ایران + 11

می‌گویند قرار است ایران در جام جهانی مقابل دروازه‌اش اتوبوس پارک کند. امیدوار باشیم این اتوبوس، اتوبوس شادی باشد. بازی با نیجریه مهم‌ترین بازی ماست اگر از این بازی امتیاز بگیریم، شانس صعود پیدا می‌کنیم.

در جام جهانی فقط یک‌بار برنده شده‌ایم، فقط یک‌بار، اما چه بردی بود!... 16 سال پیش بود، آمریکا را بردیم. آن روز یکی از شادترین روزهای عمر یک نسل بود؛ روزی که لذتش زیر زبانمان است. در جام جهانی فرانسه، حسی مثل این روزها داشتیم. همان روز‌ها هم می‌گفتند پدراگ میاتوویچ ـ که آن روزها مهاجم اول تیم رئال مادرید بود ـ گفته است می‌خواهد در مقابل ایران، آقای گل شود. چقدر خوشمان آمد که بلاژ‌ویچ به هواخواهی ما در‌آمد. به یوگسلاوی باختیم، ولی آنقدر بد نباختیم که خود را ببازیم تا زمان شادی از راه رسید. بازی با آمریکا... روزی که فراموشش نمی‌کنیم.

حالا پس از این همه سال شاید وقت آن رسیده که به خاطرات خوب ما یک روز دیگر اضافه شود. این روزها زیاد می‌شنویم که به تیم ملی توصیه می‌شود الگوی خاصی را برای خود انتخاب کند. گروهی به تیم ملی ایران توصیه می‌کنند مثل بازیکنان دوست‌داشتنی تیم ملی والیبال باشند و از آنها راه بردن تیم‌های بزرگی مثل برزیل را یاد بگیرند. برخی می‌گویند تیم ملی ایران بهتر است از تیم ملی کاستاریکا یاد بگیرد که چگونه می‌توان مقابل تیم درجه اولی مثل اروگوئه به برتری رسید، اما شاید بهترین نسخه برای تیم ملی این باشد که خودتان باشید. بدون هیچ استرس و بدون ترس از هیچ اتفاقی به میدان بروید و بجنگید.

امروز در کوریتیبا یک ایران با شماست؛ مدیون هستید اگر حتی برای یک لحظه فکر کنید تنهایید. ما 90 دقیقه تمام قلب‌هایمان را همراهتان می‌کنیم. فاصله ممکن است زیاد باشد، ممکن است از اینجا تا برزیل حتی روی نقشه‌ هم چند وجب باید اندازه گرفت، اما از این راه دور هم بدانید که یک ایران با شماست. تمام ایران با شما می‌دود و با شما می‌جنگد. با شما خوشحال می‌شود و با شما ناراحت می‌شود، داد می‌زند، می‌خندد و اشک می‌ریزد.

امروز یادتان نرود شما تنها 11 نفر نیستید. 11 نماینده از 76 میلیون ایرانی هستید. امروز همه ایران با شما همراه است. امروز همه چشم به تلویزیون دوخته‌اند؛ همه...یادتان باشد شما در 90 دقیقه همه ایران هستید.

افشین خماند ‌/‌ جام جهانی