خانه‌گریزی بچه‌ها

ارتباط خواهر و برادرها هم نسبت به گذشته کمرنگ‌تر شده است. هر کس دنیا و دوستان و تفریحات خودش را دارد که چندان تمایلی ندارد پدر و مادر و خواهر و برادرش را با آن آشنا کند.

در این خانواده‌ها افراد نسبت به خانه خود حسی را که باید داشته باشند، ندارند. همه افراد خانواده به هر نحوی می‌خواهند زمان کمتری را در خانه سپری کنند.

جو سردی معمولا در خانه‌ها حاکم است و این جو همه را فراری می‌دهد. بچه‌ها هم کمتر در این فضا حس امنیت و آرامش دریافت می‌کنند و بیشتر تمایل دارند وقت خود را بیرون از خانه و با دوستان خود بگذرانند که آن نیز مشکلات و عواقب خاص خود را دارد.

آقای احمدی، شهروند 50 ساله‌ تهرانی در مورد کاهش و سردی روابط خانوادگی می‌گوید: «در زمان گذشته، هم جمعیت کم بود و هم مردم بیش از اکنون حوصله داشتند. رفت و آمدهای بین خانواده‌ها و اقوام هم بیشتر صفا داشت. دوستی و الفت و رفاقت اصیل و ژرف بود و چند نسل را می‌شناختند. یک قابلمه غذا در مطبخ خانه درست می‌کردند. همه دور یک سفره می‌نشستند و با چه صفایی غذا می‌خوردند. کم‌کم صدای بوق و دود ماشین‌ها و تغییر سلیقه‌ها و مزاج، سفره را جمع و جور می‌کند و بچه‌ها غذاهای آماده مثل سوسیس و کالباس و... را به غذای خانگی و حضور در جمع خانوادگی ترجیح می‌دهند.

وی می‌افزاید: این اتفاقات نامأنوس با عادت و عرف میان خانواده و افراد اینک تا آنجا وسعت و اثر گذاشته است که می‌شود گفت «سال به سال دریغ از پارسال!» اما در روابط مرسوم دیدارهای حضوری رسم بر این بوده و هست که رفت و آمدهای خویشاوندی و دوستانه دوسویه است. این آیین امروزه به دلایل متعدد ازجمله وضعیت اقتصادی به نوبه خود موجب اختلال در روند دید و بازدیدهای متعارف و بعضا یک‌سویه شدن آن می‌شود. به این صورت که به فرض، خانواده‌ای یک یا دو بار به خانه نزدیکان دعوت شود یا خود پیشقدم برای مهمانی شود، چنانچه ببیند وسعش اجازه نمی‌دهد آن خانواده میزبان را به مهمانی دعوت کند، دست‌کم رابطه دیداری خود را شاید برای مدت‌ها چندان تکرار نکند.»

به این ترتیب عده‌ای نیز معتقدند مشکلات و مسائل اقتصادی هم در کاهش ارتباطات یک سری از اقشار جامعه بی‌تاثیر نبوده است. هم از این لحاظ که افراد را درگیر خستگی‌های شغل دوم و سوم کرده است و هم از این نظر که هزینه برگزاری یک مهمانی ساده را برای خانواده‌ها بالا برده است.