راه تکامل ورزش را اشتباه می رویم

حجت اله اکبرآبادی / گروه ورزش
از رییس هیات بسکتبال شهرری در سال 1345 تا ریاست فدراسیون بسکتبال ، 47 سال تجربه خوابیده است و کسی که این تجربه را دارد کسی نیست جز محمود مشحون که غیر از مسوولیت هایش در فدراسیون های هندبال و بسکتبال در دهه 60 و 70 ، امسال داوزدهمین دوره ریاست مستمرش در فدراسیون دانشگاهی بسکتبال را پشت سر می گذارد . مدیری که هر چند کلی دوست و رفیق در جامعه ورزش دارد ، اما دشمنانش نیز کم نیستند ، به ویژه که تاکید دارد طی این سالها اجازه نداده است منافع شخصی در بسکتبال ، منافع ملی این رشته را تحت تاثیر قرار دهد . البته این نظر خودش است و در کنار آن نیز کاملا طبیعی است که منتقدانش کلی به کار او ایراد گرفته و مدیریتش در فدراسیون را به چالش بکشند . جدا از آنکه هیچ مدیری خالی از ضعف نیست و مهم این است که در رویکرد به مدیریت هر فردی در ورزش نقاط قوت و ضعف او توام نگریسته شوند ، اما بی شک نام محمود مشحون در ورزش و بسکتبال ایران قابل فراموشی نیست .
رییس هفتاد و یک ساله فدراسیون بسکتبال را در حالی در دفتر کارش در مجموعه ورزشی کشوری ملاقات می کنیم که نسبت به دفعه قبلی که با او سر یک میز نشسته و با او پیرامون مسائل مختلف ورزش صحبت کرده بودیم ، کمی قامتش را خمیده تر دیدیم . شروع پروسه جوانگرایی مدیریتی در ورزش و تابلوی ورود ممنوعی که جلوی مدیران بازنشسته برای حضور در انتخابات فدراسیون های ورزشی گرفته شده ، می تواند چند ماه بعد نیز جلوی چشم مدیر باسابقه ورزش ایران قرار گیرد . وقتی به او می گوییم که نگران این نیست که در سال سیزدهم خدمت متوالی اش در این رشته و همزمان با پایان دوره 4 ساله اش ، نحسی سیزده نیز او را گرفته و اجازه شرکت در انتخابات را نیابد ، تبسمی می کند و می گوید : همین الان نیز آماده رفتن هستم و حساب و کتابم در این رشته روشن ، بنابراین اینکه باشم یا نباشم همه چیز به نظر مسوولان وزارت ورزش بر می گردد و من به شخصه به نظر قانون احترام می گذارم .

**************
**با توجه به اینکه رو در روی مردی نشسته ایم که سابقه 55 ساله حضور در ارکان مختلف ورزش را پشت سرش دارد ، می خواهم ابتدا بپرسم نگاهتان به وزارت ورزش و جوانان چیست ، چون به هر صورت دو سالی از تشکیل آن می گذرد و اکنون بهتر می توان نظر داد که آیا اهداف ورزش را محقق کرده یا خیر ؟
واقعیتی که در جامعه ما وجود دارد و باید صادقانه و کارشناسانه به آن نگریست این است که شما هر چقدر که در ورزش پیش می روید ، باز هم می بینید که باید در آن جلو رفت و ابعاد ناشناخته ای از دنیای پر رمز و راز ورزش را مکشوف ساخت . مثل کتاب و موضوعی علمی است که هر چقدر در آن جلو می روید می بینید که هنوز هم باید در آن موضوعات پیش رفته و ابعاد تازه ای از آن را باز بتابانید . معتقدم ورای آنکه مدیریت ورزش چگونه باشد ، باید دید که در بستر آن چه ابزار و امکاناتی وجود دارد ، آیا این امکان هست که در آن دست به هر مانوری زد یا دست شما به علت کمبود منابع ملی و ابزارها و تجهیزات مورد نیاز بسته است . من خوب به یاد دارم که از اول انقلاب اسلامی نیز و در همان دولت های اولیه بحث تشکیل وزارت ورزش مطرح بود و دیدگاههای مختلفی در آن زمان ها مطرح می شد . آقای شاه حسینی اولین رییس سازمان تربیت بدنی بعد از انقلاب نخستین کسی بود که طی جلسه ای طرح