بازگشت هفت‌تیرکش

این روزها همه ما به تیراندازی‌های مدرن عادت کرده‌ایم. دوست داریم دشمن را به رگبار ببندیم و بعد خیلی سریع خشاب را عوض کنیم و سراغ دشمن بعدی برویم. با تجربه‌کردن «ندای خوارز: هفت‌تیرکش» اولین چیزی که به نظرمان می‌رسد، احساس خوب استفاده از سلاح‌های فراوان دوران وسترن است. به دلیل فناوری ضعیف این اسلحه، روش‌های بازی‌کردن شما تغییر خواهد کرد. برای مثال سلاح ریولور را در نظر بگیرید. اینجاست که شش گلوله موجود در آن ارزش بالایی دارد و هر کلیک شما برای شلیک، اهمیت زیادی پیدا می‌کند. از آنجا که مجهز‌کردن مجدد سلاح‌ها براحتی تعویض خشاب سلاح‌های پیشرفته‌ نیست، باید حساب تمام تیرهایی را که می‌خواهید شلیک کنید، داشته باشید. یکی از سلاح‌های فوق‌العاده قدرتمند و مرگبار بازی، شات‌گان دو لول است و تقریبا هر چیزی را که هدف قرار دهید با یک شلیک به‌کلی نابود می‌کند. اما بترسید از آن روزی که تیر شما خطا رود؛ زیرا آن روز، روز به زانو افتادن شماست! هفت‌تیرکش، بازیکن را در نقش یک کابوی حرفه‌ای به اسم سیلاس گیریوز قرار می‌دهد که تصمیم گرفته از گذشته خود فاصله گرفته و دیگر آن کسی نباشد که حاضر بود هر کسی را که در معرض دیدش قرار داشت، آبکش کند صرفا به این دلیل که بتواند نوشیدنی‌اش را با آرامش بخورد. دیری نمی‌پاید مردم از هر قشری دور سیلاس سالخورده جمع می‌شوند تا به داستان او درباره انتقام و کشتار گوش فرا دهند.

با این‌که داستان بازی کاملا قابل پیش‌بینی است، اما همچنان دنبال‌کردن آن لذتبخش است. سیلاس، قصه‌گوی چندان خوبی نیست زیرا ممکن است جزئیاتی را فراموش کند و استفاده بازی از این ویژگی به عنوان مکانیک روایت داستان باعث شده سکانس‌های اکشن بازی که به شکل مضحکی بسیارند، به نوعی توجیه شوند. همچنین این قضیه موجب خلق موقعیت‌هایی در گیم‌پلی شده که شاید در حالت عادی بتوان بعضی از آنها را باگ نامید. مثلا گاهی که راوی احساس می‌کند موردی را از یاد برده است، سرعت گیم‌پلی آهسته‌تر شده یا حتی ممکن است نردبانی که ناگهان از ناکجاآباد ظاهر شده و راه شما را برای پیشروی در بازی مهیا می‌کند، جرقه‌ای از تصوراتی باشد که پیرو صحبت شنوندگان در خلال قصه در ذهن راوی مجسم شده‌اند.

شاید آن دوره غرب وحشی وحشی بوده باشد، اما در تاریخ کوتاه آمریکا نام‌های بسیاری از افراد آن روزگار به ثبت رسیده و جای بسی خوشحالی است که شاهد شکل و شمایل کارتونی افرادی چون Billy the Kid و بوچ کاسیدی در بازی هستیم. از آنجا که دایره سلاح‌های موجود در هفت‌تیر‌کش بسیار کوچک‌تر از عناوین تیراندازی مدرن است، سازنده‌ها تلاش کرده‌اند در عوض، هریک از این سلاح‌ها را متمایز از دیگری خلق کنند و قدرتی متناسب به آنها اختصاص دهند و صداهای آنها نیز به طور کلی بسیار خوب کار شده‌اند.

به طور قطع از یک سلاح بیشتر استفاده خواهید کرد، اما در بعضی موقعیت‌ها به نوع خاصی از سلاح‌ احساس نیاز خواهید کرد. با وجود این به اندازه کافی سلاح در گوشه و کنار مرحله وجود دارد تا هیچ‌گاه در موقعیتی غیر قابل عبور قرار نگیرید؛ حتی اگر سلاح مناسبی هم در دستتان نباشد.

