پایان نسل طلایی

از آن جمع درخشان، فقط وین رونی باقی‌مانده است؛ از تیمی که انتظارات زیادی از آن می‌رفت، اما هرگز نتوانست گوشه‌ای از آنها را برآورده کند.

رونی که حالا بازوبند کاپیتانی سه شیرها را به بازو می‌بیند، این هفته مقابل اسلوونی برای صدمین بار برای انگلیس به میدان رفت؛ پسر طلایی آن نسل طلایی، حالا بازیکن باتجربه و بزرگ تیمی است که کمتر ستاره‌ای در اندازه‌های نسل قبلی دارد.

او ‌ سال 2003 و ‌ زمانی که فقط 17 سال داشت، اولین بازی ملی‌اش را انجام داد. آنقدر کم سن که هنوز گواهینامه رانندگی نداشت و یکی از هم‌تیمی‌هایش بعد از بازی او را به خانه رساند. آن تیم سرشار از بازیکنان بااستعداد بود و همین امیدواری‌های بسیاری را بوجود آورد و رویاهای زیادی را خلق کرد. خیلی‌ها کاملا باور کرده بودند که زمان فتح یک جام بزرگ از سوی انگلیس فرارسیده است.

اما اکنون مشخص شده که از آن فقط با خاطره فرصت‌های فوق‌العاده‌ای که از دست داد، یاد خواهد شد؛ با فهرستی طولانی از «چه می‌شد اگر»‌هایی که وین رونی هم در رقم خوردن آنها بسیار موثر بود. او در یورو 2004 دچار مصدومیت شد و نتوانست در مراحل حذفی انگلیس را همراهی کند. دو سال بعد هم با کارت قرمزی که برابر پرتغال دریافت کرد، زمینه‌ساز شکست تیمش در ضربات پنالتی شد.

در سال‌های اخیر، ستاره‌های زیادی در ترکیب انگلیس صدمین بازی ملی‌شان را جشن گرفتند؛ بکام، جرارد، لمپارد و همین چند ماه قبل، اشلی کول، اما رونی می‌تواند مطمئن باشد که بعد از او، برای مدتی کسی آن کلاه کرم رنگ سلطنتی را دریافت نخواهد کرد.

بقیه بازیکنان فعلی انگلیس، فاصله زیادی با رونی دارند و مطمئنا به این زودی‌ها به این رکورد نخواهند رسید. از فهرست 23 نفره اخیر سه شیرها، بازیکنی که بعد از رونی، بیشترین بازی‌های ملی را انجام داده، جیمز میلنر است که در بیست و هشت سالگی، 51 بازی ملی در کارنامه دارد؛ و البته با توجه به نمایش‌های درخشانش، بعید است هرگز به صد بازی ملی برسد.

جو هارت بیست و هفت ساله هم 47 بازی ملی انجام داده و با توجه به این‌که دروازه‌بان است، می‌توان انتظار داشت که روزی به صد بازی ملی برسد؛ هر چند هاجسون همیشه نشان داده از حضور بازیکنان جوان استقبال می‌کند و این ممکن است برای هارت هم دردسرساز شود.

حتی بدون ستاره‌های جوانی مانند دنیل استوریج، فیل جونز و اندروز تاونزند، میانگین سنی تیم ملی انگلیس برای دیدار مقابل اسلوونی، 24.5 سال بود و میانگین تعداد بازی هر بازیکن هم 21.5. اگرچه تصمیم شجاعانه هاجسون برای انتخاب یک تیم جوان برای رقابت‌های جام جهانی 2014 در کوتاه مدت نتیجه مطلوبی نداشت و حتی حذف زودهنگام از رقابت‌ها باعث شد تا بسیاری خواهان اخراج او شوند، اما این تورنمنت محل مناسبی برای کسب توجه برای بازیکنانی مانند استوریج، رحیم استرلینگ، راس بارکلی، الکس اکسلید چمبرلین و لوک شاو بود.

این روند با دعوت از ناتانیل کلاین و سیدو براهینو برای دیدار مقابل اسلوونی و اسکاتلند ادامه پیدا کرد. کم‌تجربگی تیم فعلی انگلیس با تعداد کم گل‌های تیم نمود پیدا می‌کند؛ جایی که باز هم رونی با گل‌هایش، به داد تیم می‌رسد و البته خود را به رکورد گلزنی بابی چارلتون نزدیک‌تر می‌کند.

در حالی که رونی به تنهایی 44 گل برای انگلیس به ثمر رسانده، سایر بازیکنان تیم در مجموع 31 گل زده‌اند که در این بین، دنی ولبک با 13 گل در 31 بازی، پیشتاز است. انگلیس هیچ‌وقت تا این اندازه با کمبود تجربه در مرحله تهاجمی مواجه نبود و این با خاطره‌ای که هواداران از تیم‌های قبلی سه شیرها در یک دهه گذشته دارند، نمود بیشتری پیدا می‌کند.

هاجسون به ستاره‌های جوان انگلیسی اعتماد کرده، اما شاید آنقدر روی نیمکت سه شیرها دوام نیاورد که بتواند از پروسه که در تابستان گذشته در برزیل آغاز کرده، بهره ببرد. به‌طور ویژه، بازیکنانی مانند استرلینگ و راس بارکلی بسیار آینده‌دار نشان داده‌اند و این پتانسیل را دارند که مانند بازیکنانی همچون رونی، جرارد و سایر ستاره‌های نسل طلایی، به ‌ستاره‌هایی تمام عیار تبدیل شوند. در چند سال آینده، ممکن است این بازیکنان آماده فتح یک تورنمنت بزرگ شوند، اما مطمئنا دیگر کسی جرأت نمی‌کند آنها را «نسل طلایی» بنامد.

‌ سایت گل / مترجم : بهنام جعفرزاده