یک نکته از این معنی

هرقدر هم آدم‌های شوخی نباشیم، پیش آمده که بخواهیم با اطرافیانمان شوخی کنیم. پس همه بخوبی می‌دانیم شوخی کردن کار سختی نیست، اما چگونه شوخی کردن تا دلتان بخواهد، سخت است. حالا تصورش را بکنید یک نفر پیدا شود که بتواند و جراتش را داشته باشد تا با حافظ شوخی کند و به ادیبان سختگیر و عاشقان سینه‌چاک این شاعر بزرگ ایرانی، برنخورد. ناصر فیض شوخی کردن را خوب بلد است و می‌داند چگونه روی لبه تیز چاقویی به نام طنز بندبازی کند که نه به خودش آسیبی بزند و نه به دیگران.

آنها که آثار این شاعر و طنزپرداز را دنبال کرده‌اند، خوب می‌دانند که خلاقیت در آثارش دقیقا از روی جلد آغاز می‌شود و نام‌های خلاقانه‌ای که انتخاب می‌کند، برای مخاطب بسیار جذاب هستند. «املت دسته‌دار»، «نزدیک ته خیار» و آخرین مجموعه طنزش «فیض‌بوک» بخوبی گواه این موضوع است.

این طنزپرداز در فیض‌بوک با حافظ شوخی می‌کند و البته شوخی‌هایش از جنسی است که بهاءالدین خرمشاهی، حافظ‌پژوه برجسته هم آنها را بخواند و لذت ببرد. فیض در این مجموعه هم مانند همیشه سبک خاص خودش را دارد و روی همان اسلوب گذشته‌اش مسیر را ادامه می‌دهد.

او در بخش‌هایی از کارش دست ما را می‌گیرد و می‌برد جلوی آینه تا به تصویر خودمان با همه کژی‌هایش زل بزنیم و ایرادهایمان را ببینیم. طنزش فکر دارد و مثل بسیاری از آثار امروز فقط محض خنده سروده نشده است. فیض البته در عرصه‌سرایش ترانه و شعر جدی هم فعالیت‌های ارزنده‌ای داشته که از میان آنها می‌توان به تیتراژ به‌یادماندنی «اخراجی‌ها 1» اشاره کرد.