ضربات ایستگاهی، اسلحه مخفی کرش

بازی ایران ـ بحرین در مقدماتی جام جهانی 2006 در تهران را به یاد بیاورید. بازی تا اوایل نیمه دوم بدون گل در جریان بود که مدافع بحرینی کنار خط طولی در نزدیکی نقطه کرنر روی حسین کعبی خطا کرد تا داور در سوت خود بدمد. یک ضربه ایستگاهی از سوی مهدی مهدوی‌کیا متخصص اصلی این ضربات و پرواز بلند محمد نصرتی دروازه شغال‌های بحرینی را گشود تا جواز صعود به جام جهانی صادر شود.

از این دست خاطرات در فوتبال ملی‌مان بسیار داشته‌ایم. حضور چند متخصص ضربات کاشته در تیم ملی که بی‌تردید متخصص‌ترین آنها مهدی مهدوی‌کیا بود، تیم ملی را صاحب ویژگی فوق‌العاده کرده بود که در سخت‌ترین و بحرانی‌ترین شرایط به کمکمان می‌آمد و گره کار را باز می‌کرد. یگانه برنامه فوتبال بی‌برنامه ایران هیچ آنتی تاکتیکی نداشت و البته هیچ‌گاه کهنه یا منسوخ نمی‌شد.

جالب این‌که این تاکتیک بشدت کارآمد همیشه با استقبال مربیان خارجی شاغل در ایران روبه‌رو می‌شد؛ مربیانی که روی این تبحر و شگرد غریزی و قدیمی فوتبال ایران بشدت حساب باز می‌کردند و در لابه‌لای انگاره‌های تاکتیکی‌شان همیشه جای ثابتی برای ضربات ایستگاهی در نظر می‌گرفتند. از چیرو بلاژویچ که با ترجیع‌بند معروف «پرندگان آسمانی» همیشه اعتقاد داشت که با متخصصی همچون مهدی مهدوی‌کیا و علی کریمی در تیمش و یکی دو جین سرزن درجه یک می‌تواند هر حریفی را به زانو دربیاورد تا برانکو ایوانکوویچ در فوتبال ساده و سرراستش همیشه یک فایل جداگانه برای ضربات ایستگاهی در نظر می‌گرفت، به گونه‌ای که تمرین این ضربات همیشه یکی از بخش‌های ثابت تمرینات روزمره‌اش بود.

حالا کارلوس کرش نیز مانند سایر اسلافش روی این تاکتیک غریزی ایران حساب ویژه‌ای باز کرده است. او که به فراست دریافته با تبحر سنتی شاگردانش روی این تاکتیک کلیشه‌ای اما بشدت کارآمد می‌تواند در بزنگاه‌های کلیدی به گل برسد و البته دست پر از زمین بیرون بیاید. بازی رفت ایران با کره جنوبی در تهران را به یاد بیاورید. آنجا که تیم ده نفره ایران آشکارا تحت تاثیر حریف قرار داشت، اما یک ضربه ایستگاهی از جناح راست که ماحصل خطای مدافعان کره روی حسین ماهینی در جناح راست بود، سبب شد ارسال بلند اشکان دژاگه روی دروازه و برگشت توپ توسط مدافعان کره با ضربه کاپیتان نکونام در ریباند کار را یکسره کند و ایران ده نفره را به 3 امتیاز ارزشمند برساند؛ 3 امتیازی که پل صعود ما به جام‌جهانی بود.

آمار می‌گوید در طول سه سال و اندی که کارلوس کرش روی نیمکت تیم ملی ایران نشسته، بیش از 30 درصد گل‌های ایران روی ضربات ایستگاهی به ثمر رسیده تا ثابت شود کرش حساب ویژه‌ای روی این اسلحه مخفی تیم ملی باز کرده است؛ اسلحه‌ای که بی‌تردید در جام جهانی بیش از همیشه به کار خواهد آمد.

در تورنمنتی که قرار است ایران بیشتر مدافع باشد و ابتکار توپ و میدان را به رقبا بدهد، تقریبا یگانه تاکتیک اصلی برای رسیدن به گل همین ضربات ایستگاهی است. بویژه این‌که در جمع شاگردان کرش بوفور متخصص ارسال این ضربات و استفاده کننده از این ضربات وجود دارد. آندو، اشکان پولادی و خسرو متخصصان ارسال‌های مواج هستند و سیدجلال منتظری، صادقی و البته جواد نکونام مردان متخصص در به ثمر رساندن این ضربات. کرش برای موفقیت در جام‌جهانی روی این ضربات و متخصصان آن حساب ویژه‌ای باز کرده. ضربات ایستگاهی اسلحه مخفی ایران است، اسلحه‌ای که می‌تواند رقبا را در عین برتری عددی و تاکتیکی در یک لحظه غافلگیر کرده و تیر خلاص را بزند.