تشکیل وزارت ورزش را مطرح کرد ، بعد ها نیز در دوره ریاست داودی شمسی و دکتر غفوری فرد این بحث مطرح شد و همانطور که می دانید در دوره علی سعیدلو این طرح در مجلس شورای اسلامی به تصویب رسید و آقای عباسی بعنوان نخستین وزیر ورزش و جوانان از مجلس رای اعتماد گرفت . بنابراین باید بررسی کرد که تبدیل سازمان تربیت بدنی به وزارت ، منجر به چه تغییرات و اتفاقاتی در بدنه ورزش شده است . گر چه من به شخصه معتقدم که این تغییر ساختاری بدون ظرفیت سازیهای لازم صورت گرفته است ، اما نکته مهم بر می گردد به نگاه مقام های ارشد دولتی و نگاه شخص رییس جمهور که چه مقدار دغدغه ورزش و مسائل آن را داشته باشد تا با تخصیص بودجه و امکانات لازم ، دست مسوول ارشد ورزش را باز بگذارد که در جهت توسعه هر چه بیشتر ورزش ، برنامه های مورد نظر خود را به اجرا بگذارد .
**یعنی با چنین نگاهی شما معتقدید ؛ چون بودجه کافی و امکانات مورد نیاز در ورزش نیست ، نمی توان دورخیز مناسبی در جهت نیل به قله های ورزش دنیا داشت ؟
همینطوره ، آخر وقتی شما به وزارت ورزش و جوانان نگاه می کنید باید تمام بسترهای لازم را برای انجام کارهای اساسی در ورزش در آن ببینید . آما وقتی پول نیست ، ابزار و تجهیزات لازم نیست ، نتیجه اش این می شود که باید با حداقل ها ساخت و با سیلی صورت را سرخ نگه داشت . در نظر بگیرید که امروز دکتر گودرزی بعنوان مدیری آکادمیک و تحصیلکرده ورزش ، زمانی در راس وزارت قرار گرفته که دولت با مشکلات اقتصادی مواجه بوده و به تبع آن بودجه ورزش نیز مشمول این بی پولی شده . حرفم در نهایت این است که باید بین انتظارها و امکانات همخوانی و هماهنگی لازم وجود داشته باشد . متاسفانه لوازم و امکانات ورزش را بر اساس وزارتخانه ندیده اند و برای همین طبیعی است که وقتی امکانات و پول نباشد ، دست هر مدیری بسته می شود . با این رویکرد دکتر گودرزی زمانی به ورزش آمده که با چالش کمبود بودجه مواجه است . به این چالش اضافه کنید مسائل و مشکلات دو باشگاه استقلال و پرسپولیس را متوجه شوید وزیر ورزش با چه مسائل و دغدغه های کلانی دست به گریبان است .
** اما به هر حال دکتر گودرزی یا هر فرد دیگری لزوما با شناخت از این مشکلات و کمبودها ، باید با برنامه وارد حوزه ورزش شده باشند و در عین حال نیز برای برون رفت از وضعیت موجود نسخه شفابخش داشته باشند ؟
قبول دارم ودر این مسئله شکی نیست ، اما به هر حال وقتی بودجه محدود باشد دست مدیران هر چقدر نیز که توانمند باشند، بسته می شود . البته بحث من ناظر به این دولت و آن دولت هم نیست ، بلکه حرفم این است که چونه ورزش را از ابتدا کوچک گرفته اند و برای همین نیز مشاهده می شود که با وجود اینکه هر مسوولی آمده تلاش کرده ، میزان این بودجه را افزایش دهد ، اما همچنان کمبود بودجه دغدغه ورزشی هاست . در حقیقت امروز ما در ورزش وارث بی توجهی گذشتگان هستیم . به هر حال اگر می گویم ساختارهای لازم در وزارت ورزش تعریف نشده است ، یکی اش هم به این بر می گردد که فدراسیون ها بعنوان زیر مجموعه وزارت از تشکیلاتی مناسب برخوردار نیستند. در نظر بگیرید که 4 اتاق نمی تواند پاسخگوی تشکیلاتی چون فدراسیون بسکتبال باشد . شاید شما بگویید که امروز وضع این است و در گذشته امکانات و پول خوبی در اختیار ورزش بوده ، قبول اما سئوال من این است که چرا آن موقع فکری برای نیازهای امروز ورزش نشد .
