جام جم آنلاین گزارش میدهد
سالهاست که عناوین WWE نتوانستهاند به اوج خود در اوایل دوران
PS2 برگردند. مخصوصا در نسل هفتم که مرتبا شاهد زوال و ضعف فاحش این عنوان بودیم. در این مسأله عوامل زیادی دست داشتند که از حوصله این بحث خارج است. اما میتوان در یک کلام، همگی آنها را طلسمی نامید که به اعتبار آن پشت پا میزد. در هر صورت امسال Yuke’s به زدودن غبار از عنوان محبوب خود اقدام کرده است. از امسال شاهد بنای بازی روی موتور گرافیک تازه Predator هستیم. همه چیز کاملا شفاف و واضحتر از گذشته است. مدلهای کشتیگیرها شباهت قابل توجهی به نمونههای حقیقی دارد. از اغراق در مدلسازی و بازوهای بادکنکی خبری نیست. نحوه زمین خوردن و پیرایش و بست انیمیشنها به یکدیگر نیز بسیار روانتر از گذشته است. در حالی که در عناوین قبلی، فیزیک ضعیف موجب شده بود اتصال حرکات به یکدیگر شدیدا توی ذوق بزنند. سیستم دینامیک حرکات، بیش از پیش به واقعگرایانه شدن مسابقات کمک کردهاند. دیگر مجبور به تحمل حرکات خشک و عنکبوت مانند نیستید. کاراکترها با نرمی حرکت میکنند. ظاهرا بالاخره انتقادات متعدد باعث شده سازندگان دست از موتور نخنما شده سابق خود بردارند. یکی دیگر از موهبتهای موتور جدید، عکسالعملهای معقولانهتر اشیا و طنابهای کنار رینگ است. عرق کردن و صدمهدیدن پوست ورزشکاران نیز به شکلی زیبا پیادهسازی شده است. میتوانید با زدن ضربات متعدد به یک قسمت از بدن حریف، شاهد کبودی و قرمز شدن آن قسمت باشید. موسیقیهای ورودی بازیکنان و شوی تلویزیونی در بازی وجود دارد، اما اثری از موسیقیهای لیسانسشده دیگر نیست. در عوض افکتهای صوتی نیز پولیششده و از حالت خشکی درآمدهاند. البته اینها فقط تعدادی از پیشرفتهای صوتی و بصری این قسمت از بازی هستند.به نظر ما یک خستگی نسبی در برابر داستانهای WWE وجود دارد. مسابقههای پشت سر یکدیگر و همگی با هدف دستیابی به کمربند قهرمانی، دخالتهای میان مسابقه و... همگی کمی نخنما شدهاند. به نظر ما در شوی تلویزیونی جای مانور، شخصیتپردازی و عرضاندام زیادی وجود دارد. بد نیست کمی روی موضوعات داستانی پیچیدهتر کار کرد. اما از دیدگاه منصفانه که نگاه کنیم، حالت Road to Wrestlemania امسال، کارگردانی داستانی و سینمایی مورد پسندی داشته و از خیلی از عناوین قبلی بهتر است. هر چند، تمرکز بیش از حد روی داستان، لذت گیمپلی را مخدوش کرده است. بسیاری اوقات، بازی یک هدف را مشخص کرده و برای پیشروی حتما باید آن را به انجام برسانید. خیلی از این اهداف حتی داخل رینگ نبوده و چیزی باید داخل یک میانپرده نشان داده میشد، مدتی از وقت شما را بیهوده تلف میکند.
در ابتدا مطلب به حالت دینامیک گیمپلی اشاره کردیم که در این قسمت بازی را بیش از پیش به همانندهای واقعی شبیه کرده است. این حالت دینامیک موجب شده حرکات به زیبایی در پی هم زنجیر شوند؛ اما برای به رخ کشیدن این تکنولوژی یا به هر دلیل دیگری، هوش مصنوعی تاکید شدیدی روی برگردان بیشتر حرکات شما دارد، چیزی که در نهایت میتواند وقت زیادی از شما هدر داده، در نهایت داد شما را به خاطر یک باخت چیپ دربیاورد. خوشبختانه تمام عناوین نیم دهه اخیر WWE، گزینههایی برای دستکاری عملکرد هوش مصنوعی دارند و به این شکل، بازی از یک آبروریزی دوری میکند. سیستم تشخیص تصادم هنوز به مرز بینقصی نرسیده و ممکن است ضرباتی که به بیراهه میروند زیاد موجب ناخوشی بازیکنان را پدید آورند. هنوز هم بعد از این همه سال، با این همه تغییر در کنترل بازی، جای خالی یک حالت آموزشی خوب احساس میشود. قطعا هر بازیکنی آنقدر حوصله داشته باشد که راهنمای داخل بازی برای کنترلها را بخواند و حفظ کند، بر سر سازندگان منتی جبران نشدنی گذاشته است! در کنار RTW، حالت WWE Universe را داریم که به بازیکن امکان بازی آزادانهتری را میدهد. عنوانی پر از هدایا و ملحقات ویژه که هر طرفداری را ارضا میکند. حالت آنلاین نیز هنوز دچار لگ است و پیچیدگی منو موجب اذیت است، اما خالی از لطف نیست. نیازی هم به گفتن نیست که مدهای ساختوساز قدرتمند مانند گذشته در بازی وجود داشته و به واسطه آنها میتوانید هر چیزی را آنطور که میل دارید از پایه بسازید. در نهایت آخرین عنوان WWE بخوبی توانسته کلید یک آغاز دوباره را بزند. حال سوال این است که آیا این کلید خوردن، به تدوین میرسد یا با یک کات ساده، در آرشیو آرزوهای طرفداران جا خوش خواهد کرد؟ باید منتظر ماند و دید.
سیاوش شهبازی
جام جم آنلاین گزارش میدهد
جام جم آنلاین گزارش میدهد
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد؛
در یادداشتی اختصاصی برای جام جم آنلاین مطرح شد
یک فعال سیاسی:
یک نماینده مجلس:
در گفتوگوی «جامجم» با استاد حوزه و مبلغ بینالملل بررسی شد
گفتوگو با موسی اکبری،درخصوص تشکیل کمپین«سرزمین من»وساخت و مرمت۵۰خانه در منطقه زنده جان