پخش سری جدید برنامه «کافه سوال» بعد از وقفه‌ای سه ماهه چند هفته‌ای است از سر گرفته شده است. این برنامه گفت‌وگومحور روزهای شنبه، یکشنبه و دوشنبه ساعت 21 روانه آنتن شبکه دو می‌شود و هر شب موضوعی اجتماعی را زیر تیغ نقد می‌برد.
این‌که تلویزیون تمام تلاشش را می‌کند تا به اندازه توانش نخبگان گذشته کشور را به نسل فعلی معرفی کند، حتما اتفاق خوبی است و باید آن را به فال نیک گرفت. سنتی که از قدیم به جامانده و باید زیر پر و بالش را گرفت و امروزی‌تر به مخاطب ارائه داد.
رسانه ملی با مشکلات مالی جدی دست به گریبان است. این را همه می‌دانند و بر آن اذعان دارند؛ حتی ناظر مجلس در شورای نظارت بر سازمان صدا و سیما.
بانوان همیشه بخش مهمی از تماشاگران رسانه تلویزیون بوده و هستند. برنامه‌سازان تلویزیونی از بدو فعالیت تلویزیون، همواره به دنبال آن بوده‌اند که این گروه عظیم تماشاگران را جذب خود کند.
تعامل دو سویه بین تلویزیون و شاخه‌های مختلف هنری، همواره به پیوندی میمون و موثر منجر شده است زیرا هم تلویزیون علاقه‌مندان به هنر را در جمع مخاطبانش نگاه می‌دارد و هم هنرمندان فرصت ارتباط با مخاطبان را از طریق رسانه ملی پیدا می‌کنند.
در آغاز دهه 60 برای تلویزیونی با شرایط و ضوابط تازه فرهنگی و سیاسی که تداوم کارش با رعایت قوانین خاص و اعتقادات انقلابیون مذهبی نیز همراه بود، رسیدن به نخستین مناسبت‌های مذهبی و دینی پیش‌رو در حکم یک نعمت خدادادی محسوب می‌شد؛ چرا که مسئولان و متولیان وقت سیما متوجه شدند که نه‌تنها دستشان در این عرصه خالی نیست، بلکه با کمی جد و جهد می‌توانند تا چند سال با خیالی راحت به جور کردن فیلم و شاید سریال برای مناسبت‌ها بیندیشند. دلایل و مصداق‌های این حرف را یک به یک برمی‌شماریم.
تقریبا از زمانی که سرخپوست‌ها با دود به هم علامت می‌دادند و اقوام کارتاژ با کبوتر نامه‌بر از احوال هم باخبر می‌شدند و ایرانی‌ها پیک‌های تندرو را راهی شرقی‌ترین مناطق امپراتوری هخامنشی می‌کردند و سرباز دون‌پایه‌ای ـ به نام ماراتن ـ 42 کیلومتر را بی‌وقفه می‌دوید تا خبر شکست ایرانی‌ها را به دولت شهرهای یونان برساند، آدم‌ها آرزو داشتند روزی برسد که امکان دیدن حوادث و اتفاقات رخ داده در دیگر نقاط جهان و دیدار اقوام و آشناهای دور و نزدیک به صورتی معجزه‌آسا ممکن شود.
غالبا موفق نمی‌شوم سریال‌های تلویزیونی را به طور مستمر ببینم و تا آخر دنبال کنم؛ اما سریال «پرده‌نشین» از همان قسمت‌های اول مرا مجذوب خود کرد و تا آخر آن را دنبال کردم.
تعداد شبکه‌های تلویزیونی ما آن‌قدر هست که هر کسی با هر علاقه‌ای بتواند برنامه‌ای برای دیدن در آن پیدا کند، اما این‌که مخاطب علاقه‌مند به موضوعی خاص باید دقیقا کدام شبکه را تماشا کند، چندان روشن نیست.
تئاتر را به عنوان مادر هنرهای نمایشی در جهان می‌شناسند. اگر این گفته حقیقت داشته باشد طبیعی است که مادر هنرهای نمایشی باید سهمی هم از رسانه پرمخاطبی چون تلویزیون داشته باشد.