شکست غرب چیره‌جو دربرابر آفند موشکی ایران به کلی جهان راتغییر داده.اکنون طرح صلح سده به قول یک مقام کویتی: به زباله‌دان تاریخ سرازیر شده؛ طرحی که می‌خواست اسرائیل را پیشرو و راهبرمنطقه خاوری آسیا، پیشتاز همه کشورهای منطقه در سیاست، دانش، فرهنگ و... کند؛ اکنون هژمونی این غاصب خودمحور، فروریخته است. ولی نظام سلطه جهانی صهیونیسم برای هماوردی با ما بیش از گذشته به میدان می‌آید.
از فردای پیروزی انقلاب اسلامی، دسته‌ای از مطبوعات وابسته، بر طبل مخالفت با انقلاب و نظام کوبیدند. جریانی از روشنفکری که در بزنگاه‌های تاریخی این سرزمین و در اوج نهضت امام خمینی(ره)، محافظه‌کارانه عمل کرد و اصرار داشت که در مقابل سیل انقلاب بایستد، ولی پس از پیروزی انقلاب، ریاکارانه تغییر جهت داد و به‌عنوان نیرویی رادیکال، دست به بحران‌سازی و تلاش برای تجزیه کشور تحت عنوان خودمختاری، القای بحران رهبری و نفی و تردیدافکنی درباره هویت خیزش ملی مردم زد.
قرار نیست برای بررسی ابعاد یک پدیده اجتماعی یا روزمره مؤثر در زندگی جمعی ما، همیشه از اتفاق‌ها، آدم‌ها و هر آنچه که خیلی نامدار هستند، بنویسیم. گاهی یک آدم معمولی و ساده از بین آدم‌های طبقه متوسط و پایین جامعه، یک اتفاق دم دستی یا رویدادی خُرد منشأ تحول برای زندگی ما می‌شود؛ مثل همه روزمره‌هایی که پشت سرگذاشته‌ایم، خوب یا بد تجربه‌ای برای انتخاب‌های بعدی ما بوده‌اند.
روز۲۱آگوست۱۹۶۹، ساعت۷صبح، یک صهیونیست افراطی اهل استرالیا به نام دنیس مایکل ولیم روهان وارد مسجدالاقصی شد و صحن مسقف آن را به آتش کشید. در این آتش‌سوزی، مساحتی نزدیک به ۱۵۰۰ مترمربع از مسجد و بخش مهمی از میراث فرهنگی و آثار تاریخی موجود در آن، از جمله منبر باستانی که نورالدین محمود زنگی دستور ساخت آن را داده بود و صلاح‌الدین ایوبی آن را بعد از آزادسازی قدس درسال۵۸۳هجری به مسجدالاقصی آورده بود، در آتش سوخت.
نماهنگ جدید عبدالرضا هلالی به نام «مجلس ترحیم»با محوریت پیاده روی اربعین از سوی مرکز رسانه نهضت منتشر شد.
هیأت آئین حسینی در قالب طرح دختران بهشتی، برنامه‌های تربیتی و ویژه‌ای برای این قشر دارد.
هیئت‌ها و حسینیه‌های سراسر کشور در دهه دوم ماه صفر مراسم عزا و سوگواری برگزار می‌کنند.
هر سال همزمان با ماه محرم و صفر و ایام عزای حسینی، مجالس تعزیه مورد توجه قرار می‌گیرند و شاهد هستیم که در گوشه‌وکنار شهرها و روستاها به این هنر کهن نمایشی ایران توجه می‌شود اما واقعا تعزیه این چیزی است که ما در گوشه‌وکنار خیابان شاهد آن هستیم؟ آیا این هنر که حتی جهانیان از داشته‌های آن برای اعتلای هنر نمایش خود استفاده کردند، همین چیزی است که مختصر در چند مجلس روایت می‌شود؟ این‌که می‌گویند در روزگاری نه‌چندان دور در همین تهران و تکیه دولت با هزار مخاطب، تعزیه‌هایی اجرا می‌شده که از جذابیت‌های بصری بسیاری همچون استفاده از نسخه‌های معتبر، تعزیه‌خوانانی تراز با صدایی گیرا و مسلط بر موسیقی، ابزار و یراق، اسب و شتر، در کنار کهن‌سازهای بومی آنچنان خودنمایی می‌کردند که دل سنگ را هم برای خاندان رسول‌ا... به گریه می‌انداختند، کجا هستند و چرا ما هرچه غور می‌کنیم، در گوشه‌گوشه ایران هم چنین شکوهی را نمی‌بینیم؟
خانواده‌ای نیکنام و نیک‌آوازه که چند نسل‌شان توفیق برگزیدگی دارند و در آستان آسمانی شهید راه توحید یعنی اسلام ناب محمدی به روشنگری و برپایی مجالس ستایش و سوگ می‌پردازد. حاج‌محسن طاهری با آن محضر دلنشین و حضور گرم و گیرا در تحریریه روزنامه به‌راستی روان‌افروزمان کرد.
در حالی که شبه روشنفکران بعد از انقلاب نیزمانند اسلاف ۱۸۰-۱۷۰ سال قبل خود، همچنان بر طبل جدایی دین از سیاست و اسلام منهای روحانیت می‌کوبیدند، برخی از آنها اساس این دو شعار را جلوگیری از گرایش به خشونت در دین قلمداد کردند؛