مبین خجسته به تازگی وارد ۱۸سالگی شده و کارهایی در ۱۰سال اخیر زندگی‌اش در زمینه صنعت بازی‌سازی ایرانی انجام داده که به اصطلاح ما دهه هشتادی‌ها، اسمش را تریلی نمی‌کشد! شاید فکر کنید اغراق می‌کنم اما اگر می‌خواهید نظرتان کامل تغییر کند، پیشنهاد می‌کنم پای صحبت‌های مبین خجسته بنشینید و از ایرانی بودنش افتخار کنید.
تابستان شروع شده و همه دانش‌آموزان دربه‌در دنبال یک سرگرمی هستند. صدای غرغری که از اتاق خواب‌های نوجوان جماعت در تابستان به گوش می‌رسد، نشان از آن دارد که یک جای کار می‌لنگد؛ لنگیدن هم از پای شل مقوله‌ای به نام سرگرمی برای نوجوانان است.
یکی ازمعیار‌های معتبر برای تمیز دادن بازی خوب از بازی بد، این است که شما حین بازی کردن متوجه گذر زمان نشوید. وقتی این اتفاق می‌افتد یعنی این‌که سر فرد حسابی گرم و تا جایی که ممکن بوده، در بازی غرق شده است. اما سوال اصلی این است؛ مگر می‌شود قبل از خرید و امتحان هر بازی، یک دست نشست و آن را بازی کرد تا بفهمیم چقدر بازی کردن برای‌مان لذت‌بخش است؟
مسأله داغ این روز‌ها چیزی نیست جز همستر؛ یا به زبان دیگر مخدری جدید! این روز‌ها به هرکجا قدم می‌گذاریم با افرادی مواجه می‌شویم که دستگاه‌های تلفن هوشمند را به گوشه‌ای انداخته و با نصب اتوکلیکر یا به قولی همان کلیک‌‌کننده خودکار در حال کسب درآمد هستند.
«وتین یعنی رگ گردن، وتن یعنی زدن رگ گردن. بیوتن را می شود بی وطن هم خواند، وطنی که تایش دیگر دسته‌ای ندارد تا خودت را بهش بگیری، بلکه باید با تمام وجود بغلش کنی.»
جهان دارد به سمت فردگرایی می‌رود. انگار هرکسی به‌دنبال خوشبختی خودش است و کاری ندارد که همسایه‌اش دارد چه جوری با زندگی دست‌و‌پنجه نرم می‌کند. حتی دینداران هم گاهی فقط به فکر بهشت‌رفتن خودشان هستند و کاری ندارند دیگران چقدر به سمت سعادت می‌روند. این‌ها همه از مظاهر فردگرایی است؛ فرهنگی که در مقابل مفهومی به نام مسئولیت‌های اجتماعی قرار دارد. در این روز‌های انتخاباتی، این موضوع مهمی است که باید در موردش صحبت شود.
۱- حکیم حکیمان، شخص والامقام حکیم که از هر انگشتش هنری می‌ریخت و از هر کلمه‌ای که می‌گفت دُر و گوهر (البته پلاستیکی)، تصمیم گرفت این بار شخص مفیدی در جامعه باشد. کمی دو دوتا چهارتا کرد و بعدش رفت تا کارمند اداره بلاد شود، بلکه یک‌بار شانسش را در اداره بلاد امتحان کند.
یکی از بهترین روز‌ها که برای هر دانش‌آموز نوجوانی که بعد از سال‌های تحصیل از آن به عنوان خاطرات خوب یاد می‌کند، تجربه اردو‌های مدرسه‌ای است. گرچه شاید مثل زنگ اردو‌های آن طرف آب همراه با آموزش‌های فراوان و یادگیری مهارت‌های زیاد نیست، اما همیشه تلاش شده در این اردو‌های دانش‌آموزی، بحث آموزش و به خصوص پرورش بیشتر مطرح شود.
وقتی در لابه‌لای جمعیت می‌دویدم تا خودم را به قطار برسانم، در آن هیاهو و گرمایی که بی‌هوا یقه تهران را چسبیده بود، انگار چیزی در سینه‌ام سنگینی کرد.
در خیابان راه می‌رفتم و گریه می‌کردم. به پهنای صورت، با تمام وجود، آنقدر که قلبم درد می‌گرفت توی سینه ام.