مبارزات بازی سریع و کشنده است، یکی دو گلوله کافی است تا دشمن‌ را از پا بیندازید. البته خود سیلاس نیز از این قاعده مستثنا نیست. بازی از سیستم بولت تایم نیز بهره می‌برد که با آهسته‌کردن زمان، اجازه رویت گلوله‌ها را به مخاطب می‌دهد. این سیستم به صورت نوار تمرکز در گیم‌پلی پیاده‌سازی شده که نگهداری و استفاده درست از آن در کنار حرکات تاکتیکی، کلید موفقیت شما در مبارزات روی درجه‌های سختی بالاتر است.

اگر می‌خواهید لذت بیشتری از بازی ببرید توصیه می‌کنم حتما به سراغ این درجات بروید. فعال‌کردن قدرت تمرکز به شما امکان می‌دهد گروه‌های وسیع دشمنان را براحتی از بین ببرید، اما نوار آن بسرعت تخلیه می‌شود. با کشتن زنجیروار دشمنان، امتیاز تجربه بیشتری به شما تعلق می‌گیرد که از این امتیازها می‌توانید برای آزاد‌کردن توانایی‌ها در یکی از سه شاخه موجود استفاده کنید.

شاخه هفت‌تیرکش اجازه‌ می‌دهد با هر دو دست ازسلاح بهره بگیرید. با انتخاب شاخه رنجر می‌توانید دشمن‌ها را از فواصل دور هدف قرار دهید و در نهایت شاخه سوم که تله انداز نام دارد، شما را به سمت استفاده از شات‌گان و تعداد بسیاری دینامیت سوق می‌دهد. در طول یک بار تمام‌کردن بازی به اندازه کافی امتیاز به دست خواهید آورد تا گریزی به توانایی‌های هر سه شاخه زده و امتحان کنید تا ببینید کدام یکی، با سلیقه و سبک شما جور در می‌آید.

با تمام‌کردن بازی، مد (New Game Plus) در دسترس قرار می‌گیرد که در آن می‌توانید با حفظ‌کردن تمام توانایی‌هایی آزاد شده قبلی، بازی را بار دیگر آغاز کنید. به نظر می‌رسد در بعضی مواقع بیش از حد از سیستم‌های فرعی سخت استفاده شده است. علاوه بر حالت صحنه آهسته معمولی، موارد نادری وجود دارد که در کمین گروه‌های دشمن قرار می‌گیرید و با زدن دکمه‌های سریع باید گیم‌پلی را انجام دهید. به قول سازنده‌ها از دست دادن یک دکمه باعث نمی‌‌شود با صفحه اتمام بازی رو‌به‌رو شوید، ولی در عوض شما را مجبور می‌کند دشمنان را به همان صورت معمولی نابود کنید و این مواقعی است که پرش‌های ناخوشایند در جریان روان بازی به چشم می‌خورد.

در درجات سختی بالاتر، این موضوع ناعادلانه‌تر هم می‌شود. متاسفانه چنین صحنه‌هایی بشدت اسکریپت یا از پیش تعیین‌شده است؛ به این معنی که هرقدر تلاش کنید در آن موقعیت قرار نگیرید، بازی در نهایت شما را در آن می‌اندازد تا با سرپناه کم، دشمنان فراوان را بکشید. ضمنا بعضی از توانایی‌ها گویا برای کنسول‌ها طراحی شده‌ است، مثلا یکی از آنها هنگام صحنه آهسته هدف را روی دشمن قفل می‌کند و آن حس خوب هدایت گلوله با ماوس را در PC به طور کامل از بین می‌برد. دوئل‌کردن یکی از بخش‌هایی است که در قسمت تکنفره زیاد استفاده شده است. حتی روشی جدا برای انجام این کار وجود دارد، ولی متاسفانه بیشتر ناامیدکننده است تا فرح‌بخش.

شما باید هدف را روی بدن دشمن نگه داشته تا دقت خود را بالاتر ببرید و از طرفی با فشردن دکمه‌ها جهت دست را به سمت غلاف سلاح نزدیک‌تر برده تا سریع‌تر آن را بیرون بکشید. بعد از تجربه نه چندان دلچسب و بعضا تلخ نسخه‌های قبلی، هفت‌تیرکش که به نسبت آنها کوچک‌تر و کم خرج‌تر بوده و بدون سروصدای آنچنانی عرضه شد، ما را به آینده این مجموعه امیدوار کرده است. به نظر می‌رسد ندای خوارز: هفت‌تیرکش به همان ریسمانی چنگ انداخته که توم رایدر را با نگهبانان روشنایی بالا کشید!

مجید رحمانی