اعترافات یک مرد تاریخی

آنچه همیشه هست ترسیدن از فقر است که گاه آدمی را به جنون می‌کشاند و بیماری‌ای که از پا می‌اندازد انسان را و در نهایت مرگ که باطل‌کننده سحر اهمیت قائل شدن برای هر چیز ظاهرا بااهمیتی است. دیگر بالاتر از این سیاهی (مرگ) هیچ رنگی نیست. درد بی‌درمان چیزی جز از دست رفتن سلامت، چیزی جز ترس از نداری و غصه حسرت و در نهایت مرگ نیست و تولستوی به دنبال معنایی گشت که در زیر تازیانه خردکننده این سه درد دوام بیاورد.

زندگی چه سودی دارد، وقتی تا این حد برای انسان متزلزل و دردناک است. تولستوی در پی پاسخ این پرسش حتی بر زندگی پربار خود خط کشید و اعتراف کرد که همواره سرگشته بوده است. در کتاب اعتراف لف تولستوی می‌پرسد: حاصل کل زندگی من چه خواهد بود؟ آیا در زندگی من معنایی هست که با مرگی که به‌طور حتم در انتظار من است از بین نرود؟ پاسخ به این پرسش بسیار سخت‌تر از آن چیزی است که تصور می‌کنید و دلیلش هم خود تولستوی است و این اثر غنی اما کم حجم او. باید در نظر داشته باشید که این سوال‌های مهلک و دشوار را کسی از خود می‌پرسد که بخشی از مهم‌ترین رمان‌های تاریخ جهان را نوشته، به ثروت و شهرت رسیده و در قامت تمام تاریخ نامش بلند شده است. تولستوی در کتاب کوچک اعتراف به ما یاد می‌دهد چگونه با ایده‌های اصلی زندگی، عمر خود و فراز و نشیب‌های فراوانش را خلاصه کنیم و بفهمیم چه کاره بوده‌ایم و کجای کاریم.

این کتاب با قطع پالتویی‌اش، جان می‌دهد برای روزهای سرد و گاه غمگین زمستان، بگذارید در جیب پالتوی خود و در مترو، پارک و ایستگاه اتوبوس بخوانیدش تا ببینید چقدر بی‌اهمیت است آنچه را که در اطرافتان درد بی‌درمان می‌پندارید. ببینید چگونه علم عاجز است از پاسخ به معنای زندگی و علوم انسانی و کاری جز تحلیل سوال نمی‌کند. این کتاب به شما می‌گوید باید خودتان آستین بالا بزنید و معنای خود را بجویید. اعتراف را نشر گمان در مجموعه تجربه و هنر زندگی با ترجمه خوب و روان آبتین گلکار به چاپ رسانده و خواندش برای هر کسی با هر سطح سواد، طبقه و فکری مفید است؛ باور کنید!