زمانی برای انقراض دریاچه‌ها

محققان کالج کینگز و برکبک دانشگاه لندن با استفاده از تصاویر ماهواره‌ای نقشه‌ای از خطوط ساحلی رها شده در اطراف دریاچه ما قبل تاریخی مگاچاد تهیه کرده و رسوبات دریاچه را به منظور تعیین سن خطوط ساحلی مورد بررسی قرار داده‌اند.

کد خبر: ۸۱۸۷۰۶

محدوده تاریخی این خطوط به حدود 15 هزار سال قبل باز می‌گردد. این دریاچه در دوران اوج خود یعنی شش هزار سال قبل بزرگ‌ترین دریاچه آب شیرین روی زمین با مساحتی حدود 360 هزار کیلومتر مربع بود. خشک شدن دریاچه مگاچاد روایتگر داستان تغییرات آب و هوایی شگرف در جنوب صحرای آفریقاست و نشان می‌دهد تغییرات سریع آب و هوایی، این دریاچه غول پیکر را با دگرگونی سریع به صحرایی خشک و پر از تل‌های خاکی و گرد و غبار تبدیل کرده است. این تبدیل ناشی از تغییر در بارش‌های موسمی غرب آفریقا بوده است.

این پژوهش که در مجله مجموعه مقالات آکادمی ملی علوم منتشر شده پیشنهادهای قبلی مبنی بر ناگهانی بودن تغییرات آب و هوایی همراه با خشک شدن صحرای بزرگ آفریقا طی چند صد سال را تائید می‌کند. بخشی از حوزه دریاچه مگاچاد موسوم به گودی بادله (Bodélé depression)که در شمال دور چاد قرار داشت کاملا خشک شد. امروزه گودی بادله بزرگ‌ترین منبع گرد و غبار جوی در جهان است و غبار روی آن در سراسر اقیانوس اطلس تا جنوب آمریکا دمیده می‌شود. اعتقاد بر این است که این رویداد به حفظ باروری جنگل‌های انبوه مناطق گرمسیری کمک می‌کند. با این حال نتایج تحقیقات تیم دانشگاه لندن نشان می‌دهد تا هزار سال پیش یک دریاچه کوچک در این حوزه فعال بوده است. این دریاچه بخش‌هایی از گودی بادله را پوشانده که امروزه بیشترین گرد و غبار را تولید می‌کند. دکتر سیمون آرمیتاژ از گروه جغرافیای دانشگاه لندن می‌گوید: جنگل‌های مناطق استوایی مانند یک سبد غول‌پیکر حلق‌آویز می‌مانند. آبیاری روزانه یک سبد حلق‌آویز بسرعت باعث شست‌وشوی مواد مغذی محلول در خاک می‌شود و نیاز به استفاده از کود جایگزین برای زنده ماندن گیاهان ضروری به نظر می‌رسد. در حوزه آمازون نیز اتفاقی شبیه به این باعث شست‌وشوی سنگین مواد معدنی محلول در خاک می‌شود. پس یک منبع خارجی از مواد مغذی باید حاصلخیزی خاک را حفظ کند. گرد و غبار بلند شده از منطقه بادله اغلب به عنوان یک منبع مغذی برای آمازون ذکر شده است. اما یافته‌های ما نشان می‌دهد این موضوع فقط می‌تواند برای هزار سال گذشته درست باشد.