نیاز مُبرم به هم‌نشینی با یار مهربان

حالا نویسندگان، روان‌شناسان، جامعه‌شناسان مدام بگویند وقتی کتاب می‌‌خوانی در ذهن و مغز تو به تعداد کتاب‌هایی که خوانده‌ای مشاور به وجود می‌آید و در تجربه‌های دیگران شریک می‌شوی و... گوشمان نمی‌شنود و ترجیح می‌دهیم به جای مطالعه وقتمان را در شبکه‌های اجتماعی که مملو از مطالب سطحی و تقریبا دروغ است، سپری کنیم یا به تماشای برنامه‌های ماهواره بنشینیم که بیشتر آنها به شعورمان توهین می‌کنند.

می‌گویند انسان، مختار است که شیوه زندگی‌اش را خودش انتخاب کند؛ خودش است که انتخاب می‌کند شبانه‌ روز خود را چگونه پر کند. حتی اگر امکانات کمی داشته باشد، حتی اگر خانه‌‌اش کوچک باشد و از رفاه کمی برخوردار باشد اما این خودش است که می‌تواند انتخاب کند که چگونه امروزش را پر از خوبی‌ها کند تا فردا از آنچه امروز کاشته، استفاده کند. فردا خیلی زود تبدیل به دیروز می‌شود و زمان برداشت آنچه کاشته‌ایم، می‌رسد! امروز چه بذری در ذهن، قلب و پیرامون خود کاشته‌ایم که فردا منتظر محصول آن هستیم؟

آیا چشم‌انداز زیبایی مقابل دیدگان فرزندان خود گشوده‌ایم و برایشان کتاب‌هایی خوانده‌ایم که تخیل و خلاقیت‌شان را قوی ‌کند یا آنها را به حال خود رها کرده‌‌ایم و آنها ناچار شده‌اند آنچه را آدم‌بزرگ‌ها تماشا می‌کنند، ببینند یا والدین و اطرافیان خود را مدام گوشی به دست در گوشه و کنار خانه می‌بینند که کز کرده‌اند، آدم‌‌های اطراف خود را نمی‌بینند اما در دنیای مجازی به دنبال دوست و رفیق و همدم می‌گردند!

گویا همه ما این شعر زیبای یمینی‌شریف را فراموش کرده‌ایم: «من یار مهربانم / دانا و خوش‌بیانم / گویم سخن فراوان / با آن‌که بی‌زبانم...». فراموش کرده‌ایم که این یار مهربان و خاموش را دستمان بگیریم، کنار فرزندمان بنشینیم و برایش از دانایی بگوییم و از آگاهی؛ بگذاریم دنیای او وسیع شود تا فردا از انجماد فکری به ده‌ها راه اشتباه فکر نکند و مجبور نباشد خطاهای زیادی را تجربه کند.

دیروز گذشته و امروز شروع شده و فردا در پیش است، از امروز بذر مطالعه را در ذهن و دل کودکان بکاریم تا دنیای فردا، دنیای مهربان‌تر، عمیق‌تر و زیباتری باشد.

طاهره آشیانی

جام‌جم