ضرورت نگاه اعتدالی به فوتبال

سیاه یا سفید دیدن کامل هر پدیده‌ای از جمله فوتبال، می‌تواند پیامدهایی چون باقی ماندن همه پلیدی‌ها یا نابودی محاسن آن را به دنبال داشته باشد، مثل این روزها که خیلی‌ها سعی می‌کنند فوتبال را به هر ترتیب ممکن بکوبند، انگار این رشته ورزشی بخت برگشته اهریمنی است که به جان مملکت افتاده و باید آن را نابود کرد.

بی‌تردید بررسی منطقی هر پدیده‌ای می‌طلبد که با نگاهی جامع و دور از تعصب و احساس، همه جوانب آن را سنجید تا به نتیجه‌ای منطقی و مطلوب رسید، وگرنه سوار شدن بر موج احساس و اظهارنظر‌های عوامفریبانه که گاه خود فرد نیز آنها را قبول ندارد نه هنرنمایی است و نه باعث اصلاح امور می‌شود. اگر این قبیل اظهارنظرها ذاتا با هدف اصلاح ابرو انجام شود در نهایت به کور کردن چشم می‌انجامد. متاسفانه این شرایط در روزهای اخیر بدجوری بر فوتبال خیمه زده است و بندرت پیش می‌آید که فارغ از نگاه احساسی، این مقوله فراگیر مورد بررسی قرار گیرد و البته در یادداشتی کوتاه نیز نمی‌توان بدرستی حق مطلب را ادا کرد، اما به هر حال بهتر است پیش از آن‌که درباره فوتبال صحبت کنیم، اول از خود بپرسیم که آیا همه این فوتبال قراردادهای میلیاردی، فحاشی در ورزشگاه‌ها، دلالیسم و دیگر مشکلات مربوط است یا محاسن غیرقابل انکاری هم برای جامعه دارد؟ متاسفانه کسانی این روزها بر این موج احساس و اظهارنظرهای دور از منطق روی آورده‌اند که همه شهرت خود را از همین فوتبال به دست آورده و از قِبل آن به مکنت مالی قابل توجهی دست یافته‌اند.

هر ناظر منصفی می‌داند اختلاف درآمد مشاغل مختلف در کشورهای گوناگون امری طبیعی است و این عوامفریبانه است که درآمد بالای فوتبالیست‌ها را مثلا با کارمندان مقایسه کرد، در این صورت باید پرسید مگر دستمزد کریستیانو رونالدو هم‌تراز هموطنان کارمند یا معلم پرتغالی اوست که ما هم سعی کنیم با دامن زدن به فضای ملتهب پیرامون فوتبال، جو عمومی را نسبت به ورزش متنفر کنیم؟

پیرامون موضوع شفاف‌سازی مالی نیز باید گفت آنچه آزاردهنده است حیف و میل پول بیت‌المال است، ضعف بزرگی که به نظر می‌رسد با خصوصی شدن باشگاه‌ها مرتفع خواهد شد و اگر هم ادامه یابد چون دیگر از جیب بیت‌المال پولی هزینه نمی‌شود طبیعتا حساسیت اجتماعی نسبت به آن نیز تا حد زیادی کاسته می‌شود،گرنه به طور طبیعی با ایجاد ساز و کار مناسب که یکی از آنها خصوصی‌سازی است، می‌توان به ولخرجی در فوتبال پایان داد و برای دیگر نقاط ضعف آن نیز به شکل اصولی برنامه‌ریزی کرد. حیف است ورزشی که موجب نشاط عمومی، ایجاد اشتغال مستقیم و غیرمستقیم برای شمار قابل توجهی از جوانان و میانسالان در نقاط مختلف کشور می‌شود و از طرفی در ذات خود فرصتی برای دور ماندن جوانان از انواع بزه‌های اجتماعی است چنان پلید جلوه دهیم که همه کارکردهای مثبت آن را به حداقل کاهش دهیم. بنابراین باید گفت نه افراط و نه تفریط، بلکه برای ریشه‌کن کردن مشکلات فوتبال باید نگاه میانه یا اعتدالی داشت.

امید توفیقی‌‌ /‌‌ گروه ورزش