** خب این مشکل امروز و دیروز ورزش نیست . روزمرگی ورزش قدمتی دیرینه دارد و ما عادت داریم که وقتی به مشکلی بر می خوریم به فکر چاره بیافتیم .
بله ، روزمرگی آفت بزرگ ورزش را طی این همه سال تشکیل داده است . در نظر بگیرید که روی همین کمبودها و نداشتن ها ، امروز مسابقه های قهرمانی کشور که زمانی ارج و قربی ویژه داشت جمع شده است ۀ می گویید چرا ؟ چون هر استانی که می خواست میزبان شود ، امکانات خوابگاهی و تغذیه ای برای تعداد زیادی ورزشکار و مربی و سرپرست نداشت . پول هم که نیست برای همه هتل گرفته شود و هزینه سرسام آوری دارد ، روی این اصل از این هدف بزرگ خود دور شده ایم .
** خب با این وضع، چاره کار چیست ؟
بدیهی است در جهت رفع کمبودها و امکانات باید به عقب برگردیم و فونداسیون ورزش را درست کنیم تا بتوان بنایی خوب را روی آن پایه ریزی کرد.هیچ عیبی نیز ندارد که برای این کار اساسی در ورزش چند سال وقت بگذاریم و از اساس مشکل ورزش را درست کنیم . مسلم بدانید این کار اگر صورت گیرد ، دیگر نباید روزمرگی آسیبی برای ورزش ایران باشد . تصور کنید که با این همه مانور بر روی برگزاری بازیهای غرب آسیا در کیش ، به خاطر بی پولی مجبور می شویم این بازیها را به تعویق بیندازیم.
** آیا طی این مدت نکته و موردی در ورزش بوده که نظرتان را جلب کرده باشد . مثل اینکه اگر فلان اتفاق در ورزش ما می افتاد ، الان وضعیتی متفاوت تر در ورزش می داشتیم ؟
خیلی چیزها هست که خلاء شان را در ورزش حس می کنم . مثل اینکه امروز آن ارتباط و تعاملی که باید بین ورزش دانش آموزی و مجموعه ورزش نیست . فارغ از شعارها را می گویم . با اینکه وزارت آموزش و پرورش ملات کار ورزش را در اختیار دارد و باید ارتباط و تعاملی خوب بین دو وزارت ورزش و جوانان و آموزش و پرورش باشد ، اما با وجود تمام قدم های برداشته شده در این رابطه ، این اتفاق هیچوقت نیفتاده است . موضوع بعد نیز این است که باید نیازهای ورزش بررسی و آسیب شناسی شود تا هر حرکت ما ختم به خیر شود . نه آنکه بدون آسیب شناسی با هر ماشینی در جاده راه بیافتیم و هر جا این ماشین از کار افتاد و خاموش شد ، هلش دهیم و بعد نیز که از نفس افتادیم تازه ببینیم ، مشکل کارمان کجاست . ببینید ما در بازیهای آسیایی قبلی با 60 مدال عنوان چهارم را بدست آوردیم و در المپیک لندن نیز با 12 مدال عنوان هفدهمی را کسب کردیم که برای ورزش ما بسیار ارزشمند است . طبیعتا باید بعد از این بازیها می نشستیم و بررسی می کردیم که برای حفظ این عناوین و برداشتن قدمی به جلو ، چه باید در ورزش صورت دهیم . یعنی باید مسوولان ارشد دولت به یاری ورزشی ها می شتافتند تا با تزریق بودجه و امکانات کافی ، شرایط برای دفاع از این جایگاهها و احتمالا برداشتن قدمی به پیش فراهم شود . متاسفانه ما نه تنها از چنین مباحثی غافل می شویم ، بلکه فکر می کنیم با انتخاب وزیر همه چیز حل می شود . در حالی که وزیر را در جاده خاکی انداختن نه تنها کار درستی نیست ، بلکه آسفالت شدن این زمین نیز نیاز به گذشت زمان دارد و این در حالیست که ما زمانی برای برگشت به عقب نداریم .
