بازیگری مانند بندبازی است؛ جرات می‌خواهد

بله و یکی از دلایلی که باعث شد بازی در این شخصیت را بپذیرم، همین پیچیدگی و چند وجهی بودن شخصیت بود. در قسمت‌های آینده شما با شخصیت کامل این آدم روبه‌رو خواهید شد و به نظرم هر چقدر که نقش پیچیدگی بیشتری داشته باشد، بازی در آن جالب‌تر خواهد بود. به نظرم جهان شخصیتی بود که خودش وزن داشت و نیازی نبود چیزهای دیگری را برای برجسته‌تر شدن آن اضافه کنیم.

سریال «دلنوازان» اولین سریال شماست که هر شب پخش می‌شود نظرتان درباره اینگونه پخش چیست؟

در حال حاضر در تمام دنیا دارند این‌گونه کارها را امتحان می‌کنند و موفق هم بوده است. این نوع مجموعه‌ها یک مزیت بزرگ دارند و آن این است که می‌توانی مخاطب را با خود همراه کنی و در عین حال به سلیقه او هم دسترسی پیدا کنی ضمن این که این نوع کارها باید با یک جمع حرفه‌ای انجام شود، وگرنه مشکلات بزرگی پیش خواهد آمد.

خود بازیگران هم در ایجاد مشکلات در این نوع مجموعه‌ها مقصر بوده‌اند. از این نظر که نویسنده‌ها و کارگردان‌ها را عادت داده‌اند که مثلا متن را به روز به دستشان برسانند و این مساله باعث افت کارها می‌شود. در این مورد چه نظری دارید؟

من در این مورد خودم تصمیم گرفتم و پس از اتمام این کار دیگر هیچ کاری را که هر شب پخش شود و به اصطلاح روتین باشد، نمی‌پذیرم و حتی برای هر کاری فیلمنامه کامل را دریافت می‌کنم. این طور کار کردن واقعا دشوار است. ما خیلی از بازیگران خوب را دیده‌ایم که پس از بازی در این نوع کارها، به مرور کنار رفته‌اند.

فکر می‌کنید جهانگیر چقدر به شما نزدیک یا از شما دور است؟

یک خصلتی که جهانگیر دارد و من آن را ندارم، صبوری اوست. من همیشه دوست داشتم مثل جهانگیر صبور باشم، اما نیستم.

یکی از ویژگی‌های این سریال این است که شخصیت‌های آن یا مثبت هستند یا منفی. به نظرشما چرا نویسنده و کارگردان از این روش شخصیت‌پردازی استفاده کرده‌اند؟

بله، من هم قبول دارم. شخصیت‌پردازی در این کار خیلی ضعف دارد؛ چون دلنوازان یک کار ملودرام نیست. در سریال نرگس اگر یکی خوب بود و دیگری بد، می‌گفتیم کار ملودرام است. ولی دلنوازان فقط دارد یک داستان روزمره را تعریف می‌کند.

در سریال‌هایی که پخش هرشب دارند معمولا‌ دست عوامل باز است تا نظر مخاطبان را در کار اعمال کند آیا در «دلنوازان» هم چنین اتفاقی رخ داده است؟

خیر چون فاصله بین ما و مخاطب زیاد است. یعنی ما چیزی حدود 30 قسمت جلوتر از مخاطب هستیم. این مساله هم به شتاب دست‌اندرکاران برمی‌گردد. بنابراین نمی‌توانیم به عقب برگردیم و اشکالات کار را تصحیح کنیم. من بارها این مساله را به آقای سهیلی‌زاده گوشزد کرده‌ام، ولی باز هم دوستان راه خودشان را می‌روند. به هر حال، این کار یک کار گروهی است و به اسم همه عوامل تمام می‌شود.

وقتی خودتان به عنوان یک مخاطب این کار را می‌بینید آیا می‌توانید قصه شخصیت‌های آن را باور کنید؟

ببینید، من تا جایی که توانستم روی شخصیت خودم کار کردم تا قابل باور شود. اما در مورد شخصیت‌های دیگر نمی‌توانستم تصمیم بگیرم. به نظر من یک بازیگر باید انعطاف‌پذیر باشد، مثل پرویز پرستویی که در هر نقشی می‌نشیند.

فکر می‌کنید شخصیت‌های دلنوازان واقعا وجود خارجی دارند؟

من معتقدم که در مورد بعضی از شخصیتهای این کار غلو شده است. مثلا کسی مثل مهتاب وجود خارجی ندارد که تا این حد معصوم باشد. در مورد جهانگیر هم من سعی کردم اگر قرار است شعار بدهد، قابل باور باشد و توی ذوق نزند.

در مورد رابطه بین جهانگیر و رعنا هم تنها جمله‌ای که می‌شود گفت این است که بگویم آنها خیلی از هم دور و خیلی به هم نزدیک هستند. قبول دارید؟

کاملا درست است. این رابطه از همان اول همین طور تعریف شده بود. اگر از هم دور هستند، به خاطر وجود اتابک است و اگر هم به یکدیگر نزدیک می‌شوند به خاطر حل مشکلات است.

شما با نقش یاور در سریال «شب دهم»‌ به مردم معرفی شدید؛ فکر می‌کنید جهان بتواند همان تاثیر یاور را در ذهن مخاطب بگذارد؟

امیدوارم این نقش هم تاثیرش را بگذارد. البته این دو شخصیت با هم متفاوتند. خیلی تلاش کردم که جهان هم به نوبه خود دیده ‌شود. می‌خواهم از این به بعد این نوع نقش‌ها را بیشتر بازی کنم.

با این که در نقش یاور خیلی خوب دیده شدید، چرا بعد از سریال شب دهم کمتر در کارهای تاریخی بازی کردید؟

ببینید بازی در این نوع کارها بسیار دشوار است و کلنجارهای خاص خودش را هم دارد. با این حال، اگر کار خوبی پیشنهاد شود، می‌پذیرم.

و به عنوان آخرین سوال، چقدر آدم انتقادپذیری هستید؟

سعی می‌کنم نقدپذیر باشم. چون این خصلت، آدم را می‌سازد و به نفع او است. خوشحال می‌شوم که کسی من و بازی‌ام را نقد کند. به نظرم بازیگری مانند بندبازی است که هر کسی جرات ورود به آن را پیدا نمی‌کند.

محبوبه ریاستی