جامی که نمی‌شود از آن دل کَند

این شوکران افشره روزنامه‌نگاری است، عصاره‌ای شیرین که می‌دانیم ادامه نوشیدنش چیزی بر جای نمی‌گذارد و آینده‌ای هم ندارد، اما عشقی که به نظرم از حقیقت و حقیقت‌یابی و حقیقت‌نمایی سرچشمه می‌گیرد، من و ما را به نوشیدن و نوشیدن از این جام ترغیب و شاید حریص و حریص‌تر می‌کند. به عنوان یکی از کسانی‌که «سر جهازی» جام‌جم محسوب شده و به گمانم حدود 12 سال است در این روزنامه بزرگ قلم می‌زنم، بی‌اغراق همه روزش خاطره است. خاطراتی که آمیخته از شادی، ناامیدی، استرس و اضطراب دائمی بوده است. به یک حرف شاد، به کنایه‌ای غمگین و دلسرد و به ایرادی یا گاه فریادی افسرده شده‌ایم.

با این حال و در اوج افسردگی، استرس‌زده‌تر و زودتر بر سر کار آمده‌ایم تا صفحه‌ای، مطلبی، عکسی، تیتری و سوتیتری بلاتکلیف روی هوا نمانده باشد.

این‌چنین است که هر روز و هر ماه و سال که می‌گذرد، پیوند روحی و حس مسئولیتی که گاه خودمان در سرچشمه‌اش می‌مانیم و برای هیچ‌کس جز جام‌جم نمی‌جوشد، محکم‌تر و عمیق‌تر می‌شود. هنوز هم که هنوز است، گاه و بیگاه به همکارانی برمی‌خورم که به هر دلیل موجه و غیرموجه، جام‌جم را ترک کرده‌اند.

با این حال هنوز تشنه آن روحی هستند که در این روزنامه دمیده شده؛ هنوز تشنه آن شوکران ریخته در این جام‌اند.

از استادم مجید رضائیان گرفته تا همکاران (متاسفانه) زیادی که در سال‌های دگرگونی، جام‌جم را ترک کرده‌اند. همه می‌گویند اما: «هیچ‌چیز و هیچ‌جا جام‌جم نمی‌شود.»

آنان که به روزنامه‌نگاری و دشواری‌هایش واقفند، بخوبی می‌دانند 4000 شماره روزنامه درآوردن یعنی چه. عصرهای جمعه داغ مرداد که وفادارترین حیوانات در سایه مغازه‌ها و درختان آرام گرفته‌اند، روزنامه آمدن و کارکردن چه حسی دارد، کلمه به کلمه خواندن مطالبی انبوه چه طعمی دارد، چشیدن غذای جالب روزنامه چگونه است و سرانجام دریافت حقوق هنگفتش که نمی‌دانیم چگونه خرجش کنیم، بلکه زودتر تمام شود!

انسان را به کجاها که نمی‌برد... با این حال و تا آنجا که به من مربوط است، شوکرانی را که در جام‌ِ جام‌جم وجود دارد با آگاهی کامل از این‌که چه عاقبتی در انتظار خواهد بود، ذره ذره می‌چشیم و به این امید که شماره چهارهزارم جام‌جم را با صفحه اقتصادی‌اش به دست شما برسانیم، همچنان به فعالیت ادامه خواهیم داد.

سیدعلی دوستی موسوی / دبیرگروه اقتصاد