جهان پا به توپ شد؛ یک ماه با یوزپلنگ‌ها می‌دویم

آنچه همه خوبان دارند، او یک جا دارد! قدرت و صلابت شیر، مهارت شکار پلنگ و استقامت ببر. یک جاندار بی‌همتا که آنقدر زیبا و جذاب است که حتی پیرمرد بی‌احساسی چون سپ بلاتر را مفتون خود می‌کند به گونه‌ای که بعد از رویت یک نمای گل درشت از او، بلادرنگ موافقت می‌کند که تصویرش روی پیراهن ایران در جام‌جهانی نقش ببندد. این شاید بزرگ‌ترین دستاورد ما در جام بیستم باشد.

یک نماد اصیل که بر سینه ستاره‌های این سرزمین در جام‌جهانی نقش می‌بندد. نقش و نگاری که در دل خود ناگفته‌های فراوانی دارد. واژه‌ها خود با ما گفت‌وگو می‌کنند. نیازی به غور و کاویدن نیست. یوز یک واژه اصیل پارسی است واژه‌ای که معنا و مفهومش به طرز غریبی با ویژگی‌های این نجیب زاده چهارپا قرین شده.

فرهنگ دهخدا به ما آدرس سرراستی می‌دهد؛ یوز از بن مضارع یوزیدن به معنای جستن می‌آید. یک توصیف بامسما از موجودیت گونه کمیاب ایرانی. سریع‌ترین جاندار روی زمین با سرعت اعجاب‌انگیز صد کیلومتر در ساعت. نشستن تصویر محو این شکارچی محبوب روی پیراهن تیم ملی در بطن خود سرشار از ناگفته‌هایی است که قرار است در جام بیستم به نظاره بنشینیم. تصویری که به ما یادآوری می‌کند در بزرگ‌ترین جشنواره دنیا آنجا که دنیا به آن خیره شده، ایران نیز یکی از برگزیدگان است.

یکی از 32 برگزیده. در حالی که 180 و خرده‌ای کشور بیرون از این مجال نشسته‌اند و ما را می‌نگرند. در قاب این تصویر غرورانگیز اما یوزپلنگ آریایی چه زیبا خودنمایی می‌کند و ابهت، وقار و صلابتش را از روی پیراهن سفید ایران به رخ می‌کشد. یوز ایرانی اما در دل خود با نگاهش حرف‌های دیگری هم دارد. او که نشسته بر سینه بازیکنان به دوردست‌ها خیره شده و نگاه نافذش از دل یک نقش محو نیز بخوبی هویداست، نگاهی که به افق دوردست می‌نگرد؛ افقی که امتداد آن بی تردید به موفقیت ختم می‌شود.

یوز دوست داشتنی ایران به ما و صاحبان این پیراهن مقدس یادآوری می‌کند که باید در جام جهانی به سبک یوزپلنگ به میدان جنگ رفت؛ آهسته و آرام، با زیرکی و فراست و البته با سرعت و دقت و در نهایت صید موفقیت. گاهی برای یوزپلنگ در خود دویدن لذتی نهفته است که در شکار نیست.