الگوی من عابد‌زاده بود

حقیقی از شروع فوتبالش آغاز می‌کند؛ از روزگاری که فوتبال را از باشگاه پرسپولیس شروع کرد: «از آن‌قدر خوش‌شانس بودم که فوتبالم را در بزرگ‌ترین و پرطرفدارترین باشگاه فوتبال ایران شروع کنم و رفتن به روبین کازان هم اتفاق بسیار بزرگی در فوتبال من بود.» علیرضا حقیقی هنگام تماشای پیروزی ایران مقابل آمریکا در جام‌جهانی فرانسه قطعا به این موضوع فکر نمی‌کرد که کمتر از یک دهه بعد بتواند ضربه پنالتی علی دایی را مهار کند، اما این اتفاق در هفدهم اکتبر سال 2006 رخ داد و او در بازی پرسپولیس مقابل سایپا توانست توپ یکی از اسطوره‌های فوتبال ایران را بگیرد.

او که بعد از اخراج فرشید کریمی به زمین آمده بود در مورد آن بازی می‌گوید: «تنها شانزده سال داشتم و از این‌که اولین بازی‌ام را برای پرسپولیس انجام می‌دهم، بسیار خوشحال بودم. گرفتن پنالتی از بازیکن بزرگی مثل علی دایی انگیزه زیادی به من داد.»

در فصل 2008 هم حقیقی از مصدومیت میثاق معمارزاده و مهدی واعظی نهایت استفاده را برد و دروازه‌بان اول پرسپولیس شد. حقیقی این افتخار را داشته که در مقطعی بازوبند کاپیتانی پرسپولیس را هم روی بازویش ببندد.

او درباره گذشته‌اش می‌گوید: «در نهایت این جزئیات است که باعث تفاوت می‌شود. در فوتبال آلمان مانوئل نویر به خاطر مصدومیت رنه آدلر، دروازه‌بان اول تیمش در جام‌جهانی 2010 شد. او هنوز هم دروازه‌بان اول کشورش است. من به قسمت و سرنوشت اعتقاد دارم. از این‌که جوان‌ترین کاپیتان پرسپولیس بوده‌ام، احساس بی‌نظیری دارم.

این اتفاق باعث شد من با روحیه و انگیزه بسیار بیشتری به فوتبالم ادامه دهم.»

حقیقی در شرایطی به باشگاه روبین کازان رفت که حتی یک بازی هم برای این تیم انجام نداد. او می‌گوید: «دوست دارم در یک باشگاه بزرگ اروپایی بازی کنم و از این‌که در سن کم توانستم به روبین کازان بروم خوشحالم. من اوقات خوبی با این تیم داشتم و از حضور در تمرینات لذت بردم.

تنها به زمان بیشتری احتیاج دارم و منتظر یک فرصت هستم. مطمئنم وقتی وقتش برسد جایگاهم را در تیم پیدا خواهم کرد.»

حقیقی به عنوان طرفدار ایگر کاسیاس ادامه می‌دهد: «روسیه بزرگ‌ترین منبع دروازه بانان مستعد در کل دنیاست و از این‌که توانستم نماینده خوبی برای کشورم باشم خوشحالم. حضور من در این تیم باعث می‌شود سایر دروازه‌بانان ایرانی هم بتوانند به فوتبال اروپا برسند.»

حقیقی بخش عمده‌ای از دروازه‌بانی‌اش را مدیون احمدرضا عابدزاده، دروازه‌بان سابق تیم ملی ایران است که به او لقب عقاب آسیا را داده‌اند: «یکی دیگر از افتخارات من در فوتبال، کار کردن با عابدزاده است که شخصیت بزرگی دارد.

او مرا به سوی پیشرفت هل داد و نه‌تنها مربی‌ام بود، بلکه الگویم هم محسوب می‌شد. من آرزوهای زیادی دارم و امیدوارم بتوانم جانشین خوبی برای عابدزاده باشم و به افتخارات او برسم.»