فکر نمی‌کردم قویترین مرد دنیا شوم

سیامند، فروردین 1367 در یک خانواده متوسط شهرستان اشنویه دیده به جهان گشود، گرچه از همان آغاز کودکی و پس از مراجعه مکرر خانواده‌اش به پزشکان مختلف مشخص شد تا زمانی که زنده است نمی‌تواند راه برود، اما سیامند سال به سال قد کشید، انگیزه‌هایش را برای رسیدن به موفقیت و ثمربخشی در جامعه بارورتر دید تا با حضور در رشته وزنه‌برداری قدرتی، هنر و مهارت خویش را در غلبه بر پولاد سرد به رخ دنیا بکشد.

این جوان با اراده تحسین‌برانگیز خود در بازی‌های پارالمپیک لندن شاهکار کرد تا با مهار وزنه‌ 280 کیلویی، عنوان قوی‌ترین معلول دنیا را با کسب طلای خوشرنگ به خود اختصاص دهد.

سیامند حالا الگویی توانمند و خنده رو برای همه معلولانی است که با تلاش و کوشندگی می‌خواهند فعل خواستن را صرف کنند. یقینا امروز خانواده سیامند به خود می‌بالند که چنین فرزندی را تحویل جامعه داده‌اند که نه تنها حضورش آیینه اندوه و حزن نیست که مایه شور و شعف یک ملت است.

لیفت وزنه 280 کیلویی توسط رحمان در بازی‌های پارالمپیک لندن و پشت سر گذاشتن حریف عراقی با فاصله‌ای در حدود 40 کیلو، یعنی اراده‌ای آهنین که به احترام او باید به‌پاخاست و برایش دست زد. کاری که همه ما در آن شب به یاد ماندنی انجام دادیم. چه بهانه‌ای بهتر از این که سراغ رحمان برویم و داستان قهرمانی‌اش را بشنویم.

رحمان در گفت‌وگو با جام‌جم بابیان این‌که هیچ گاه تصور چنین روزهایی را نمی‌کرده است، افزود: به هر حال باید پذیرفت معلولیت پایان زندگی نیست و ما هم در این جامعه باید با وجود محدودیت جسمی پا به پای مردم زندگی کنیم. نمی‌شود به خاطر معلولیت، عمری گوشه‌نشین شد و توان خود را در نطفه خفه کرد. من هم با همین نگاهی که به زندگی داشتم در اسفند 85 با رشته بدنسازی، ورزش حرفه‌ای را شروع کردم. پس از چندی با کمک چند نفر از مسوولان استان به اردوی تیم ملی وزنه برداری معلولان رفتم و توانستم با تمرینات مداوم به عضویت تیم ملی درآیم. البته مربیان من و دکتر رواسی، رییس انجمن وزنه‌برداری معلولان و سرمربی تیم ملی زحمات زیادی برایم کشیدند تا به اینجا رسیدم، در واقع من با کسب مدال‌های مختلف در رویدادهای بین‌المللی و جهانی مزد زحمات خودم، خانواده و مربیانم را گرفتم.

سیامند که در چند سال اخیر مدال‌هایی چون طلای جهانی آمریکا در رده جوانان، طلای مسابقات بین‌المللی لیبی، طلای مسابقات بین‌المللی اردن، طلای مسابقات جهانی مالزی، طلای مسابقات جهانی امارات و مدال طلای مسابقات آسیایی گوانگجو را کسب کرده است، افزود: راستش را بخواهید زمانی که ورزش را شروع کردم فکرش را هم نمی‌کردم روزی به بالاترین افتخار ورزشی یک انسان معلول یعنی قهرمانی پارالمپیک دست پیدا کنم. اما به هر ترتیب، کسب چند مدال در سال‌های گذشته و رکورد خوبی که در تمرینات پیش از اعزام به المپیک ثبت کرده بودم باعث شد نه‌تنها با هدف کسب مدال طلا بلکه برای مهار وزنه 300 کیلویی به مسابقات لندن گام بگذارم، چرا که در تمرینات حتی وزنه 310 کیلو را لیفت کرده بودم.

با وجود این‌که مهار وزنه 280 کیلویی خود یک رکورد بی‌نظیر در تاریخ بازی‌های پارالمپیک محسوب می‌شود اما سیامند نتوانست وزنه 301 کیلویی را مهار کند. او در تشریح دلیل این اتفاق گفت :وقفه‌ای که در جریان مسابقه به خاطر بررسی اعتراض وزنه‌بردار کره‌ای ایجاد شد، بدنم را سرد کرد و نتوانستم این وزنه را به درستی مهار کنم. اما به هر حال، لحظه کسب مدال طلا وصف نشدنی است، لحظه‌ای که پرچم کشورمان به اهتزاز درآمد احساس غرور می‌کردم. بسیار خوشحال بودم و خدا را شکر کردم که توانستم پاسخ زحمات مربیان و همه کسانی را که برایم زحمت کشیدند را بدهم. خوشحالم که شرمنده مردم نشدم و توانستـــم با دست پر به کشورم برگردم.

قوی ترین مرد معلول جهان در تشریح رمز و راز موفقیت خود تصریح کرد:زحماتی که پدر و مادرم در این سال‌ها برای من کشیدند چیزی نیست که قابل وصف باشد. من همواره خود را مدیون زحمات آنها می‌دانم. آنها در همه حال پشتیبان من بودند و امکانات لازم را برایم فراهم کردند. البته خودم هم زحمت زیادی کشیدم. ما مدت‌های زیادی در اردو بودیم و در این زمان‌ خیلی کم می‌توانستیم خانواده‌هایمان را ببینیم. حتی در مرحله آخر، اردوی ما سه ماهه بود و ما حتی نتوانستیم برای خداحافظی به شهرهایمان برویم. از حمایت‌های مسوولان شهرستان و همچنین کادر فنی تیم ملی و فدراسیون وزنه‌برداری هم باید یاد کنم که امکانات لازم را برای تمرینات من در استان آذربایجان غربی فراهم کردند. سیامند رحمان در حالی پارالمپیک لندن را به پایان برد که همچنان به بازوان توانمند خود می نازد؛ چرا که در این باره تاکید کرد: فعلا به خداحافظی فکر نمی‌کنم.

امید توفیقی - گروه ورزش