رمانی بهاری که در پاییز منتشر شد

من مشغول نوشتن یک کتاب غیر داستانی بودم که حقیقتش سال هاست دارم روی آن کار می‌کنم. در این حین بود که متوجه شدم شخصیت‌های رمان جلعاد با سماجت حواس مرا پرت می‌کنند؛ به نظر می‌رسید​ این شخصیت‌ها دارند بر داشتن یک زندگی مستقل از خودشان، پافشاری می‌کنند.

من رمان خانه را طی دو سال نوشتم. اگر حافظه‌ام یاری کند، باید بگویم که این رمان در فصل بهار تمام شد و پاییز سال بعد منتشر شد. هر وقت که ایده‌ای به ذهنم برسد شروع به نوشتن می‌کنم؛ من در نویسندگی روند خاصی ندارم. هر کتابی که می‌نویسم حس متفاوتی در من ایجاد می‌کند، چون نوشتن هر کتابی مستلزم فرو رفتن در شخصیت‌ها و شرایط متفاوت است.

من سعی می‌کنم یک مکان و منظره را آن گونه که شخصیت‌های ساکن در آن، درک و تجربه کرده‌اند، توصیف کنم.

موردی برای ابراز نارضایتی سراغ ندارم. تمام دیالوگ‌های این کتاب شگفت زده ام می‌کرد. از این یک مورد که بگذریم چیزی که کار را برایم دشوار می‌کرد مقاومت یک مفهوم ذهنی برای پیدا کردن مسیر تبدیل شدنش به کلمه و جمله بود که البته نویسنده همیشه انتظار برخوردن با این سختی را دارد.

گذشته این امکان را فراهم می‌کند که در مورد چیز‌های مهم دست به قضاوت بزنید. در هر زمانی از حال حاضر، سر و صدای ناشی از حواس پرتی و سوء تعبیر و دادخواهی‌های خاص وجود دارد. ما به معنی واقعی کلمه ایده‌های فروخته شده‌ای در گذشته بوده‌ایم می‌دانید تاریخ آن چیزی است که ما در مورد خودمان می‌دانیم و همیشه هم دارای اهمیت است.

من می‌گویم که «صدا» برایم اهمیت اصلی را دارد. صدا هر سه عامل شخصیت، زبان و مضمون را در خود دارد، چون انسان‌ها چه آگاهانه و چه ناآگاهانه، دارند تلاش می‌کنند که زندگی‌شان را تفسیر کنند. صداهای مختلف هر روز در گوش من نجوا می‌کنند.

فاکنر، استیونز و نویسندگان آمریکایی قرن نوزدهم و البته کتاب انجیل. خوشحال می‌شوم که فکر کنم اینها بر آثار من تأثیر دارند.

هر چیزی که باعث شود ما برای زندگی انسان‌ها و طبیعت جاندار ارزش قائل باشیم، دارای اهمیت است. داستان می‌تواند مثل هر وسیله دیگری این کار را انجام بدهد.