معتاد را طرد نکنیم، ترک دهیم

امروزه اعتیاد با گسترش چشمگیر و کاهش سن ابتلا یکی از آسیب‌های اجتماعی است که اگر مانعی برای آن ایجاد نشود، می‌تواند جامعه را با مشکل جدی مواجه کند.

اعتیاد خطرناک شده، سن اعتیاد رفته‌رفته کمتر می‌شود و تعداد افراد طرد شده از خانواده‌ها به این دلیل زیاد. اگر فکری به حال این بلای خانمانسوز نشود آینده کشور با مشکلات جدی روبه‌رو خواهد شد. برای مدیریت بهتر جامعه قطعا باید آموزشی وسیع و البته پایه‌ای صورت گیرد و خانواده‌ها و صدالبته همه اجزای جامعه باید راه برخورد و احیای افراد و البته پیشگیری را بیاموزند.

خانواده‌ها باید برای اوقات فراغت فرزندان برنامه‌ریزی‌های مناسب براساس توان اقتصادی و شرایط فرهنگی خود داشته باشند تا از این راه هم بتوانند فرزند خود را کنترل کنند و احتمال روی آوردن آنها به اعتیاد را کاهش دهند. والدین باید از سنین کودکی مراقب دوستان و همبازی‌های فرزندان خود بوده و اجازه ندهند بچه‌ها دوستان نامناسب برگزینند. در کنار این اقدامات والدین، مدارس و آموزش و پرورش نیز باید مهارت‌های اجتماعی را به دانش‌آموزان آموخته و بتوانند آستانه تشخیص آنها را برای برگزیدن بهترین مسیر بالا ببرند. این کار باید در سنین کودکی و در مدارس یکی از مهم‌ترین کارها باشد. مهارت جامعه‌پذیر شدن پس از درمان و آموزش مهارت‌های زندگی در حین درمان و کنترل بعد از درمان، باید تا مدت دو سال برای افراد درمان شده ادامه پیدا کند تا این افراد دوباره به زندگی عادی بازگردند.

با اعتقاد کارشناسان حوزه اعتیاد؛ برخوردهای سلبی شدید با اعتیاد فرزند می‌تواند نتیجه عکس داشته و برای برخورد با فرد معتاد در خانواده باید مشورت‌هایی با متخصصان صورت گرفته و آموزش‌های لازم در این زمینه فراگرفته شود، در عین حال خانواده نباید از گسترش خبر اعتیاد فرزند و رسوا نمودن او و تنبیهات دشوار بهره ببرد و راه را برای بازگشت مجدد فرد معتاد به زندگی عادی و جامعه بسته یا سخت کند.