در خواب هم به کارم فکر می‌کنم

یکی ازدوستان پدرم این نام را برای من انتخاب کرد. بهروز بقایی یعنی بهترین روز ماندنی.

بله. البته بچه که بودم این اسم را دوست نداشتم و به دوستانم در آن زمان می‌گفتم به من بگویید فرزین، اما بعدها که بزرگ‌تر شدم با این اسم کنار آمدم و آن را دوست دارم.

پدر من نمایندگی چوب رودبار را در تهران داشت که پس از مدتی ورشکست شد. اما با این حال من در تهران و در خیابان عشرت‌آباد به دنیا آمدم و عکس‌هایی از دوسه سالگی‌ام هم دارم و حتی این را هم می‌دانم که ساعت یک صبح به دنیا آمده‌ام.

متاسفانه بچه اول هستم.

چون تمام مسئولیت به عهده فرزند اول خانواده است. ما پنج خواهر و برادر بودیم که متاسفانه یکی از برادرهایم چند سال پیش فوت کرد.

شیطنت‌های من بسیار عجیب و غریب بود. وقتی پنج سالم بود پدرم ورشکست شد و ما مجبور شدیم از تهران به رودسر کوچ کنیم. در آنجا جنگل و طبیعت زیادی وجود داشت و من بیشتر مواقع بالای درخت بودم و گاهی هم صدمه می‌دیدم.

بله. البته من پدربزرگ پدری‌ام را خیلی زود از دست دادم و چندان خاطره زیادی از او ندارم. اما در مورد پدربزرگ مادری‌ام باید بگویم که او یک اسب بسیار زیبا داشت که من همیشه سوار آن می‌شدم و بسیار هم لذت می‌بردم. اسب قشنگی بود. یادم می‌آید که ساعت 12 رادیو برنامه موسیقی پخش می‌کرد و من ادای نوازندگان را درمی‌آوردم. احتمالا از همان زمان هم روزنه‌های کار هنری در من متبلور شده است.

بسیار زیاد. اصولا گیلانی‌ها بسیار اهل ادب و هنر هستند. من یادم می‌آید در خانواده ما اشعار شهریار، نیما یوشیج، اخوان ثالث و... بسیار خوانده می‌شد. دایی من (پرویز ایران‌خواه) کار ترجمه کتاب می‌کند و زبان تخصصی‌اش هم فرانسه است.

تا حدی. در قدیم ما چند خانواده ایرانی بودیم که در نزدیکی فرانسوی‌ها زندگی می‌کردیم و برای همین مجبور شدیم فرانسوی یاد بگیریم. هر چند بعدها و از کلاس ششم به بعد یادگیری زبان انگلیسی را شروع کردم، اما با این حال آن زمان خیلی خوب فرانسه صحبت می‌کردم. حتی یادم می‌آید با فرانسوی‌ها فوتبال دستمالی بازی می‌کردیم که نمونه‌اش در ایران یافت نمی‌شود.

خانم سماوات. ایشان ادبیات درس می‌دادند و بسیار هم روی شکل‌گیری شخصیت من تاثیرگذار بود.

نان، پنیر و چای شیرین. به قول پدر خدا بیامرزم، همیشه به مادرم می‌گفت خانم، شام صبحانه داریم. به هر حال من در زمستان لوبیا پخته را بسیار دوست دارم و در تابستان گل در چمن را که یک غذای سنتی گیلکی است.

بله. البته خودشان می‌گویند آب رشته پلو، یک نوع برنج برشته شده و بسیار خوشمزه است. حالت کته مانده دارد که با زیتون آن را می‌خورند.

من با هنرمندانی مثل بیژن بیرنگ، ایرج حسینی‌عطایی، ایرج رامین‌فر، مصطفی طاری، مهوش افشارپناه، محمد صالح‌علا و... در دانشکده همدوره‌ای بودم.

خیر. چون اصولا آدم خاطره‌‌بازی نیستم و در حال زندگی می‌کنم. البته مرور این خاطرات برایم خوشایند است اما دلتنگ‌شان نیستم.

بله. البته گاهی سعی می‌‌کنم به آنها سر بزنم و خاطراتم را مرور کنم اما هیچ‌وقت از سر دلتنگی این کار را نمی‌کنم.

بهروز بقایی خودش را چیزی نمی‌داند. فقط خودش را به عنوان کسی قبول دارد که دارد کار فرهنگی می‌کند و با خودش می‌گوید: خوشحالم از این که در مسیر فرهنگ‌سازی برای مردم قدم برمی‌دارم.

کتاب می‌خوانم، موسیقی گوش می‌کنم، مسافرت می‌روم. اصولا خیلی مرد سفر هستم. سفر به پختگی آدم خیلی کمک می‌کند.

اختیاری بود. به این دلیل که مخاطب کودک و نوجوان نسبت به مخاطبان دیگر صادق‌تر، سالم‌تر و مهربان‌تر است و باورپذیری بیشتری دارد. به هر حال ما باید آنها را به نوعی برای فردا آماده کنیم و من تمام تلاشم این است که فردای بهتری برای آنها بسازم. آن هم با کارهایی که برایشان می‌کنم.

اگر در این مسیر قرار نمی‌گرفتم قطعا این کار را انجام می‌دادم. چرا که آدم می‌تواند خودش را با نسل بعد و بعدتر پیوند بدهد که این مساله خیلی زیباست.

زندگی واقعی من کمی با آنچه دیگران درباره‌ام فکر می‌کنند متفاوت است. زندگی واقعی من با کارم آمیخته و حتی در خواب هم ناخودآگاه به کارم فکر می‌کنم. به هر حال زندگی چیزی نیست که بشود با آن شوخی کرد.

هر مساله‌ای تنها یک راه‌حل ندارد. اگر این طور نگاه کنیم آن‌وقت هیچ دری بسته نیست. من سعی می‌کنم این طور رفتار کنم.

همه دغدغه من در آن سال‌ها هنر و کلا خلق آثار هنری بود.

بهتر است بگویید چند بار زود به مدرسه رسیدم؟!

سعی می‌کنم خشمم را یک جوری بیرون بریزم یا فریاد می‌زنم یا ناخنم را می‌جوم یا یک قوطی حلبی پرت می‌کنم. (می‌خندد)‌