تولیت آستان قدس رضوی با تأکید بر ضرورت احیای فرهنگ کتابخوانی در جامعه گفت: آستان قدس رضوی آمادگی دارد با محوریت حرم مطهر امام رضا (ع) برای ارتقا و ترویج فرهنگ کتاب خوانی در کشور همکاری نمایند.
قالیباف، رئیس مجلس شورای اسلامی گفت: باید اقرار کنیم آن‌طور که باید و شاید به مجموعه کتابخانه‌ها، کتابدار و کتاب توجه نشده و باید این ضعف را جبران کنیم.
در دنیای امروز که شبکه‌های اجتماعی و انواع رسانه‌های دیداری و شنیداری ارکان زندگی ما را محاصره کرده‌اند، هیچ بعید نیست که بدون داشتن سواد و نقشه راه درست استفاده از این وسایل به ورطه بی‌هویتی برسیم. یکی از فیلم‌های روی پرده این روزهاکه مستقیم به موضوع استفاده ازشبکه‌های اجتماعی می‌پردازد، «گوزن‌های اتوبان» به کارگردانی ابوالفضل صفاری و با بازی نوید پورفرج، الناز شاکردوست، صدف اسپهبدی و پیمان قاسم‌خانی است.
آیا سرنوشت را می‌سازیم یا در آن غوطه‌ور می‌شویم؟ آیا آنچه هستیم، حاصل انتخاب‌های ماست یا زاییده‌ی نیروهایی بیرون از ما؟
فرهنگسرای نیاوران این روزها میزبان نمایشگاه آثار هنرهای تجسمی و سنتی است. متولی و برگزارکننده این نمایشگاه مؤسسه هنرمندان پیشکسوت است که برای سومین سال متوالی اقدام به برپایی چنین رویدادی کرده. در این نمایشگاه ۲۰۰اثر از هنرمندان پرسابقه و سرشناس هنر معاصر ایران در شاخه‌های نقاشی، مجسمه‌سازی، عکس، خوشنویسی و هنرهای سنتی به معرض نمایش گذاشته شده است.
در ایام شهادت حضرت فاطمةالزهرا سلام‌الله‌علیها و هفتۀ کتاب، مؤسسۀ پژوهشی فرهنگی انقلاب اسلامی با هدف معرفی الگوهای واقعی و تبیین نقش‌آفرینی‌های زنان قهرمان ایرانی، تقریظ‌های رهبر معظّم انقلاب اسلامی بر سه کتاب «تب ناتمام»، «خانوم ماه» و «همسفر آتش و برف» را منتشر خواهد کرد.
فیلم «چشم‌اندازی در مه» (۱۹۹۹) اثر تئودوروس آنجلوپولوس یکی از مهم‌ترین آثار سینمایی دهه‌های اخیر است که در آن کارگردان با استفاده از ساختار پیچیده و منحصر‌به‌فرد خود به بررسی مفاهیم عمیق انسانی و فلسفی پرداخته.
آخرین کتابی که خواندم، مثل پنجره‌ای رو به آسمانی جدید بود. «نبرد هنر» اثر استیون پرسفیلد؛ کتابی کوچک با ایده‌هایی بزرگ که مستقیما با روح کسی که رؤیایی در سر دارد، سخن می‌گوید.
نمی‌دانم آخرین برگی که در دست گرفتم کی بود. شاید آخرین باری بود که بوی کاغذ را استشمام کردم. حالا دیگر کتاب‌ها بوی جوهر و خیال نمی‌دهند. هر صفحه دیجیتال سرد است و نورش از پشت شیشه‌ای بی‌حس می‌تابد. با این حال، من هنوز در کوچه‌های کلمات قدم می‌زدم، میان جمله‌ها گم می‌شدم و خودم را در قالب هر شخصیت جا می‌دادم.
آخرین کتابی که خواندم نه از یک نویسنده معروف وبه‌نام و پر‌آوازه بود و نه حتی از یک نشر معتبر و پر‌فروش و پر‌مخاطب. رمانی بود که به قلم دستان هنرمند دوستم نگاشته شد و از قضای روزگار تنها مخاطب و خواننده‌اش خودم بودم و بس. اما به یقین از بسیاری از کتب نویسندگان نامدار قوی‌تر خلق و به نثر در آمده بود.