در دنیای حرفه‌ای، گذر نسل‌ها و فرسایش نیروهای ممتاز و خلاق، دلهره‌آورترین اتفاقی است که می‌تواند رخ دهد.
کد خبر: ۵۴۸۰۷۹

بگذارید مثالی بزنم. تیم بارسلونا را در نظر بگیرید که بی‌شک اکنون یکی از بهترین تیم‌های باشگاهی جهان است؛ اما آیا سه سال دیگر هم بهترین خواهد بود؟ اگر چند مهره کلیدی آنها از فوتبال حرفه‌ای خداحافظی کنند، چه ضمانتی هست که بازیکنان جوان و تازه‌نفس با همان کیفیت و کارایی ستاره‌های افول کرده جایگزینشان شوند تا تیم از نظم و هماهنگی نیفتد و بدون هیچ اختلال فنی و تاکتیکی به راه خود ادامه دهد؟ اینجا یک اصل اساسی مطرح می‌شود و آن آموزش است.

آموزش آن هم از نوع پایه؛ کاری که تیم بارسلونا سال‌هاست انجام می‌دهد و می‌بینید در پایان هر فصل یک یا در نهایت دو بازیکن بیشتر نمی‌خرد. در عوض چند بازیکن کلیدی در پست‌های تخصصی از تیم‌های پایه‌ به تیم بزرگسالان منتقل می‌کند و جالب این‌که تیم بدون هیچ بحرانی به راه خود ادامه می‌دهد.

ما باید از این فرمول در تمام زمینه‌ها بهره ببریم و الگوبرداری کنیم. مثلا همین دوبله. آیا باید به این‌که دوبله ایران یکی از حرفه‌ای‌ترین و فنی‌ترین دوبله‌های دنیاست قانع باشیم و از ایام عزت لذت ببریم؟ آیا ایام عزت مستدام خواهد بود؟ چه تضمینی هست؟ این را هم درنظر بگیرید که فنی بودن دوبله ما البته ربطی به تجهیزات ندارد، بلکه به اجرای هنرمندانه دوبلورها مرتبط است.

در تربیت دوبلورها و صداپیشه‌های جوان کجای کاریم؟ اصلا برنامه‌ای برای جایگزینی دوبلورهای جدید با قدیمی داریم؟ نمونه‌اش مرحوم حسین باقی.

از وقتی صدای خاطره‌انگیزش خاموش شد، چه جور صداهایی در پیام‌های بازرگانی می‌شنویم؟ با نگاهی به سن و سال دوبلورها جا ندارد کمی نگران بشویم؟ چه کسانی قرار است جایگزین پیشکسوتان عرصه دوبله بشوند؟

وقتی منوچهر والی‌زاده می‌گوید: «متاسفانه نسل امروز چندان در پی خلق نیست و فکر می‌کند با کمک تقلید می‌تواند به جایگاهی که باید، دست یابد.»

باید دقیقا نگران چه اتفاقی باشیم؟ این‌که ما درآینده با موجی از تقلید صداپیشگان روبه‌رو خواهیم بود که قرار است نسخه ضعیفی از دوبلورهای قبلی باشند؟ و یک سوال مهم‌تر و نگران‌کننده‌تر... این‌که تا بحران صداپیشگی و کمبود دوبلورهای خلاق جوان چقدر فاصله داریم؟

به نظر می‌رسد در شرایط موجود باید به همان درمان مقطعی و مدیریت بحران دل خوش کنیم و قید معرفی پدیده‌های نوظهور دوبله را بزنیم. این آفتی است که در بسیاری از بخش‌ها گریبانگیرش هستیم و هیچ طرح و برنامه‌ای برای آینده نداریم.

به هر حال کار ما نوشتن است و هشدار دادن. حرفی که روی زبان همه هنرمندان صداپیشه‌ای است که برای آینده‌ دوبله دل می‌سوزانند و نگران عاقبت کارند. باید قبول کنیم دوبله دیگر آن طراوت و شادابی سابق را ندارد.

حالا بخشی از این مشکل به سری‌کاری و عجله در کار مربوط می‌شود و بخش مهمش از کمبود نیروی خلاق و با انرژی تاثیر پذیرفته است. اما کو چاره‌ای جز نشستن و منتظر معجزه‌ شدن.

یاسر یسنا

newsQrCode
ارسال نظرات در انتظار بررسی: ۰ انتشار یافته: ۰

نیازمندی ها