فیلم «به خاطر هانیه» (۱۳۷۴) ساخته کیومرث پوراحمد، یکی از گنجینه‌های مهجورمانده سینمای آیینی ایران است که باوجود استقبال سرد گیشه‌ای، امروز به‌عنوان اثری پیشگام در تلفیق درام اجتماعی و مضامین عاشورایی شناخته می‌شود. داستان فیلم در روستای «تنگک» بوشهر می‌گذرد، جایی که ناخدا «زایر علو» تنها بازمانده لنجش از طوفان دریا است.
در بستر منازعات و بحران‌های معاصر، هنر آیینی نقشی کلیدی در بازتولید هویت جمعی و ثبت حافظه فرهنگی ایفا می‌کند. این یادداشت با رویکردی میان‌رشته‌ای، به بررسی جایگاه عکاسی آیینی در ایام محرم و صفر، در دل شرایط جنگی می‌پردازد و از مفهوم «انسان رسانه‌ها» برای تحلیل نقش عکاس به‌مثابه راوی معنوی-اجتماعی بهره می‌گیرد. هدف آن است که نشان داده شود چگونه عکاس آیینی در بستر جنگ، فراتر از مستندسازی بصری، به حماسه‌خوانی تصویری بدل می‌شود و با ترکیب نمادهای دینی، عناصر بصری و واقعیت‌های میدانی، به خلق روایتی بینامتنی از تاریخ، رنج و ایمان دست می‌زند.
صدای هلهله دمام یکباره شور غریبی را در هوهوی باد فضای باز بهشت زهرا می‌پیچاند. انگار دل آدم می‌ریزد، خالی می‌شود و بعد آرام آرام توی ذهن همه این آدم‌ها گویی غمی بزرگ با دمام مردان سیاهپوش ریتم می‌گیرد، اشک می‌شود و می‌ریزد.
«ادبیات مقاومت» را ذاتا باید اجتماعی دید و از این زاویه به آن نگاه کرد اما گستردگی مفاهیم و مضمون‌آفرینی‌هایی که یکی پس از دیگری در این حوزه اتفاق می‌افتد، به آن استقلال می‌بخشد و کفه‌اش به اندازه‌ای سنگین می‌شود که می‌تواند بر ادبیات اجتماعی سایه نیز بیاندازد!
مصطفی راغب از خوانندگان مطرح موسیقی پاپ هم زمان با آغاز ویژه برنامه خیمه هنر در پهنه رودکی به اجرای برنامه پرداخت.
شاید کنار هم قرار دادن دو جمله برای این روزها بتواند مسیر پیش رو را روشن‌تر کند. پیامبر(ص) می‌فرمایند، با شهادت امام حسین(ع)، حرارتی در قلوب مومنین ایجاد می‌شود که هیچ وقت این گرمی و حرارت سرد نخواهد شد.
روزهایی که خیابان‌های ایران مملو از مردمی بود که برای وداع با شهیدان به صحنه آمدند، صحنه‌ای را رقم زد که تحلیلگران آن را نماد وحدت یک ملت با خواسته‌ها، دیدگاه‌ها و خاستگاه‌های مختلف توصیف کردند.
در روزهای حمله اسرائیل به ایران بسیاری از فیلمسازان، به‌خصوص آن‌هایی که درباره جنگ تحمیلی فیلم ساختند یا در جبهه لبنان، سوریه و غزه حضوری مؤثر داشتند، در مرکز توجه بودند؛ شاید به این علت که بعضی از آنها بچه جنگ بودند و با این واژه آشنایی نزدیک دارند و بهتر می‌توانند درباره جنگی که به ما تحمیل شد، صحبت کنند یا تحلیلی از آن ارائه دهند.
این روزها که بوی اسپند و گلاب درکوی و برزن می‌پیچد وپرچم‌های سیاه عزای حسینی بر سردر هرخانه وتکیه برافراشته می‌شود، ماه محرم با تمام شکوه و عظمت خود از راه رسیده است. امسال اما، محرم رنگ و بویی دیگر دارد.
لحظه به لحظه تشییع فرماندهان و دانشمندان و کودکان و بانوان بزرگوار تروریسم سیاه صهیونی ، گواه زایش و زندگی شهدا بود . آری شهیران زنده اند ،و الله ، اکبر است .این کلمات عادی بسیار استعمال شده ، دارای نیروی لایزال نو زایی و عادت زدایی جاودان است که کافران و خوکان و خونخواران کودکخوار و نجس های جهان خوار هیچ از آن در نمی یابند . کلمات شهیدان زتده اند ، گواه آن است که شهیدان نو به نو می زایند و تکثیر می شوند به یاری می آیند و در خدا ماُوا دارند . و دیگر وشتنی نیستند . این ها شعار نیست . کلام خدا ست . به قتل رسیدگان در راه خدا ، زنده اند و رزق زندگان را دارند . آنان خوف و اندوه ندارند و شادمانند و برای کسانی شادی می کنند که شهید خواهند شد .