در نظر بگیرید که 30 سال پیش در سال شش تیم از ایران به مسابقان برون مرزی اعزام می شد ، در حالی که امروز هر ماه بیش از 10 تا 12 اعزام در عرصه ورزش صورت می گیرد . خب در چنین شرایطی فکر می کنید امکانات موجود باید با 30 سال پیش یکسان و برابر باشد .
** جدا از تمام مواردی که شما در زمینه کمبود بودجه و امکانات می گویید ، بی برنامگی را نیز باید به این معضلات افزود . ما کمتر از شش ماه دیگر بازیهای آسیایی را در شرایطی پیش رو داریم که به نظر نمی رسد کار خاصی در این مورد صورت گرفته باشد . شما نیز چنین نظری دارید ؟
بله ، همینطوره . ما بعد از المپیک لندن نزدیک به دو سال را به سادگی از دست دادیم و چالش های موجود مسئله قابل کتمانی نبود . شما ببینید کشورهای دیگر چه کاری را انجام می دهند ، کشور قطر برای میزبانی بازیهای جام جهانی در سال 2022 با کلی خرج کردن و رایزنی ، موفق می شود زمان این بازیها را عوض کرده و در زمستان برگزار کند. در حقیقت آنها افق نگاهشان به 8 سال بعد است و ما در برنامه ریزی کوتاه مدت نیز دچار مشکل هستیم . براستی طی این دو سال به دنبال چه چیزی بودیم که به درد ورزش بخورد و بتوانیم امروز آن را ارایه دهیم .
** علتی که برای این هدررفت زمان مطرح شد ، موضوع تغییر اساسنامه کمیته ملی المپیک بود ، آیا واقعا این اساسنامه مشکل داشت ؟
اگر از من می پرسید ، می گویم نه . مگر طی سال های گذشته که ما با این اساسنامه عمل کردیم مشکلی بوجود آمد .
** و گفته می شود که از داخل برای تغییر اساسنامه به کمیته بین المللی المپیک نامه نوشته اند ؟
اگر هم چنین چیزی بوده من اطلاع ندارم .
** اما شما عضوی از هیات اجرایی کمیته ملی المپیک هستید ؟
ما را در تمام تصمیمات دخالت نمی دادند . شما ببینید امروز همه چشم شان به جوانان و قهرمانان ملی این کشور است که با جنگندگی ، غیرت و صرف فعل خواستن برای ایران در میادین مختلف افتخار آفریده اند . اما در مقابل ما برای آنان چه کرده ایم . در شرایطی که امروز کشورهای رقیب ما در آسیا به شدت کار کرده ودر جهت بهتر شدن تلاش کرده اند ، ما نه تنها کار خاصی را برای قهرمانان خود نکرده ایم ، بلکه مدام نیز توی کار یکدیگر گذاشته و همدیگر را ضعیف کرده ایم . با تمام این حرفها من به آینده خوشبینم .
** از چه لحاظ ؟
از این نظر که مجموعه وزارت ورزش از وزیر گرفته تا معاونان و مدیران آن به همراه کمیته ملی المپیک ، جملگی ورزشی اند . شما کی در ورزش ایران سراغ داشته اید که این همه مدیر شناخته شده در مدیریت ورزش متمرکز شوند . ضمن آنکه در این دوره نیز دو المپین ورزش ایران در هیات اجرایی کمیته ملی المپیک حضور دارند که نکته مثبت و در خور توجهی است .
** با این حساب ارزیابی مثبتی از حضور محمود گودرزی در راس ورزش ایران دارید ؟
همینطوره .
