررنگ‌تر شود؟

من درباره نقش خیلی با سروش صحت صحبت کردم. معتقدم در بدو امر باید کارگردان و بازیگر با یکدیگر صحبت کنند تا به جزئیات برسند. ضمن این‌که این صحبت باعث می‌شود تا چهارچوب نقش که بازیگر برای شخصیت‌اش ترسیم کرده با ذهنیت کارگردان و نویسنده نزدیک باشد.

سروش صحت برخی از پیشنهادهای من را می‌پذیرفت و بعضی مواقع هم قبول نمی‌کرد، اما همیشه دلایل قانع‌کننده داشت. مثلاً من در زمان تمرین سعی می‌کردم کل‌کل‌های هوشنگ و عطا را بیشتر کنم، اما آقای صحت در برخی مواقع به من می‌گفت که نباید ویژگی‌های شخصیتی هوشنگ خیلی بیشتر از این شود، چون باعث می‌شود مهربان بودن هوشنگ زیر سوال برود.

به نظرتان بازی در سریال شمعدونی شروع خوبی برای کار در تلویزیون بود؟

من به عنوان بیننده سریال شمعدونی را دوست دارم، نه این‌که چون بازیگر این سریال هستم از آن تعریف کنم. کارهای قبلی صحت را هم دوست داشتم و این کار را هم دوست دارم و احساس می‌کنم سریال شمعدونی طعم و مزه جدیدی به مخاطبان پیشنهاد می‌دهد و من این طعم را خیلی دوست دارم و به مذاق من خوش آمده است.

شما در ایام نوروز دوبله شخصیت ناصر پاپتی (مهدی فخیم‌زاده) را در سریال فوق‌سری داشتید. این اولین تجربه کار دوبله‌تان بود؟

بله، اولین کار دوبله‌ام بود.

چطور شد به سمت دنیای دوبله رفتید و آیا قرار است در آینده این حرفه را دنبال کنید؟

من در مجموعه کوچه مروارید که در نمایش خانگی عرضه شد، نقش نویسنده و کارگردان هنری را داشتم و به عنوان صداپیشه هم فعالیت می‌کردم. البته تا قبل از سریال فوق‌سری تجربه جدی در عرصه دوبله نداشتم و به آقای فخیم‌زاده معرفی شدم. دوستان دیگر هم برای تست دوبله آمده بودند، تا این‌که او صدای من را پسندید.

سعی کردم صدایم به گونه‌ای باشد تا صورت آقای فخیم‌زاده را پر کند. خوشبختانه بازخورد خوب در میان مخاطبان داشت و آقای فخیم‌زاده و دوستان پذیرفتند. بعید می‌دانم به شکل جدی وارد کار دوبله شوم، چون سختی‌های خودش را دارد و به زعم من از بازیگری هم سخت‌تر است.

پس نگاهتان به دوبله جدی نیست؟

نه، جدی فکر نکردم و دوست دارم بازیگری را ادامه بدهم.

شما در کنار بازیگری تجربه کارگردانی و نویسندگی هم دارید. کدام‌یک از آنها دغدغه شماست؟

به نظرم بازی، کارگردانی و نویسندگی از یکدیگر دور نیستند. تنها چیزی که در حال حاضر برایم اولویت دارد، بازیگری است و در کنارش اگر نویسندگی و کارگردانی هم پیش آمد، انجام می‌دهم.

تئاتر یا تلویزیون؟

مدیوم برایم فرق نمی‌کند. آنچه اهمیت دارد این است که نقش و کار خوب باشد. باید کار را دوست داشته باشم تا آن را انجام بدهم.

علاقه‌مند هستید باز هم در تلویزیون تجربه بازی در ژانر کمدی را داشته باشید؟

واقعاً هنوز کار خاصی برای آینده در نظر نگرفته‌ام. منتظر بازخوردهای این سریال هستم و خودم هم نمی‌دانم در آینده چه برنامه‌ای خواهم داشت. امیدوارم مخاطب سریال شمعدونی را تا پایان دنبال کند و دوست داشته باشد.

در حرفه ما، بازیگر به تنهایی تصمیم‌گیرنده نیست. گاهی باید انتخاب شوی و گاهی باید درست انتخاب کنی. در حال حاضر تمام توجه و تمرکز من روی سریال شمعدونی است و امیدوارم مخاطب از حاصل زحمات این گروه لذت ببرد، زیرا همه عوامل سازنده برای سریال زحمت کشیدند.

روایت قصه در سریال‌های شبانه طنز اهمیت زیادی دارد. به نظرتان قصه شمعدونی تا پایان برای مردم جذاب خواهد بود؟

بله، در قسمت‌های اول و دوم شخصیت‌ها به مخاطب معرفی می‌شوند و با پیشرفت قصه بگو مگوهای بین خانواده‌ها بیشتر می‌شود که به موقعیت‌های کمدی کار کمک می‌کند. سکانس‌های من، برادرزن و پسرم خیلی بامزه است. به نظرم همه بازی‌ها در این سریال خوب و جذاب درآمدند.

درباره داستان هم بگویم ما در این سریال خط محوری داریم و همین مساله سریال شمعدونی را با دیگر نمونه‌های مشابه که معمولاً در آن قصه‌ها و موضوعات اپیزودیک روایت می‌شد، متفاوت است. فکر می‌کنم با پیشرفت‌ داستان مردم بیشتر علاقه‌مند به پیگیری این سریال می‌شوند.

فاطمه عودباشی ‌‌/‌‌ گروه رادیو و تلویزیون جام‌جم