چهلوسومین جشنواره بینالمللی فیلم فجر، امسال در حالی در شهر شعر و ادب، یعنی شیراز، کلید خوردکه حضور یکی از برجستهترین چهرههای سینمای جهان در رأس هیأت داوران، این رویداد را در کانون توجهات بینالمللی و البته حواشی سیاسی قرار داد.
در تاریخ موسیقی ایران ستارگان بیشماری بعد از گذشت سالها، هنوز به زوایای تاریک این هنر نور میتابانند. هرکدام از آنها وامدار سنتهای اصیل و ارزشمند و درعینحال تکرارنشدنی و کهن فرهنگوهنر این مرز و بوم هستند که با نگاه به کارنامه هرکدام، میتوان به رمز جاودانگیشان پی برد.
قبل از پایان فیلمبرداری سریال «کوچک جنگلی» قصد داشتم از آهنگ میرزا کوچکخان استفاده کنم. چون این ترانه را با صدای مادرم شنیده بودم. او موقع شستن رخت یا کارهای مشابه آن را میخواند. مادرم از کودکی درباره میرزا کوچکخان برایمان حرف میزد و گاهی چند بیتی را که بلد بود میخواند.
بیگمان هرکسی که در ایران زندگی میکند، بهویژه کسانی که کار موسیقی میکنند با صدای بسیار دلنشین و تاثیرگذار زنده یاد ناصر مسعودی آشنا هستند. نخستین بار که من از نزدیک با ایشان ملاقات داشتم، زمانی بود که به دعوت دوست هنرمندم آقای صفرپور برای تشکیل ارکسترملی گیلان به رشت رفتم. خاطرم هست با ایشان در کافه کتاب قرار گذاشتیم و با یکدیگر چای و قهوه نوشیدیم.
کتاب «ترس: ترامپ درکاخ سفید» نوشته باب وودوارد، روزنامهنگار کهنهکار واشنگتنپست و یکی ازچهرههای کلیدی درافشای رسوایی واترگیت، روایتی مستند و بیپرده از نخستین سالهای حضور دونالد ترامپ در رأس دولت آمریکا به دست میدهد؛روایتی که بسیاری آن را هشداری نسبت به سازوکار قدرت دردورهای میدانندکه دولت آمریکادر«نقطه جوش»تنشهای داخلی و خارجی قرار داشت.
تالار وحدت در روزهای اخیر میزبان کنسرت تازهای از ارکستر«میترا» با عنوان «شب شاهنامه» بود. در این کنسرت که رهبری ارکستر را محمدرضا صفوی بهعهده داشت، قطعاتی چون «بیژن و منیژه» اثرحسین دهلوی، «رقص سیاوش» ساخته پوریا خادم و «خنده گردآفرید» به آهنگسازی فرهاد پوپل اجرا شد.
در سالهای اخیر، صحنه سینما و سریال های شبکه نمایش خانگی، مملو از شخصیتهایی شده که روزی در حاشیه قصهها میگنجیدند.
گرگی در گوشه دشتی گوسفندی دید که به آهستگی بر فراز تیپه ای پوشیده از چمن می چرید . رفت جلوی او ایستاد . گوسفند به قدری زیبا و چاق و فربه بود که آب از دهان گرگ جاری شد.
درسالهایی که جامعه ایران با لایههای فشردهای از بحرانهای اقتصادی،سیاسی و تغییرات پرشتاب فرهنگی روبهروست، در خیابانها و شبکههای اجتماعی نشانههایی ظاهر شده که گویی تلاش دارد بهتدریج روایت تازهای از «زیستعمومی» ایرانیان را بازنویسی کند. نتیجه این تغییرات، برهمخوردن نظم اجتماعیای است که سالها بر پایه سلسلهای از قراردادهای عرفی، دینی و نهادی شکل گرفته بود.
درحالی که شاعران زن و مرد عرب در تمام ۸۰ سال گذشته فقط از خال، لب، تن یار، عیش و عشرت و حسرت شعر مینوشتند، تنها شاعر عربی که با همه وجودش برای سرزمین غصبشده و خونین فلسطین شعر مینوشت، محمود درویش بود؛ شاعری که شهرتی جهانی و اعتبار ادبی بزرگی داشت اما جای اینکه مانند آدونیس و غاده السمان به سکسوآلیته نوشتاری هنری روی بیاورد، عشق به معشوق و عشق به وطن را طوری در اشعارش به هم گره زد که دنیا را با افق دید و همچنین تکنیک ادبی اشعارش، دچار حیرت کرد؛