** از کجا اینقدر اطمینان دارید ؟
آشنایی من به ایشان به امروز و دیروز بر نمی گردد . علاوه بر اینکه در دوره ای با وزیر ورزش هم کلاس بوده ام ، طی این سالها نیز گاها با هم ارتباط داشته ایم . تا آنجا که می دانم وی کاری را که نمی تواند انجام دهد ، هرگز به زبان نمی آورد . ضمن آنکه آدمی نیست که زبان باز باشد و در کلام و عملش صداقت دارد .
** و در عین حال معتقدید که تا امروز کار خاصی برای بازیهای آسیایی اینچئون کره جنوبی نشده است ؟
بله ، به هر حال برای انجام هر کاری باید پول باشد و چون نیست ، بخش زیادی از کارها زمین مانده است . به هر حال هر کاری را نیز که باید مورد توجه قرار دهیم از سال 93 آغاز می شود و باید طی 5 ، 6 ماهی که فرصت داریم به خوبی تیم ها و قهرمانان ملی را مهیای حضور در این بازیها کنیم . اما فعلا دست خالی است و انگار زمین ورزش را شخم زده اند و چیزی به لحاظ بودجه و پول در آن نیست . گر چه رییس جمهوری محترم به تازگی قول داده اند که بودجه لازم را برای حضور در جام جهانی فوتبال و همینطور بازیهای آسیایی تامین خواهند کرد ، اما به هر حال نباید تمام نگاهها معطوف فوتبال شود . در حال حاضر 4 رشته توپ و توری ورزش ایران شامل والیبال ، فوتبال ، هندبال و بسکتبال جهانی شده اند و منطق اقتضا می کند که با حمایت لازم ازاین رشته ها این امکان را فراهم آوریم که آنها حضوری شایسته در رقابت های جام جهانی داشته باشند . برای همین نیز معتقدم که در این شرایط بی پولی وزیر ورزش کار بسیار سختی را پیش روی خود می بینند .
**با توجه به مقام سومی بسکتبال در دور قبلی بازیهای آسیایی در گوانگجو چین ، چه برنامه ای دارید که این عنوان را به قهرمانی تبدیل کنید ؟
به هر حال به همگان حق می دهم که از بسکتبال انتظار قهرمانی داشته باشند . این نیز بدین خاطر است که بسکتبال طی این 12 سال در هر میدانی با افتخار و مدال بازگشته است و حالا نیز باید در جهت این خواست قدم برداریم . اما واقعیت این است که بسکتبال با وجو این همه حرکت های رو به جلو هنوز از داشتن یک تمرین مناسب محروم است . در حقیقت امکانات موجود جوابگوی یک بسکتبال جهانی و المپیکی نیست و همچنان انتظار ما از دولتمردان این است که به بسکتبال التفات ویژه ای داشته باشند . بسکتبالی که در رده های پایه موفق عمل کرده و تیم جوانان ما سه بار راهی رقابت های جهانی شده و تیم ملی نیز امسال برای دومین بار مجوز حضور در رقابت های جهانی را بدست آورده است . می خواهیم بگویم که چنین مجموعه ای که موفق عمل کرده با چه ابزاری می خواهد موفقیت های خود را استمرار بخشد . آیا یک سالن آزادی تنها می تواند پاسخگوی مسابقات ، تمرینات و برنامه های آموزشی فدراسیون باشد ؟ !در حال حاضر ما سالی سه بار کف سالن آزادی را به دلیل ترافیک مسابقات و برنامه ها ساب و لاک می زنیم.
