رمان آواز پر طُرقه به قلم دوست هنرمندم نازنین جاویدسخن، یکی از تأثیرگزارترین کتاب‌هایی ست که در سال‌های اخیر خوانده‌ام. رمانی همه‌چیز تمام. داستان دلاوری‌های مردم ایران در برابر هجوم بیگانگان.
«من زنم! خودم به جنگ نمی‌روم، جنگ به خانه‌ام آمده!» داستان «آواز پر طرُقه» قصه دختر کرمانجی است که ترکمن‌ها او را به اسارت می‌برند. در ایران آن دوره که آدم‌ها نه از خودی در امان هستند و نه از روس و ترکمن.
همزمان با تولد یک‌سالگی انتشارات نشراوی ۱۵مردادماه طی مراسمی چهار اثر در قالب مجموعه‌داستان، رمان و داستان بلند در این انتشارات رونمایی شد. داستان بلند «قبله در قلاع؛مراسلات مشروطه»به قلم مهراب عالی،اثری خلاقانه و چندلایه است که می‌توان آن را تلفیق موفقی از تاریخ،تخیل،نثر قجری و نگاهی انتقادی دانست.
«آواز پر طرقه» اولین اثر نازنین جاویدسخن، درامی عاشقانه و تاریخی‌ست که با نثری روان در خطه خراسان شمالی و در صد و اندی سال پیش روایت می‌شود؛ روزگاری که کردهای کرمانج دائما درگیر ناامنی بودند و علاوه بر غارت اموال و انبار آذوقه‌هاشان، زنان و دختران زیباشان نیز توسط یاغی‌ها دزدیده و معامله می‌شدند.
آواز پر طرقه رمانی است با محوریت عشق و حماسه که در دوران حکومت مظفرالدین‌شاه قاجار، در خراسان شمالی شکل گرفته است. این رمان با تکیه بر اتفاقات تاریخی مثل «ماجرای دختران قوچان»، عشق بی‌پایان مردم ایران را به مهین‌شان نشان داده که هر زمان پای دشمن خارجی در میان باشد، مردم ایران با درایت و عقلانیت خودشان به دفاع از وطن بر می‌خیزند.
عنوان «شبح اُپرای پاریس» بیشتر افراد را یاد چند فیلم و انیمیشنی که از آن درست شده و چند تئاتر موزیکالی که براساس این اثر روی صحنه رفته می‌اندازد. اصل و درون‌مایه اولیه کتاب متعلق به گاستون لورو است. داستان اصلی در مورد مردی است که با ماسکی بر چهره‌اش سال‌هاست در مکانی در پیچ‌وخم‌های یک سالن اُپرا زندگی پنهانی دارد.
سینمای ایران از آن حوزه‌هایی است که هرچند‌وقت یک‌بار حاشیه‌هایی درباره آثار تولیدشده در آن شکل می‌گیرد؛ زمانی درباره «برادران لیلا» وزمانی درباره «پیرپسر»و«زن و بچه»و... .اما تمام این حواشی صرف نظر از تمام تفاوت‌های‌شان ریشه در یک سؤال بنیادین دارند و آن نسبت سینما با جامعه است.
جنبش دهقانی انگلستان که باعث انقلابی علیه نظام فئودالی در این کشور اروپایی شد، دستمایه یک فیلم تازه سینمایی است که پل گرینگراس، فیلمساز غیرمتعارف و متعهد انگلیسی قرار است به‌عنوان پروژه بعدی خود جلوی دوربین ببرد.این درام اجتماعی پرتنش فعلا نامی نداردو با عنوان موقت «خشم» وارد مرحله تولید می‌شود.
تنها ۵۰ سال پس از رحلت پیامبر اسلام (ص)، جامعه‌ای که خود را مسلمان می‌دانست، به نقطه‌ای رسید که فجیع‌ترین جنایت تاریخ، یعنی شهادت فرزند همان پیامبر در کربلا رقم خورد.
در این نوشته مشخصا هدفم گفتگو از حدّ مشروع قضاوت در هنر و نقد فیلم و امر درست و غلط در قضاوت است . من به انواع انحرافات نقد و داوری و پیشداوری و حب و بغض ایدئولوژیک در نقد منتقدان بی اعتنا به معارف اسلامی کاری ندارم و بحث با این داوران و منتقدان اومانیست در قلمرویی دیگر شکل می گیرد . آن چه مورد توجه این متن است مشکلات داوری در نقد منتقدان مدعی دینداری است . تخطی آنان از حقایق و اصول شناختی بنیادین در این زمینه عواقب وخیم و بد آموزی های منحطی را اشاعه می دهد.