قانون ضعیف و دست باز سیگاری‌ها

لذت خامی که نمی‌شود از آن بسادگی گذشت و همیشه و همه جا باید همراهشان باشد، در کوچه و خیابان، پارک، رستوران، مراکز خرید و خیلی جاهای دیگر. انگار کشیدن سیگار در اماکن عمومی را جزئی از حقوق شهروندی خود می‌دانند که به هیچ قیمتی هم حاضر به کوتاه آمدن از آن نیستند.

در لغت‌نامه‌شان واژه‌ای با عنوان اماکن عمومی تعریف نشده است، انگار با خودشان عهد بسته‌اند که حتما سهمی در آلودگی هوای شهرشان داشته باشند، سیگار را می‌گیرند لای انگشتانشان و همین طور که می‌روند، ردی از دود سمی راه می‌اندازند و تا چند متر پشت سرشان رهگذران را به سرفه می‌اندازند بدون این‌که کمترین عذاب وجدانی از این بابت داشته باشند.

ماجرا از اجرا نشدن تمام و کمال یک قانون روی زمین مانده آب می‌خورد، قانونی که دست سیگاری‌ها را باز گذاشته است تا هر جا دلشان می‌خواهد بدون هیچ محدودیتی سیگار بکشند.

مهر سال 86 وقتی قانون جامع کنترل و مبارزه ملی با دخانیات به تصویب هیات وزیران رسید خیلی‌ها به نتایجی که اجرای این قانون می‌توانست به همراه داشته باشد امیدوار بودند.

این قانون از صفر تا 100 موضوع دخانیات از تولیدکننده تا فروشنده و مصرف‌کننده را دربرگرفته بود، اما متاسفانه پیش‌بینی‌ها درست از آب درنیامد.

حالا با گذشت هشت سال از آن روزها، تنها چیزی که از تصویب این قانون نصیبمان شده اجرای دست و پا شکسته آن است، این‌که به طور مثال جا افتاده داخل تاکسی، اتوبوس و مترو کسی حق سیگار کشیدن ندارد و آنهایی که این موضوع را رعایت نکنند با واکنش اطرافیان مواجه می‌شوند، اما متاسفانه در سایر اماکن عمومی، این افراد غیرسیگاری هستند که چاره‌ای جز کوتاه آمدن ندارند.

قانونی که تصویب آن می‌توانست اتفاقات مثبتی را جهت کنترل و کاهش تولید و مصرف دخانیات در جامعه به همراه داشته باشد حالا از آن جز مصوبه‌ای روی کاغذ باقی نمانده است تا تاکید دوباره‌ای باشد بر این‌که قانون بدون ضمانت اجرایی کاری از پیش نخواهد برد.

پوران محمدی - گروه جامعه