راهپیمایی بزرگ مائو پایان یافت

کمونیست های چین که از سوی نیروهای کومینتانگ به رهبری چانگ کای چک تهدید می شدند برای فرار 12 هزار کیلومتر را در سراسر خاک چین پیموده و خود را به استان دورافتاده شانگسی در شمال غرب چین رساندند و توانستند از حملات حزب رقیب کومینتانگ رهایی یابند.

در این استان دور افتاده شمال غرب چین آنها از حملات حزب رقیب کومینکتانگ به رهبری چیانگ کای چک در امان بودند.

کمونیست ها ، یک سال قبل از این تاریخ ، وقتی برای فرار از حملات کومینتانگ راهپیمایی خود را آغاز کردند 130000 نفر بودند اما پس از رسیدن به استان شانگسی ، به دلیل دشواری راه ، گرسنگی ، مبارزه علیه نیروهای کومینتانگ در طول این مسیر طولانی فقط 30000 نفر آنها جان سالم به در بردند.

گرسنگی و جنگ هایی که در طول مسیر با نیروهای کومینتانگ رخ داده بودند عوامل اصلی مرگ و میر بقیه آنها بودند.

در جریان این راهپیمایی طولانی مائوتسه تونگ مقام خود به عنوان رهبر کمونیست های چین را تحکیم کرد.

او در فوریه سال 1935 میلادی به عنوان دبیرکل کمیته مرکزی حزب کمونیست چین انتخاب شد.

پس از اینکه در شانگسی کمونیست ها توانستند از حملات کومینتانگ در امنیت به سر برند ، مائو به تحکیم و گسترش اساس حزبش پرداخت و انقلاب کمونیستی را در نواحی روستایی رواج داد.

در جریان حمله ژاپن به چین ، مائو برای بیرون راندن اشغالگران ژاپنی دست به یک اتحاد تاکتیکی با چانگ کای چک زد.

بلافاصله پس از شکست ژاپن در سال 1945 میلادی جنگ میان دو رقیب از سرگرفته شد و چانگ کای چک و یارانش ناگزیر به جزیره فرمز (تایوان امروزی) پناه بردند.

مائو و کمونیست ها به نوبه خود پیروزمندانه وارد پکن شدند و در روز اول اکتبر سال 1949 میلادی مائو تاسیس جمهوری خلق چین را اعلام کرد.

به این ترتیب ، در روز 19 اکتبر سال 1935 میلادی راهپیمایی بزرگ کمونیست های چینی به رهبری مائو به پایان رسید.

آنها برای فرار از حملات نیروهای کومینتانگ به رهبری چانگ کای چک به استان دورافتاده شانگسی پناه بردند. حدود 15 سال بعد نوبت چانگ کای چک و یارانش بود که برای فرار از دست کمونیست ها به جزیره فرمز ( تایوان امروزی) پناه ببرند اما برای آنها دیگر راه بازگشتی نماند.

بهرام افتخاری