آن گنده‌لات چین و ماچین، آن نوه قوبلای‌خان معروف به تموچین، آن سردار جنگی که همه قبایل را متحد ساخت و با همه مدل ساخت و پاخت کار یک جهان را به تنهایی ساخت، آن وحشی خونریز، فرزند یسوکای بهادر، جناب چنگیز. وی خان مغولان بود و سر‌سلسه حکومت‌شان و به اندازه‌ای خون مردم را در شیشه کرد که سازمان انتقال خون دوران او بی‌نیاز از کمک‌های مردمی شد.
همه ما قلمرو را می‌شناسیم و خوب می‌دانیم که قلمرو، نمای بیرونی نوجوانه است. راستش را هم بخواهید همه ما از متن‌های خوب و جذاب نوجوانه ذوق می‌کنیم. پشت صحنه این صفحه هم اتفاقات عجیب و غریبی در جریان است که کم از هاگوارتز ندارد. برای این صفحه، هر هفته کلی متن با موضوعات مختلف و البته مشخصی ارسال می‌شود.
بیشتر ازاین که مساله‌اش را بگذاریم زیر ذره‌بین، اسلحه را به سمتش گرفته‌ایم ومدام مجبورش می‌کنیم عقب نشینی کند و برود توی جزیره تنهایی اش. نوجوان را می‌گویم؛ از نادیده گرفتنش درجامعه و خانواده بگیر تا رسانه و سیاست، ازکج سلیقگی‌های رفتاری در مدرسه و تعامل با معلمان تا فامیل، خلاصه نوجوان یا متهم بوده است یا نامرئی.
با غروب آفتاب قرص ماه در آسمان همه جا را روشن می‌کند؛ اما در این سرزمین کسانی هستند که می‌توانند روی ماه را ببوسند و آن را در آغوش بگیرند. در کوچه پس‌کوچه‌هایی که شاید حتی خاکش مرده باشد، قهرمانانی زنده و پرامید هستند تا از آمدن ماه خود استقبال کنند.
داد وهوارشان توی راه‌پله هم می‌پیچید. من هروقت پدرش داد می‌زد الان۱۴سالته، توی ۲۰سالگی حتما قرار است قتل کرده‌باشی.
دوره و زمانه مهمانی‌های از صبح تا شب و فامیل‌هایی که می‌آیند و نمی‌روند خیلی وقت است تمام شده و اگر هم نشده باشد دیگر با کرونا آن‌قدر فاصله‌ها زیاد شد که کسی راحت یادش نیاید ساعت۲ نصفه‌شب، توی راهرو، دمپایی بچگانه را پای بابای خانه و دیالوگ‌های پایانی که نیم ساعت۴۰دقیقه کش می‌آید.
انسان خودش را مجازات می‌کند؛ تعبیری از امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام یادم افتاد: مردی می‌آید خدمت امیرالمؤمنین و صیغه استغفار را جاری می‌کند. او مثل بسیاری از ما خیال می‌کرد که توبه کردن یعنی گفتن اسْتَغْفِرُا... رَبّی وَ اتوبُ الَیهِ.
انسان گناه مرتکب می‌شود، بعد خودش را ملامت می‌کند. این ملامت وجدان یعنی چه؟ این عذاب‌وجدان که همه شنیده‌اید یعنی چه؟ دولت‌های استعماری افرادی را طوری تربیت می‌کنند که وجدان در اینها بمیرد.
بدون شک ما در زندگی خودمان احتیاج داریم به خوراک و هرچه بهتر، بهتر. احتیاج داریم به پوشاک و هرچه عالی‌تر، بهتر. احتیاج داریم به مسکن و هرچه مجلل‌تر، بهتر.
مسأله حجاب و عفاف، موضوعی فرهنگی است و تعمیق باورهای جامعه به این واجب دینی مانند هر موضوع فرهنگی دیگری کار فرهنگی می‌خواهد. واقعیت اما این است که برای مسأله‌ای با اهمیت حجاب و عفاف، کمتر کار فرهنگی انجام شده و ما نتوانسته‌ایم در این زمینه ابتکار عمل را به دست بگیریم. با وجود این خیلی هم دستمان خالی نیست.