سینمای ایران همواره آینهای از سلیقه، درد،امیدوشورجامعه بوده است.گیشهها نشاندهنده استقبال مردم از داستانها، شخصیتها و روایتهای گوناگون فرهنگی و اجتماعی بهحساب میآمدند اما امروز این آینه شکسته و تصویر بازتاب دادهشده دیگر واقعیت نیست؛ گیشه پر شده از مهندسی ارقام و نمایش موفقیتهای مصنوعی.
فیلم «ناتور دشت» ساخته سیدمحمدرضا خردمندان برگرفته از داستان واقعی ناپدید شدن دختربچهای چهارساله به نام یسنا در روستای یلی بدراق استان گلستان است که در سال ۱۴۰۳ رخ داد. خردمندان با بهرهگیری هوشمندانه از ترکیب درام انسانی و اجتماعی کوشیده تا قصهای صرف از جستوجوی کودک گمشده را به درامی چندلایه درباره بحرانهای روانی، هویت و مسئولیتهای فردی و جمعی تبدیل کند.
«کافیشاپ» تحفه دنیای جدید است و مورد علاقه نسلهای نو؛ چند نفری دور یک میز مینشینند و در کنار صرف چای و قهوه و نوشیدنیهای سرد و گرم کافه، گپ هم میزنند، گاهی برای ساعتهای طولانی! در یک جمله میتوان کافیشاپ را ــ با نگاهی مثبت ــ محیطی دانست برای یک وقتگذرانی دستهجمعی یا حتی یکنفره! به محض ورود به برخی از همین کافیشاپها که در طول روز، چند بار پر و خالی میشوند و از سنین مختلف بهخصوص جوانان و نوجوانان پذیرش دارند قابها، نوشتهها و نمادهایی روی سینه دیوار، چشمهایت را به سمت خودشان خیره میکنند.
در میان مفاخر معاصر، نامهای بسیاری بر تارک آسمان ایران میدرخشند که هرکدام از این چهرهها در زمان خود بهمدد فعالیتهای عملی و علمی، طرحی نو در حیطه موسیقی اصیل ایرانی انداخته و نقشی جاودان از خود بهجا گذاشتند.
در دورانی که سینمای ایران همچنان زیر سایه میراث ماندگار دفاعمقدس هشتساله وآثاری چون «دیدهبان»و«آژانس شیشهای» نفس میکشد، رویاروییهای نظامی جدید مانند جنگ ۱۲روزه اخیر، چالشی اساسی را پیش روی فیلمسازان قرار داده که چطور میتوان روح یک نبرد مدرن، سریع و فناورانه را با استفاده از ابزار تصویر و بر پرده سینما بدون اینکه در دام آثار کلیشهای و بیهدف بیفتیم، تصویر کنیم؟...
مراسم پاسداشت عمر خیام، اندیشمند و شاعر ایرانی، و راجا علی حاجی، عارف و شاعر برجسته مالایی، در گالری هنر شهر کوالالامپور برگزار شد. این آیین فرهنگی با سخنرانی، شعرخوانی و رونمایی از کتاب «هدهد» همراه بود.
پیش از انقلاب ۱۳۵۷، سینمای ایران فاقد ژانر جنگی منسجم بود و شرایط اجتماعی، سیاسی و فرهنگی مانع شکلگیری آن شد. این ژانر نیازمند تکامل تدریجی و آزمون و خطاست تا به نقطهای تثبیتشده برسد اما تاریخ معاصر نشان میدهد که جز چند فیلم پراکنده مانند اثر عبدالحسین سپنتا درباره فتح داوود نادرشاه، «تپه ۳۰۳» به کارگردانی امان منطقی (ترکیبی با ملودرام) و «خداحافظ» در دهههای ۳۰ و ۴۰، هیچ اثر اصولی وجود نداشت. این فیلمهای سطحی، تعریف زیربنایی از ژانر جنگی ارائه نکردند و تعدادشان بسیار محدود بود.
حضرت عبدالعظیم حسنی (ع) در دانش و تقوا به منزلتی رسید که همواره مورد احترام و اعتماد امام معصوم زمان خویش بود.