آموزش یکی از اهداف مهم سازمان صداوسیماست. این سازمان دیداری و شنیداری در همه برنامه‌هایش حتی آنهایی که برای سرگرمی تولید و پخش می‌شود باید آموزش را هم لحاظ کند. این آموزش همه امور زندگی فردی، اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و... را شامل می‌شود.
بخشی از مشکلات که جامعه ناشنوایان با آن دست و پنجه نرم می‌کند، برآمده از بی‌توجهی مسئولان و نهادهای دولتی و غیردولتی به نیازهای این قشر از جمعیت کشورمان است.
معارف و حکمت‌های دینی گرچه ذاتا واجد مباحثی عمیق، آگاهی بخش و حتی جذاب است اما وقتی قرار باشد پای این مباحث در رسانه عمومی مثل تلویزیون باز شود، به دو شرط نیاز دارد.
کسانی که در دهه هفتاد اهل سریال های تلویزیونی بودند چهره اش را به یاد دارند، بازیگری که چشم های با نفوذی داشت و اگر مناسبات عجیب و غریب سینما و تلویزیون در آن دوران نبود می توانست در حد بزرگان سینمای این کشور مطرح شود، اما دلایل عجیب و غریبی مانع از ادامه فعالیت او شد، اما هیچ کس فکر نمی کرد اگر «ثریا حکمت» بازیگر توانمند کشورمان از دیده ها دور هم شده باشد روزهایی این چنین تلخ و ناگوار را بگذراند.
کارتون‌ها کار خود را کردند و بچه‌های دهه 60 را به آدم‌بزرگ‌های صبورتر و قانع‌تر تبدیل کردند.
جام جهانی فوتبال با همه فرصت‌های رسانه‌ای‌اش به پایان رسید و نمره مثبت دیگری در کارنامه رسانه ملی ثبت شد؛ نمره‌ای خوب برای یک ماه تلویزیونی فوتبال.
این روزها خبرهای خوبی از اوضاع جهان به گوش نمی‌رسد، در غزه بار دیگر رژیم اسرائیل مشغول به خاک و خون کشیدن مردم بی‌پناه این دیار است بی‌آن که مجامع بین‌المللی به این کشتار توجهی نشان دهند.
امسال سال سریال‌های تلویزیون نبود، به ویژه اگر بخواهیم کارنامه سریال‌سازی تلویزیون در رمضان را با سه چهار سال پیش بررسی کنیم.
وقتی «جان دو»، قاتل مخوف فیلم «هفت» با دست و لباسی خونی وارد اداره پلیس می‌شود و با طنین صدای مرگبارش و ادای سه باره کلمه بازرس، خودش را تسلیم قانون می‌کند، پرونده قتل‌های زنجیره‌ای داستان به جای بسته شدن وارد فضای دهشتناک‌تر و پیچیده‌تری می‌شود.
سینمای ایران در برخی از گونه‌ها بضاعت چندانی ندارد. یکی از این گونه‌ها که اتفاقا در دنیای سینما پرطرفدار نیز به شمار می‌آید، گونه پلیسی ـ جنایی است؛ گونه‌ای که در ایران هم طرفداران پر و پا قرصی دارد.