اشک‌های به یاد ماندنی «گازا»

البته گازا (نام مستعار و مخفف شده‌ای برای گاسکوین) کم و بیش در اوج ماند و با انگلیس در جام ملت‌های اروپا 96 هم که در خاک این کشور برگزار شد، حضوری قابل توجه داشت، اما او بعد از سال‌های نخست دهه 1990 هرگز و هرگز همانی نشد که در جام 90 مشاهده شده بود و آن هم به این دلیل صریح و ساده و مستقیم که او روحی بس ناآرام داشت و چون نمی‌توانست مسائل موجود را درون خود هضم و جذب کند و پایدار بماند، به مشروبات الکلی و قرص‌های مخدر روی آورد و خود را سوزاند و به موجود تاسف‌آوری تبدیل شد که با پدیده سال‌های 1985 تا 88 نیوکاسل و هافبک فکور سال‌های 88 تا 92 تاتنهام زمین تا آسمان فرق داشت.

بعد از بابی چارلتون که یک هافبک تهاجمی مستقر در پشت سر مهاجمان تیم ملی انگلیس در سال‌های 1963 تا 1972 بود و آلن بال که در همان سال‌ها با حرکات ریز و سریعش دفاع حریفان را تار و مار می‌کرد و البته جری فرانسیس و برایان رابسون که هافبک‌های مدیر سال‌های پایانی دهه 1970 بودند و دومی در دهه 1980 در اوج ماند، انگلیس هرگز هافبکی مثل گاسکوین به خود ندیده بود. در فوتبالی که در آن، فیزیک، سرعت و سانترهای بلند حرف اول را می‌زند، گازا مظهر مدیریت و بازی‌گردانی فنی و راه‌اندازی بازی‌ یارانش به شمار می‌آمد و هیچ‌کس به خوبی وی نمی‌توانست با یکی دو پاس «تودر» حمله‌وران تیمش را در فرصت‌های گلزنی قرار دهد و اگر گری لینه‌کر در جام‌جهانی 90 آن گل‌های حساس را برای انگلیس زد، در درجه اول براساس پاس‌های فوق‌العاده گاسکوین بود.

چه فایده که گازا قدر خود را ندانست و حضورش در تیم‌های لاتزیوی ایتالیا، رنجرز اسکاتلند و میدلزبرو، اورتون و برنلی انگلیس فقط سایه‌ای لرزان را از مردی به نمایش نهاد که هنوز هم دوست دارند او را به خاطر اشک‌های به یاد ماندنی‌اش بعد از ناکامی انگلیس در برابر آلمان در نیمه‌نهایی جام‌جهانی 1990 به ذهن بسپرند و به سال‌های بد او در فصول بعدی فکر نکنند.

گاسکوین بعد از انجام فقط چهار بازی برای تیم گمنام و ضعیف بوستون یونایتد سال 2004 سرانجام متقاعد شد که بهتر است اصراری بر ادامه بازیگری‌اش نداشته باشد و کفش‌ها را آویخت. گازا حتی کوشید در حرفه مربیگری نیز خودنمایی کند، اما او در چنین پستی در تیم کته رینگ تاون انگلیس فقط 39 روز دوام آورد. مشکلات گازا در زمینه اعتیاد به مشروبات الکلی و اختلال​ روانی، او را که اینک 45 سال دارد به چنان چهره تکیده و شکسته‌ای تبدیل کرد که انگار هیچ نسبتی با آن جوان چاق و نیرومند سال‌های نخستین ظهورش در فوتبال ندارد، حال آن که این خود خود اوست!