سنگ‌های درمانگر

به طور کلی ارتعاشات متغیر در حوزه بدن تعادل جسم و جان را به هم می‌ریزد و این ناهماهنگی است که باعث بیماری می‌شود. در این زمان است که می‌توان با کمک گرفتن از ارتعاشات کانی‌ها و سنگ‌های باارزش، این ناهنجاری‌های به وجود آمده را کنترل کرد و هماهنگی لازم را در جسم و جان دوباره ایجاد کرد.

سنگ‌درمانی که از دیرباز در زمره درمان‌های طبیعی بوده، امروزه تحت نام gem therapy به عنوان یکی از رشته‌های طب مکمل معرفی و طبقه‌بندی می‌شود. استفاده از خواص درمانی سنگ‌های نیمه قیمتی و گوهرها برخلاف استقبال گسترده مردم جهان طی سال‌های اخیر، موضوع جدیدی نیست، بلکه هزاران سال قدمت دارد. شواهد کاربرد سنگ‌های طبیعی برای درمان بیماری‌های مختلف در قدیمی‌ترین تمدن‌های بشری به چشم می‌خورد. براساس این شواهد، در طول تاریخ از سنگ‌های قیمتی و نیمه قیمتی برای مقاصد درمانی، محافظت افراد در برابر بلایای طبیعی و تاثیرات نامطلوب محیطی استفاده می‌شده است. قدیمی‌ترین گزارش‌ها در مورد خواص درمانی گوهرها به هزاره چهارم پیش از میلاد بازمی‌گردد. چنین به نظر می‌رسد که کتیبه‌های سومری و متون علوم مربوط به هند باستان، کهن‌ترین آثار بر جای مانده از این دانش قدیمی هستند. در طب سنتی هند (آیورادا) دستورات دقیقی در مورد تهیه پودر و خمیر با سنگ‌های شفابخش وجود دارد. متون و دستورات این طب تا به امروز حفظ شده و توسط پزشکان آن در سراسر دنیا و بخصوص در آمریکا، اروپا و هند به کار گرفته می‌شود.

در چین باستان نیز درمانگران از خواص ارتعاشی سنگ‌ها آگاه بوده‌اند. کتاب امپراطور زرد (حدود 500 سال قبل از میلاد) که توسط پی‌یو نگاشته شده دارای توضیحات فراوانی در مورد گوهرها و تاثیر آنها بر بدن انسان است. امروزه نیز کشور چین یکی از بزرگ‌ترین عرضه‌کنندگان گوهرها و سنگ‌های شفابخش در سراسر دنیاست.

ارسطو فیلسوف مشهور یونانی نیز از قدرت ویژه و منحصر بفرد سنگ‌های شفابخش صحبت کرده است. رومیان نیز تحت تاثیر آموزه‌های یونان و سایر تمدن‌های باستانی، همواره سنگ‌های صیقل داده شده را برای رفع بیماری و بدشانسی با خود حمل و در جنگ‌ها در زره و سپر و شمشیر خود از آنها استفاده می‌کردند.

در دین اسلام نیز استفاده از انگشتر با نگین عقیق و فیروزه توصیه شده و با استناد به کتب دینی، ائمه اطهار غالبا نگین انگشتری بر دست داشته‌اند.

دانشمندان ایرانی در دوره پس از اسلام نیز توجه ویژه‌ای به گوهرها و سنگ‌های شفابخش داشته‌اند. ابن‌سینا، حکیم عالیقدر پارسی در درمان بسیاری از بیماران از سنگ‌ها استفاده می‌کرده است.

شاید به جرات بتوان گفت پرارزش‌ترین و مهم‌ترین کتب گوهرشناسی ایران کتاب الجماهر فی الجواهر تالیف ابوریحان بیرونی به زبان عربی و رساله تنسوخنامه ایلخانی معروف به رساله جوهریه تالیف خواجه نصیرالدین طوسی به زبان فارسی است. این رساله ایلخانی که در عهد پادشاهی هلاکوخان و به امر او توسط خواجه نصیرالدین طوسی به رشته تحریر درآمده است، شامل منافع و خواص و صفات گوهرها و سنگ‌های بیش‌بهاست.

یک درمانگر زن مشهور به نام هلیدگارد، در قرن 12 میلادی (اروپای قرون وسطی) در کتاب معروف خود به نام فیزیکا به طور مفصل به توضیح خواص درمانی سنگ‌های نیمه‌قیمتی پرداخته است. یکی از این درمان‌های طبیعی شامل قرار دادن سنگ‌های خاص روی نقاطی از بدن و نوشیدن آب از ظرفی بوده که سنگ‌های شفابخش به مدت
یک شبانه روز در آن قرار داده شده باشد.

چارسلسوس، پرآوازه‌ترین پزشک اروپا در دوران رنسانس، در مورد ویژگی‌های شفابخش سنگ‌ها و مواد معدنی و ارتباط این خواص با ساختمان فیزیکی و فرمول شیمیایی آنها به بررسی و مطالعه پرداخته است. او پس از سال‌ها مطالعه و به دنبال کسب تجربیات متعدد، به این نتیجه رسیده است که از سنگ‌های ساییده شده یا خرد شده می‌توان نه‌تنها برای درمان علائم بیماری‌ها، بلکه برای علاج دلایل بیماری هم استفاده کرد.