گفتوگو با یدالله کابلی، خوشنویس
۱۰ تير ۱۳۹۴ - ۰۰:۰۱
اشاره: خوشنویسی از آن هنرهای با ریشهای است که میگویند باید در آن آن قدر مشق کرد تا به درجه استادی رسید. حالا فکر کنید کسی آن قدر مشق کند تا به درجه استادی برسد. اصلا عضو عالی انجمن خوشنویسان ایران و دارنده گواهینامه درجه یک هنری شود. بعد احساس کند قدر نیم قرن تلاش و فعالیت هنری او نادیده انگاشته میشود. بعد احساس کند دیگر نمیتواند در کشورش بماند. بعد تصمیم بگیرد کشور را برای گرفتن اقامت کانادا ترک کند و برود، اما بعد از دو سال احساس کند نمیتواند دوام بیاورد. احساس کند کانون عشق و مهرش زادگاهش است. قید اقامت را بزند و به کشورش بازگردد. این داستان واقعی یدالله کابلی است؛ یکی از بزرگترین استادان خوشنویسی کشور که داستانش را برای ما بازگو میکند. اغلب خوشنویسان امروز ایران، حتی آنهایی که برای خود اسم و رسمی پیدا کردهاند، یا از هم دورهایهای کابلی هستند یا از شاگردان او. کابلی ابداعات زیادی در خوشنویسی سنتی داشته است که از آن جمله ترکیب اقلام مختلف از غبار تا جلی و ششدانگ در یک صفحه است، به طوری که هر قطعهای فرم و فضا و ترکیب خاص خود را پیدا میکند. پساز بازگشت کابلی از کانادا، گفتوگویی با او انجام دادیم. او در این گفتوگو از دلایل رفتنش، دلایل بازگشتش، فضای هنری جامعه، اقبال این روزهای حراجهای جهان به نقاشیخط و مسائل دیگر سخن میگوید. خواندن این گفتوگو که در ادامه میآید، خالی از لطف نیست.