مگر سوخت هواپیما دست مدارس را بگیرد

این پیشنهاد دنباله تصمیم دولت قبل است که در بودجه سال 92 پیش‌بینی کرد به‌ازای هر نخ سیگار یک تومان به ورزش مدارس اختصاص یابد؛ آن زمان دولت سعی داشت با این تصمیم از بابت دود شدن هر نخ سیگار در کشور که تعدادش در سال به 60 میلیارد نخ می‌رسد، 60 میلیارد تومان درآمد کسب کند و به حرکت لاک‌پشتی توسعه فضاهای ورزشی در مدارس تا حدی سرعت بخشد.

حالا نیز مجلس روی کمبودهای مدارس دست گذاشته و قبض‌های گاز و سوخت هواپیما را هدف گرفته تا اگر دولت توان اختصاص مستقیم بودجه به تجهیز مدارس را ندارد در عوض، مصرف‌کنندگان این دو نوع انرژی، هزینه‌های مورد نظر برای ایجاد سیستم گرمایشی ایمن و استاندارد در مدارس را تامین کنند.

هم‌اکنون 150هزار کلاس درس که یا با بخاری نفتی گرم می‌شود یا با گاز، یکی از دغدغه‌های آموزش و پرورش است؛ یعنی 150 هزار نقطه خطر که مدارس و دانش‌آموزان را تهدید می‌کند.

برای رفع دغدغه‌های ناشی از این کلاس‌های ناایمن، هزار میلیارد تومان بودجه لازم است که تا امروز فقط برای تجهیز یک پنجم از این کلاس‌ها بودجه در نظر گرفته شده است.

پس هنوز چهارپنجم از این تعداد یعنی 120 هزار کلاس که به طور غیر استاندارد و ناامن گرم می‌شود، محل نگرانی است که باید برای ایمن‌سازی‌اش کاری کرد.

تصمیم نمایندگان عضو کمیسیون آموزش مجلس نیز در همین جهت است، چون آنها می‌خواهند بجز راه‌های اصلی تامین اعتبار، راه‌های فرعی را هم امتحان کنند تا شاید پرونده سیستم گرمایشی مدارس یک بار برای همیشه بسته شود.

اما در این میان یک سوال مطرح است که از اصل موضوع مهم‌تر به نظر می‌رسد و آن اجرایی شدن این قبیل تصمیمات و رسیدن اعتبارات پیش‌بینی شده به مدارس است.

هم‌اکنون با این که 11 ماه از سال 92 می‌گذرد هنوز حتی یک ریال از بابت فروش سیگار به آموزش و پرورش داده نشده است.

اکنون نیز گرچه اختصاص بخشی از درآمد حاصل از قبض‌های گاز و فروش سوخت هواپیما تصمیمی منطقی به نظر می‌رسد، اما مهم‌تر از آن عملی شدن این تصمیم است؛ تصمیمی که اگر در پیچ و خم وصول و تخصیص اعتبارات گم نشود، به سود مدارس کشور تمام می‌شود.

مریم خباز ‌-‌ گروه جامعه