** و هنوز هم کسی به فریاد همه ساله شما در جهت اختصاص زمین در تهران برای ساخت مجموعه ی استاندارد و شیک بسکتبال توجه نکرده است ، به نظر می رسد که این مسئله به دلیل نبود زمین مناسب در تهران باشد ؟
اتفاقا زمین هست ، اما گوش شان را به روی خواسته ما بسته اند . همین زمین موجود در بالای ورزشگاه زمین کشوری که اکنون خاک می خورد ، بسیار مناسب است و خودم چند بار اقدام کردم ، اما معلوم نیست متعلق به کدام ارگانی و سازمانی است که جواب ما را نمی دهند . اصلا چرا راه دور برویم ورزشگاه حیدرنیا و همین کشوری نیز می توانند در اختیار ما قرار گیرند . طی این سالها من فقط التماس کرده ام و به نظر می رسد که عزمی ملی باید پشت قضیه قرار گیرد تا بسکتبال ایران بتواند با تامین زمین لازم ، مجموعه ای مجهز و استاندارد را برای خود بسازد . ببینید ما 12 سال پیش در غرب آسیا جایگاهی نداشتیم ، اما امروز چراغ بسکتبال ایران در تمام مجامع آسیایی روشن است و این موقعیت ها به سادگی به دست نیامده است .
** و به نظر می رسد که این انتظار به دوره مدیریتی شما وصال ندهد ۀ اگر اشتباه نکنم خرداد ماه 93 دوره 4 ساله ریاست شما تمام می شود ؟
بله تیر ماه تمام می شود .
**و با توجه به تابلوی ورود ممنوع حضور بازنشسته ها در انتخابات فدراسیون ها ، به نظر می رسد که شروع سال سیزدهم ریاست شما ، به نوعی نحسی اش را به شما نشان دهد . در این زمینه چه خواهی کرد ؟‌
من تابع قانون هستم و باید دید نظر مسوولان وزارت ورزش و جوانان چیست . بی شک اگر نظری روی ادامه حضور من نباشد ، به شخصه اصراری برای ماندن ندارم و با طیب خاطر از بسکتبال می روم .
** یعنی دوست ندارید بمانید ؟
چرا دوست نداشته باشم ، به ویژه اینکه می خواهم شاهد به بار نشستن برنامه هایم باشم . اما به هر حال باید به قانون احترام گذاشت . البته می دانم که عده ای دوست ندارند من بمانم و طی این مدت نیز به انحاء مختلف علیه من زده اند . اما مطمئن باشید تا آخرین روز به کارم با قدرت و انگیزه لازم ادامه می دهم . حتی اگر یک لیتر بنزین داشته باشم ، آن را نیز در باک بسکتبال می ریزم و تا قطره آخر گاز می دهم .
**و جای سئوال است که چرا بسکتبال با تمام این موفقیت ها هنوز نتوانسته به ثباتی پایدار در بسکتبال قاره برسد . مثل والیبال که بعد از تثبیت جایگاهش در آسیا ، رویکرد خود را جهانی کرد و در این جهت قدم برداشت ؟
مطلب درست است ، اما خب همانطور که عرض کردم باید ابزار این کار نیز در اختیار ما باشد . البته ما از آسیا عبور کرده ایم ولی اگر سئوال شما بر می گردد به شکست سال 2011 از اردن که باید بگویم ما در آن سال مغلوب دسیسه مهندسی شده ای شدیم که مافیای بسکتبال قاره اجازه نداد تا ما مجوز حضور در بازیهای المپیک 2012 لندن را بگیریم . بطور مسلم ما باید در جهت تثبیت موقعیت خود به دنبال استعدادها در بسکتبال باشیم و برای یک لحظه نیز از پشتوانه سازی غافل نشویم . داشتن خانه ها و مدارس بسکتبال در استان های مختلف کوچکترین سهم و حق بسکتبال است . امروز بسکتبال در تمام استان ها فعال است ، ما فقط 5 استان مدرسه بسکتبال دارند ، یعنی منهای استان های کرمانشاه ، همدان ، اصفهان ، مازندران و گلستان ، بقیه استان ها دارای خانه بسکتبال نیستند و این یک نقیصه بزرگ است . همین امروز صبح و قبال از اینکه در خدمت شما باشم ، از زنجان تماس گرفتند و اشاره داشتند که جوانی با معدل قدی دو متر و 7 سانتی متر دارند که می تواند بعنوان یک پدیده در بسکتبال ایران مطرح شود . خب اگر امکانات و ابزار لازم در تمام استان ها فراهم باشد ، هیچ استعدادی هرز نمی رود . در نظر بگیرید که در تهران نیز خیلی ها نمی توانند خود را به ورزشگاه آزادی برسانند ، به ویژه دانش آموزان که دوری راه برایشان معضلی بزرگ به حساب می آید . برای همین نیز هست که من طی این سالها تاکید کرده ام نیاز است که بسکتبال در دل پایتخت دارای سالنی مجهز و استاندارد باشد . بنابراین ما تا یک جایی می توانیم در بسکتبال رشد کنیم و رشد بیشتر منوط به وجود امکانات و تجهیزات است که فعلا آنها را در اختیار نداریم .
