طنز تلخ اسیدپاشی

باورمندان به این موضوع، استفاده از بمب و پاره آجر و اسید را برای اثبات خود و تأثیرگذاری روی دیگران، کاری زشت و مستوجب عقاب و عذاب دنیوی و اخروی می‌پندارند و می‌دانند.

در مقابل اما جامعه اسیدی را نیز انسان‌هایی تشکیل می‌دهند که اعتقاد زیادی به گفت‌وگو و زبان لیّن قرآنی در مواجهه منطقی و مهربانانه با سایر بنی‌آدم یا بنی‌بشر ندارند. اینان، برهان قاطع خود را استفاده از کارد شناسایی و پاشیدن اسید به صورت این و آن می‌دانند.

چند روزی است که وقوع چند حادثه دلخراش اسیدپاشی در اصفهان، افکارعمومی کشور را سخت آزرده ساخته است.

بسته پیشنهادی: هرچند وقتی صحبت از اسید و اسیدپاشی می‌شود، هر موی تن ما به یک جهتی سیخ می‌شود که مپرس؛ اما چون همه آحاد ملت باید در این خصوص واکنش نشان دهند و انزجار خود را از این اعمال ناشایست داعش‌گونه اعلام بدارند؛ فلذا نگارنده فاقد اسید نیز عرایضی پیشنهادی دارد که به زبان خوش تقدیم می‌دارد:

1ـ مجازات شدیداللحن: به نظر درست ما، حبس‌های کوتاه‌مدت کارساز نیست. وقتی که طرف ناجوانمردانه با یک ظرف اسید، انسانی را از زندگی ساقط کرده و کاری با وی کرده که از صدبار مردن هم بدتر است؛ لهذا کمترین مجازات آن است که چنان در هلفدونی بیفتد و محبوس شود که حداقل بخش اعظم عمرش به باد فنا برود. حالا اعدام پیشکش!

2ـ فرهنگ‌سازی درازمدت: در پاره‌ای از موارد، هرچند نیاز به کار تربیتی و فرهنگی هست، اما ممکن است نیازمند یک پروسه زمانی بیست سی ساله باشد. نمی‌توان دست روی دست گذاشت و شاهد اسیدپاشی به روی صورت شهروندان بود و منتظر نشست که به مرور زمان، با کارهای فرهنگی درست می‌شود ان شاءالله!.... بله، ممکن است درست شود؛ اما چه صورت‌ها و چه زندگی‌ها که تا آن زمان خراب می‌شود.

3ـ توزیع محدود اسید: تا اطلاع ثانوی، فقط از طریق تعاونی‌های ادارات، اسید در اختیار مصرف‌کنندگان عزیز قرار گیرد. قیمت آن هم چنان افزایش پیدا کند که برای اسیدپاش ملعون نصرفد که اقدام به عمل شنیع اسیدپاشی کند.

4ـ جمع‌کردن اسیدها: نیروهای واکنش سریع، در یک اقدام خودجوش و هماهنگ، تمامی اسیدهای موجود در سطح جامعه را جمع کنند. این طوری شاید این ماده خطرساز از دسترس برخی اشرار بی‌وجدان خارج شد. پشت شیشه برخی مغازه‌ها نیز زده شود که: «اسید اضافه شما را خریداریم!»

رضا رفیع