پنج عکس تاریخی و دیدنی ایران - کره جنوبی

بدون شک از 26 رویارویی قبلی تیم ملی مقابل یکی از قدیمی ترین و سنتی ترین رقبایش در آسیا حتی از بازی های دوستانه می توان تصاویر و لحظات ماندگاری را به خاطر آورد که برخی هایشان شیرین و بعضی دیگر تلخ و گزنده اند اما شاید مزمزه کردن 5 تصویر به یادماندنی و شیرین از بازی های قبلی دو تیم در فاصله یک روز مانده تا رویارویی سرنوشت ساز اولسان برای دوستداران تیم ملی جالب باشد و تصاویر مربوط به این لحظات جاودانه فریم به فریم از جلوی چشمان شان عبور کند.

1)باید به 36 سال قبل برگردیم ،به بازی های مقدماتی جام جهانی،ورزشگاه آزادی تهران و 80 هزار تماشاگری که آمده اند برد تیم ملی مقابل کره را ببینند.بازی رفت در بوسان بدون گل تمام شده و چشم امید مردم به این بازی است تا مسیر رسیدن به آرژانتین هموار شود اما دوگل از لی یونگ میو در دقایق 28 و 82 سوز پاییزی را به استخوان های تماشاگران نشسته روی سکوهای سیمانی می رساند تا اینکه در اوج نا امیدی بالاخره شگفتی خلق می شود.حسن روشن مهاجم خوش چهره تیم ملی دو بار در دقایق 89 و 90 دروازه کره را باز می کند آن هم با مینیسک پاره و پای لنگان.این یک شاهکار است که خلق شده وتیم ملی به اولین صعود امیدوار می ماند.

2)در ورزشگاه کارگران پکن 65 هزار چینی طوری کنار هم نشسته اند که انگار با خط کش فواصل نشستن شان از هم تنظیم شده و از دور شبیه یک ارتش ساکت و منظم به نظر می رسند.اما دقیقه 107 بازی ایران- کره در نیمه نهایی بازی های آسیایی 1990 خیلی از آن چشم بادامی های بی سر و صدا را هم به واکنش وا می دارد.لحظه گل رویاریی سیروس قایقران که توپ را با مهارت تمام از روی سر و دست های چوی اینگ یونگ عبور می دهد فراموش نشدنی است اما بیرون رفتن مهدی فنونی زاده از خط عرضی زمین برای اینکه از آفساید شدن گل جلوگیری کند هم یک شاهکار است.با این حال زیباترین صحنه آن مسابقه برای دوستداران تیم ملی لحظه ای بعد از گل رخ می دهد آنجا که کل تیم ایران مثل یک کپه سفید رنگ ریخته روی سر سیروس اما وقتی مجتبی محرمی می خواهد روی این کپه آوار شود با خالی شدن زیرش به آن سوی بازیکنان می افتد وروی زمین می غلتد تا برای لحظه ای گیج شود!

3)شاید لحظه لحظه آن برد 6-2 در ورزشگاه آل مکتوم دوبی برای دوستداران تیم ملی ایران شیرین و خاطره انگیز باشد اما از آن جدال عجیب ماندگار چند صحنه هیچ گاه فراموش نمی شوند.یکی از آنها مربوط به گل سوم بازی است که علی دایی از زاویه ای بسته و از میان پاهای هونگ میونگ بو مدافع میانی و شاخص کره – که بعدها به کادر فنی تیم ملی کشورش رسید - توپ را به تور کناری دروازه حریف کوبید .شادی بعد از گل دقیقه 88 او که مثل هواپیما دست هایش را باز کرده بود و سریع می دوید هم هیچ گاه از یادها فراموش نمی شود اما جالب تر از آن ، چهره پارک جونگ هوان سرمربی کره بود که لحظه ای بعد از گل ششم دوربین روی چهره او زوم شد؛پارک داشت اشک می ریخت یا چهره او شبیه انسان های ماتم زده بود که آماده اشک ریختن بود.این قیافه ماتم زده را هیچ وقت فراموش نمی کنیم.

4)جام ملت های آسیا 2004 ،ورزشگاه شاندونگ چین،مرحله یک چهارم نهایی .هر گل تیم ملی با گلی از کره جواب داده می شود.این یکی از جذاب ترین و با کیفیت ترین بازی های تاریخ ایران – کره جنوبی است و حتما در تاریخچه جام ملت های قاره هم ثبت خواهد شد.دقیقه 72 که می رسد سانتر مهدوی کیا زمینه ساز گلی دیگر می شود ،گلی که علی کریمی با پرشی تماشایی و ضربه سری دیدنی به ثمر می رساند .بعد از آن گل و پیش افتادن تیم ملی شادی گل جادوگر که سر از پا نمی شناسد فوق العاده دیدنی و هیجان انگیز است.شاید هیچ وقت کریمی را اینقدر خوشحال ندیده باشیم برای همین آن شادی گل بعد از هت تریک رویایی اش همیشه در ذهن ها می ماند.

5)بهمن ماه سال 87 ،موعد بازی رفت از مرحله مقدماتی جام جهانی2010 مقابل کره قدرتمند در تهران فرا رسیده .قبل از بازی کری شدیدی بین پارک جی سونگ و جواد نکونام در رسانه ها در گرفته .جواد به پارک پیغام داده استادیوم آزادی را برای کره ای ها تبدیل به جهنم خواهد کرد و هافبک منچستر یونایتد هم جواب داده از جو آزادی نمی ترسد و این ورزشگاه می تواند برای آنها بهشت هم باشد! انگار این بازی یک جنگ دوطرفه بین لژیونرذهای نام آشنای دو تیم است و البته این کری خوانی قبل از بازی برگشت همین مرحله و دیدار در جام ملت های آسیا هم ادامه دارد تا اینکه بالاخره پارک خیلی زود از تیم ملی کشورش کنار می رود.در آن مسابقه زمستانی نکو در دقیقه 58 با ضربه ایستگاهی تماشایی اش توپ را می فرستد جایی که عنکبوت در داخل دروازه تار می بندد و «لی وون جائه» کپل هم هر چه کش می آید به توپ نمی رسد تا هشتاد هزار تماشاگر داخل ورزشگاه جهنم را پیش چشم پارک بیاورند.البته 8 دقیقه مانده به پایان پارک روی ریباند ضربه کاشته بازی را مساوی می کند تا جنگ لژیونرها برنده نداشته باشد.(گل)