پیش به‌سوی المپیک

ایران در نخستین دیدار، 5 بامداد شنبه به دیدار استرالیا می‌رود.

تیم ایران برای رسیدن به المپیک ـ که کره مریخ والیبال جهان نامیده می‌شود ـ باید با فرانسه، لهستان، استرالیا، ونزوئلا، ژاپن، چین و کانادا پیکار کند. از این جمع چهار تیم که یک تیم آن برحسب مقررات، حتما آسیایی خواهد بود، مسافر ریو خواهند شد و این شانس بزرگی برای ماست که اعتقاد داریم بهترین تیم آسیا هستیم و المپیکی شدن حق مسلم ماست. در این راه البته باید از هفت مسیر سخت عبور کنیم که هر یک مختصات و ویژگی‌های خاص خودشان را دارند.

خاکریز اول در رقابت‌های والیبال انتخابی المپیک که به میزبانی ژاپنی‌ها برگزار می‌شود، استرالیاست. والیبال در استرالیا آماتور است و افکار عمومی این کشور آنقدر که به کریکت، فوتبال، راگبی و بسکتبال اهمیت می‌دهند به والیبال توجه ندارد، اما استرالیایی‌ها از دیرباز بازیکنان زبده خود را راهی لیگ‌های معتبر کرده‌اند تا به سطح مطلوبی از اعتبار بین‌المللی برسند.

آنها در گذشته بست هوارد بنجامین را در سری ایتالیا و لیگ آلمان داشتند و اکنون با هدایت یک مربی باتجربه و زیرک ایتالیایی به نام سانتیلی بسیار منظم بازی می‌کنند.

بلندزن‌های این تیم با دست، دفاع خوبی را بازی می‌کنند و در اجرای سیستم‌های دفاعی موفق هستند، اما در تاکتیک حمله کند بوده و اتکای بیش از اندازه به ادگارد دارند که پشت خط زن قهاری است ضمن این‌که کارول چپ دست هم در این پست با چشمانی باز به توپ ضربه می‌زند.

نقطه‌ضعف مردان اقیانوسی به غیر از کندی در حملات، فروپاشی در مقابل تاکتیک‌های سرعتی حریفان و عدم توانایی کافی در توپگیری داخل میدان است.

جمشید حمیدی

جام‌جم