خداحافظ بازیگر «شریف»!‌

همین چند ماه پیش بود که خبر ابتلای عمر شریف به بیماری آلزایمر رسانه‌ای شد و دوستدارانش در سراسر جهان را در بهت و حیرت فرو برد. دشوار است تصور کنیم کسی که زمانی با برترین ستاره‌ها و کارگردان‌های سینما همکاری‌های درخشانی داشته، دیگر نمی‌تواند
هیچ کدام از خاطرات خوش گذشته را به یاد بیاورد. چه سخت است که او به لبخندهای شیطنت‌آمیز و چشمان قهوه‌ای براقش روی صفحه تلویزیون (یا روی پرده سینما) خیره شود و همبازی‌های سرشناسش که سهل است، حتی خودش را هم نشناسد.

اما ما علاقه‌مندان او و سینما که قدرناشناس و از آنها نیستیم که نمک بخوریم و نمکدان بشکنیم. بنابراین با وام گرفتن از جواب قاطعانه و عاشقانه نادر در «جدایی نادر از سیمین» می‌گویم، او ما و خودش را دیگر نمی‌شناسد، ولی ما که خوب می‌دانیم او عمرشریف عزیز، بازیگر دوست داشتنی سال‌های دور همه ماست. با این حال، شریف کم‌طاقت‌تر از آن بود که فصل فراموشی خود را تاب بیاورد. برای همین تصمیم گرفت که برود و ما را با خاطرات زیبایی که برایمان ساخت، تنها بگذارد.

شاید نسل جدیدتر آشنایی چندانی با شریف نداشته باشند، اما آن قدیمی‌ترها و شیفتگان سینما حتما با چهره و صدای او ـ در نسخه‌های دوبله با صدای جلال مقامی ـ خاطره‌ها دارند. بازی او به نقش دکتر یوری ژیواگو در فیلم مشهور «دکتر ژیواگو» ساخته دیوید لین چنان خوب و باورپذیر بود که نمی‌توان بازیگر دیگری را در نقش قهرمان کتاب بوریس پاسترناک تصور کرد. در همین رابطه باید به بازی‌های متنوع و جذاب او در فیلم‌های خاطره‌انگیزی چون «اسب کهر را بنگر»، «چنگیزخان»، «سقوط امپراتوری روم»، «طلای مک کنا» و «چه» اشاره کرد.

یکی از مهم‌ترین اتفاقات زندگی شریف خارج از دنیای بازیگری، گرویدن او به دین اسلام است؛ این بازیگر مصری و مسیحی در سال 55 با فاتن حمامه، بازیگر مسلمان و مشهور به بانوی سینمای عرب ازدواج کرد و خودش هم مسلمان شد.

عمر شریف بی‌گمان مشهورترین بازیگر مسلمان تمام ادوار تاریخ سینماست و اتفاقا چند باری هم به نقش‌هایی مسلمان در کارنامه‌اش جان بخشید و باعث شد در بحبوحه فیلم‌های پرسروصدای هالیوود و دنیای غرب که اساسا کمتر مجالی به نقش‌هایی درست از اسلام می‌دهند، توجه‌ها را به دین مهربانی جلب کند. او در فیلم مشهور «لورنس عربستان»، نقش عرب مسلمانی به نام شریف علی را بازی می‌کند که یار و یاور شخصیت اصلی فیلم است و برای فتح بندر عقبه به او یاری می‌رساند.

اما یکی از زیباترین تصاویری که شریف از اسلام ارائه می‌کند، به فیلم «موسیو ابراهیم و گل‌های قرآن» مربوط می‌شود؛ این فیلم داستان پسری به نام موسی است که با پدر بداخلاق و خسیس خود زندگی می‌کند. آشنایی او با مغازه‌دار مسلمان و صوفی مسلکی به نام ابراهیم آقا، مسیر زندگی‌اش را عوض می‌کند و از موسای کوچک، مردی واقعی می‌سازد. بازی تماشایی و آرامش‌بخش شریف بخوبی آموزه‌ها و مفاهیم قرآنی فیلم را منتقل می‌کند و ارائه گر تصویری دلپذیر از یک مسلمان راستین است.

چیزی که این روزها سینمای جهان اسلام نیاز مسلمی به آن دارد و ما برای ترویج و اشاعه اسلامی مهربان و جذاب در سطح سینمای جهان، به بازیگرانی بین‌المللی و در حد نام و آوازه شریف نیاز داریم.

گروه فرهنگ و هنر

علی رستگار