لحظه‌های آرام نیایش در یک برنامه رادیویی

حسین فنایی تهیه‌کننده، پشت اتاقک شیشه‌ای ایستاده و با شمارش ثانیه‌های معکوس، رأس 30 دقیقه بامداد، برنامه آغاز می‌شود. مصطفی مصطفوی، گوینده، برنامه را این‌طور شروع می‌کند: «روی دستش پسرش رفت، ولی قولش نه‌/‌ نیزه‌ها تا جگرش رفت، ولی قولش نه‌/‌ این چه خورشید غریبی است که با حال نزار‌/‌ آه، نعش قمرش رفت، ولی قولش نه‌/‌ هر کجا می‌نگری نام حسین است، حسین‌/‌ وه که زیباست، سرش رفت، ولی قولش نه.»

پس از پخش گزارش عزاداری حسینی در حسینیه قائم آل محمد(ص) شهرری، برنامه با صحبت‌های خانم مشایخ، جامعه‌شناس، ادامه می‌یابد: «امروزه در یک دنیای مدرنی زندگی می‌کنیم که با پیچیده شدن و گسترش ابعاد زندگی به همان اندازه هم بر مشکلات، سختی و فشارهای روانی ناشی از آنها به انسان افزوده شده، همه اینها لزوم حمایت و پشتیبانی از انسان را در سطوح و ابعاد گوناگون بیشتر می‌کند.»

حالا فرصتی دست می‌دهد تا با گوینده برنامه، مصطفی مصطفوی هم کلام ‌شوم. وی در ابتدا برنامه‌های شبانگاهی را از نظر نوع، محتوا و ساختار با برنامه‌های دیگر متفاوت می‌داند و می‌گوید: «شنونده برنامه شبانگاهی یا سرکار است یا در حال مطالعه. دوست دارد به آرامش دست یابد.

از این‌رو، برنامه‌ای می‌خواهد که خارج از شمایل برنامه‌سازی‌های مرسوم باشد، بنابراین برنامه شبانگاهی باید فضایی آرام بخش و خودمانی داشته باشد تا شنونده بتواند با آن همذات‌پنداری کند.»

مصطفوی ادامه می‌دهد: «شنونده برنامه شبانگاهی دوست دارد، شعر و داستان را از طریق امواج رادیویی گوش کند. همچنین سوال و موضوع برنامه نیازی به کنکاش و درگیری ذهن نداشته باشد. از این‌رو، این هنر عوامل برنامه‌ساز است که هنرمندانه پیامی را که می‌خواهد در قالب داستان، حکایت، شعر و... به مخاطبانش انتقال دهد.»

یک قرار معنوی

یکی از بخش‌های جذاب برنامه امشب، یک قرار بود، قراری معنوی در ساعت یک بامداد با این موضوع که همه باهم برای حاجت‌های یکدیگر دعا کنیم. مصطفوی در ابتدای برنامه از شنونده‌ها می‌خواهد تا حاجت‌های خودشان را با سامانه پیامکی در میان بگذارند.

پس از قرائت حدیث‌هایی از سالار شهیدان و رسیدن به ساعت مقرر، پیامک‌ها توسط مصطفوی خوانده می‌شود. نکته جالب، تعداد زیاد پیامک‌هایی است که شنونده‌ها به این برنامه می‌فرستند و برای خواندنشان، عوامل پشت پلک صبح مجبور به گزینش پیامک‌ها می‌شوند؛ اما وجه اشتراک تمامی پیامک‌های ارسالی و تلفن‌ها، دعا برای یکدیگر است.

در فرصتی که دست می‌دهد به سراغ حسین فنایی، تهیه‌کننده می‌روم. او درباره برنامه می‌گوید: «پشت پلک صبح در روزهای ماه محرم همانند دیگر آثار محرمی، وامدار قصه تاسوعا و عاشورای حسینی است. البته سعی ما بر این بوده تا برای خودمان هدفگذاری کنیم و یکی از هدف‌های بزرگ ما، مروری بر سبک و سیره امام حسین(ع) و ارزش‌های اخلاقی و اجتماعی ازجمله دلاوری، شجاعت، ایثار، بزرگواری، حمایت از دیگران و... است که امیدواریم با پخش این برنامه و برقراری ارتباط دوسویه با مخاطبان به اهدافمان برسیم.»

***

حالا مصطفوی با خواندن بخشی از کتاب پدر، عشق و پسر اثر سیدمهدی شجاعی برنامه را ادامه می‌دهد: «علی، آشکارا سبک‌تر شده بود. من که حامل او بودم و رکب و مرکوب او، به وضوح این سبکی را درمی‌یافتم. اکنون زمین و زمان جان می‌دهد برای جنگیدن. حالا پرده‌ها کنار رفته، مصداق‌ها آشکار شده و حقیقت رخ نموده است. بیایید! پیش بیایید که من عقبگرد نیاموخته‌ام. تا بدن‌های شما هست، غلاف، به چه کار می‌آید؟!»

وقتی صحبت‌های کارشناس برنامه تمام می‌شود، فنایی، تهیه‌کننده، با پخش موسیقی مداحی و مرثیه‌سرایی برنامه را به پایان می‌رساند.

رقیه بقائی / قاب کوچک (ضمیمه شنبه روزنامه جام جم)