مرگ لحظه‌ها زیر سایه وای‌فای

شب‌ها تا پاسی از شب، سرگردان و بی‌هدف در این شبکه و آن گروه می‌چرخیم و سرمان را آنچنان گرم می‌کنیم که یک‌باره متوجه می‌شویم از مهم‌ترین کارهای روزمره‌مان هم جا مانده‌ایم.

روزها هم اگر اینترنت در دسترس نباشد، چون معتادی خمار منتظریم خود را جایی برسانیم تا بتوانیم هر چه سریع‌تر از این دنیای بی‌در و پیکر و پر‌جذبه نشئه شویم.

وای‌فای بر روابط زناشویی و خانوادگی‌مان هم سایه انداخته و این‌گونه است که ناگاه چشم می‌گشاییم که ارزشمند‌ترین سرمایه زندگی‌مان که همان عاشق بودن و در کنار هم زیستن است را از کف داده‌ایم.

زندگی افراطی در شبکه‌های اجتماعی حتی ما را از پدر و مادرمان هم دور کرده و لحظاتی که نزد آنها ‌ هستیم.

به جای دلجویی و مهربانی و عشق‌ورزی، چون کبکی سر در برف برده، سرمان در گوشی‌های تلفن‌مان است و بی‌توجه به این‌که آنها اصولا چنین تکنولوژی را نمی‌فهمند و بر‌نمی‌تابند، راه خود را می‌رویم و دلشان را که مثل شیشه‌ای بلورین نازک است، می‌شکنیم.

یکی از اقوام برای مبارزه با این تیغ دو لبه، تجربه‌ای جالب را آزموده است. او در راهروی در ورودی خانه‌اش، جعبه‌ای تعبیه کرده و روی آن نوشته:‌

«لطفا قبل از قدم رنجه کردن گوشی‌های خود را تحویل دهید» و واقعا هم هنگام آمدن اعضای خانواده و مهمانان همه باید تلفن خود را در آن جعبه بگذارند و فقط هنگام زنگ خوردن یا تلفن‌‌های ضروری مجازند از گوشی‌های خود استفاده کنند و باید بعد از پایان مکالمه دوباره آن را در جعبه مخصوص قرار دهند.

نتیجه چنین کاری این است که همه تا زمانی که بیدار هستند کنار هم می‌نشینند، چای می‌نوشند، با هم گفت‌وگو می‌کنند، یکدیگر را در جریان امور روزانه خود قرار می‌دهند، با مهمانان‌شان گپ می‌زنند و از کنار هم بودن به معنای واقعی لذت می‌برند.

باور کنید هیچ کس منکر استفاده معقولانه و دور از افراط و تفریط از تکنولوژی‌های ارتباطی نیست، شما هم این تجربه را تجربه کنید، آنگاه لذت زندگی کنار یکدیگر را با هیچ چیز عوض نخواهید کرد.

به قول شاعر شیرین سخن: بیا که با سر زلفت قرار خواهم کرد/ که گر سرم برود برندارم از قدمت.

زهرا عرب - دبیر چاردیواری

ضمیمه چاردیواری