یکی از مناصب دربار، منصب حکیم‌باشی بود. از آنجا که سلامت شخص شاه، بسیار اهمیت داشته یکی از این مناصب، رئیس پزشکان بوده است. وظیفه این شخص، مراقبت از تندرستی و تأمین وسایل خوشی شاه بود. وی ملقب به حکیم‌باشی و عضو شورای خاص سلطنتی بود.
درعصر قاجار، شغل نسقچی باشیگری عبارت بود از امور مربوط به تنبیهات بدنی، بریدن دست و پا و گوش و بینی، پاره کردن شکم، کور کردن چشم، سر بُریدن، دارزدن و از این قبیل کارها و شخصی که این قبیل اعمال را برحسب امر شاه انجام می‌داد. نسقچی‌ها در عصر قاجار زیرنظر اداره مخصوصی فعالیت می‌کردند که به‌طور مستقیم از شخص شاه دستور می‌گرفت. به این اداره اصطلاحا نسقخانه مبارکه می‌گفتند.
ازجمله مشخصات عصر صفوی بخصوص از نیمه دوره آن گسترش مشاغل و مناصب درباری بود. گسترش و تکثر مشاغل دیوانی و درباری افزون بر نیازمندی به سازمانی برای نظارت بر جامعه پیچیده‌تر و پربرنامه‌تر ایران عصر صفوی به علل مجلل شدن و پرتکلف شدن نوع زندگی درباریان تشدید شد.
منصب وزارت دربار ماحصل دوران فتحعلی شاه قاجار است و پیش از این دوره، وزارتخانه‌ای به نام وزارت دربار وجود نداشت.
وقتی سراغ مطالعه ادبیات و تاریخ یک دوره خاص می‌رویم، آنچه در نظر اول نمود می‌کند، دیوان‌های شعرای مطرح آن دوره و بعد از آن، متون نثر بالنده آن دوران ودر درجه بعد آثار تاریخ‌نگاری سنتی است، سبک خاصی از تاریخ‌نگاری که بر محوریت شرح جنگ‌ها و اقبال و ادبار شاهزادگان و امرا و اشراف می‌گردد. برای نگارش یک اثر روایی سنتی همانند آنچه استادان بزرگ سلف مانند مرحوم اقبال می‌نگاشتند همین مقدار از اطلاعات تاریخ‌نگاری بسنده بود.
تمام مشاغل درباری موقتی بود؛ به این معنا که تضمین و ثباتی برای دارنده آن مقام وجود نداشت. اگر عدم صلاحیت فرد زیر سوال می‌رفت، مقام سلطنتی از او اخذ و به شخص دیگری واگذار می‌شد. برخی دیگر جنبه تشریفاتی داشته‌اند، به این معنا که صاحب آن مقام الزاما وظیفه‌ای متناسب با آن را انجام نمی‌داده است.
دربار شاهنشاهی محلی برای استقرار شاه و خانواده و مجموعه‌ای از کسانی بود که برای اداره امور دربار در این نهاد مشغول انجام وظیفه بودند. دربار یا بارگاه سلطنتی معانی مختلفی را در کتاب‌های لغت به خود اختصاص داده است. در لغتنامه دهخدا درباره دربار چنین نگاشته شده است:
انقلاب مشروطه در ایران، سرآغاز بسیاری از تغییرات و تحولات محسوب می‌شود. زنان ایرانی در جریان انقلاب مشروطه و پیش از آن نقشی تاثیرگذار در اعتراضات اجتماعی داشتند.
مطبوعات عصر ناصری بخصوص مطبوعاتی که در خارج از کشور چاپ و منتشر می‌شدند، نقش بسیار مهم و تاثیرگذاری در بیداری، روشنگری و هدایت گروه‌های مختلف اجتماعی جامعه بخصوص زنان که در آن زمان به دلایل مختلف اجتماعی و مذهبی کمتر به مسائل و مشکلات آنان توجه می‌شد، داشتند.
در تاریخ ایران، زن همواره در دوره‌های مختلف دارای ارزش و احترام بوده و در پیشرفت تمدن‌ها و ترقی فرهنگ‌ها پابه‌پای مردان تلاش کرده است. در ایران باستان همیشه مقام زن و مرد برابر و در کنار هم ذکر شده است، حتی گروهی از ایزدان مانند آناهیتا زن بوده و در میان امشاسپندان، امرداد و خرداد و سپندارمذ که صفات اهورامزداست، زن هستند . در اوستا زن و مرد همسنگ هم به شمار می روند. در فروردین‌یشت چنین آورده شده: اینک فروهر همه مردان و زنان پاک را می‌ستاییم آنان که روان‌هایشان درخور ستایش و فروهرهایشان شایسته است اینک فروهر همه مردان و زنان پاکدین را می‌ستاییم.