** در جام جهانی اسپانیا نیز با قرعه سختی مواجه شده ایم ؛ اسپانیا ، مصر ، فرانسه ، صربستان و برزیل ۀ با اینها چه خواهیم کرد و هدفگذاری بسکتبال در این ارتباط چیست ؟
هدفگذاری ما از اول این بود که جزو 16 تیم این رقابت ها باشیم ، اما قرعه کشتی انجام شده و هم گروه شدن با تیم هایی قدرتمند این هدف ما را به هم زد . با این حال همانطور که می دانید ورزش رو ندارد و هر اتفاق غیر قابل پیش بینی محتمل است . به هر حال ایرانی ها در شرایط سخت دو برابر موجودیت خود در عرصه های ورزشی نمایش داده اند و من امیدوارم در روزهایی که تیم ملی برابر این تیم ها به میدان می رود ، روز خوب بسکتبال ایران باشد .
** و بچیروویچ سرمربی تیم صحبت از جوانگرایی در تیم ملی به میان آورده است . آیا در بازیهای جهانی که میدان مهمی برای بسکتبال است با جوانگرایی موافقید یا ترکیب تیم ملی را با قدرت چند سال اخیر این تیم راهی بازیهای جهانی اسپانیا می کنید ؟

هدف بالاتر و مهمتر ما از جام جهانی ، بازیهای آسیایی اینچئون کره جنوبی است و باید در آنجا صاحب موفقیت شویم . می خواهیم بگویم در جام جهانی تکلیف ما مشخص است و همین که بازیهای خوبی ارایه دهیم ، ما را کفایت می کند اما در بازیهای آسیایی باید قهرمان شویم . در حقیقت در جام جهانی باید بخشی از اهداف اینچئون را تعقیب کنیم . اما اینکه تیم ملی جوان شود یا تلفیقی از جوانان و با تجربه های ، اینها به نظر سرمربی تیم بستگی دارد . به هر حال اینکه اسکلت تیم ملی چگونه باشد ، همه چیز تیر ماه 93 روشن می شود ، زمانی که بازیکنان به اردو می آیند و با توجه به فرصت 20 روزه ای که در آن زمان در اختیار داریم ، تصمیمی را خواهیم گرفت که به نفع بسکتبال باشد .
** شما بارها در باره استخدام مربی خارجی برای تیم جوانان ایران صحبت کرده اید ، بالاخره این مربی چه کسی و از کدام کشور است ؟
تجربه نشان داده هنوز در راه قهرمانی و رشد بیشتر بسکتبال به مربیان حرفه ای نیاز داریم ، به ویژه در رده جوانان که ضرورت آن حس می شود . در حال حاضر رزومه چند مربی خوب خارجی از چند کشور را تحت بررسی داریم و به محضی که مذاکراتمان نتیجه بدهد ، آن را اعلام خواهیم کرد .
** و سئوال آخر ، قطار بسکتبالی که بارها تاکید کرده اید نمی ایستد ، تا چه زمانی به حرکت خود ادامه می دهد ؟
هر که می خواهد سوار این قطار شود باید در ایستگاهش سوار شود و مسلما قطار بسکتبال از سنگ اندازی ها باز نخواهد ایستاد . مطمئن باشد اگر 5 ثانیه نیز از حضورم در بسکتبال باقی باشد ، با قدرت ادامه می دهم و نگران جوسازیها هم نیستم و مسلما این قطار در ایستگاهی که باید بایستد ، متوقف می شود .